Πέμπτη 2 Απριλίου 2020
Τίποτα! Ακόμα ένα όνειρο θόλο και άδειο. Αυτή τη φορά, πετούσα σε μια ατέλειωτη γαλάζια ομίχλη, με ριπές φωτός να φωτίζουν το κενό και μάζες από σκόνη να αιωρούνται παντού, δημιουργώντας δακτυλίους και μικροσκοπικούς ήλιους. Παρατηρώ ότι από τότε που είδα…το παιδί, άρχισα να δυσκολεύομαι στον έλεγχο των ονείρων. Ίσως εξαιτίας της συναισθηματικής μου φόρτισης, ίσως η ιδέα να πραγματοποιώ το πείραμα και τη μέρα και την νύχτα να επιβαρύνει κι άλλο το νου μου. Αλλά είναι κάπου εδώ. Το αισθάνομαι. Σήμερα είναι η 6η φορά που προσπαθώ να τον καλέσω…ή μάλλον η 9η. Οι σημειώσεις μου των τελευταίων δεν έβγαζαν πολύ νόημα. Παραδέχομαι ότι αισθάνομαι κουρασμένος και όταν ξυπνάω το σώμα μου είναι πιο εξουθενωμένο. Φοβάμαι όμως ότι μόλις σταματήσω θα τον χάσω πάλι.
Σάββατο 4 Απριλίου 2020
Αποφάσισα να σταματήσω το πείραμα για μερικές μέρες. Δοκίμασα πάλι εχθές, αλλά βρέθηκα σε ένα απελπιστικό αδιέξοδο. Ήμουν στον αρχαίο ναό του Σουνίου, αλλά όλη η θάλασσα είχε εξαφανιστεί και τη θέση της είχε πάρει μια αχανής έρημος κάτω από έναν κατακόκκινο ήλιο. Δοκίμασα να φέρω πίσω τη θάλασσα και στην αρχή το κατάφερα. Με ένα νεύμα μου, σύννεφα μαζεύτηκαν με ταχύτητα πάνω από την έρημο και την έλουσαν με ασταμάτητη βροχή. Όμως ο έλεγχος μου χάθηκε με την ίδια ταχύτητα. Η θάλασσα που είχα επαναφέρει στράφηκε εναντίον μου, με ένα τεράστιο κύμα που βύθισε το ναό και με παρέσυρε στα βάθη της. Ήταν τόσο σοκαριστικό και αληθοφανές, που όταν ξύπνησα το ίδιο μου το σώμα είχε πειστεί ότι οι πνεύμονες μου είχαν γεμίσει νερό και για ελάχιστα δευτερόλεπτα πάσχιζα να πάρω ανάσα ενώ ταυτόχρονα αισθανόμουν το κεφάλι μου να συμπιέζεται και τα αυτιά μου να βουλώνουν. Έκρυψα τα συστατικά που έχουν μείνει και άρχισα να τρώω ό,τι φαγώσιμο υπήρχε στο σπίτι, και παρά το τρόμο του ονείρου, γέμιζα και ξανά και ξανά ποτήρια με νερό και έπινα, λες και είχα όντως περάσει από την έρημο. Τώρα συνειδητοποιώ την τεράστια πίεση που υπέστη το σώμα μου εξαιτίας της εμμονής μου. Θα αφήσω λίγο χρόνο να περάσει μέχρι να είμαι σίγουρος ότι έχω ανακτήσει τον έλεγχο.
Παρασκευή 10 Απριλίου 2020
Σχεδόν μία βδομάδα μετά, αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Αλλά για να είμαι σίγουρος θα ονειρευτώ πάλι μεθαύριο. Τεράστια εντύπωση μου κάνει το γεγονός ότι ήμουν τόσο απορροφημένος με την αναζήτηση και τα πειράματα τόσες μέρες κλεισμένος στο διαμέρισμα μου που δεν πρόσεξα καθόλου τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Όλοι ήταν έξω με μάσκες, για να βγω έξω να πάρω κι άλλα υλικά και φαγητό έπρεπε να έχω συμπληρωμένα δύο χαρτιά, καθώς ο κορωνοιός σαρώνει την Ελλάδα. Ευτυχώς δεν έχει φτάσει ακόμα στη γειτονιά και χάρη στους ηλικιωμένους γείτονες μου από το απέναντι διαμέρισμα, τον κύριο Κώστα και τη κυρία Ευρυδίκη, έμαθα όλες τις πρόσφατες εξελίξεις. Οι κακόμοιροι έτρεμαν στο άκουσμα αυτής της πανδημίας και τις επιπτώσεις που έχει στα άτομα της τρίτης ηλικίας. Είχαν επίσης ανησυχήσει που δεν είχα δείξει κανένα σημείο ζωής τις τελευταίες μέρες, όμως τους διαβεβαίωσα ότι ήμουν ασφαλής στο σπίτι και έκαναν την έρευνα μου.
Σάββατο 11 Απριλίου 2020
Πήρα τηλέφωνο και την Αμαλία. Αν και ο γάμος μας δεν τελείωσε καθόλου καλά, ένα κομμάτι μου ακόμα τη νοιάζεται. Δεν περίμενε να την πάρω τηλέφωνο, είπε ότι τελικά όντως χρειάστηκε μια πανδημία για να της ξαναμιλήσω. Άκουγα ακόμα τη θλίψη στη φωνή της και θυμήθηκα εκείνη τη μέρα στο νοσοκομείο, τη σιγή και έπειτα το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο γκρίζο όνειρο και το κλάμα του παιδιού πάνω στο κομμένο κορμό κατέπνιξε τη φωνή της. Ήθελα να της το πω, να της πω ότι ο γιος μας ζει, ότι αναγεννήθηκε από τη σκέψη μου στο κόσμο των ονείρων.
Ως εδώ. Απόψε , θα τον βρω, για χάρη και των δύο μας και της αγάπης που είχαμε κάποτε.
Τρίτη 14 Απριλίου 2020
Συνολικά ονειρεύτηκα δύο ολόκληρες μέρες και νύχτες συνεχόμενα, αλλά κατάφερα να δημιουργήσω μια αίσθηση του χρόνου ώστε στο όνειρο είχαν περάσει δύο μήνες. Τον βρήκα. Σε μια σπηλιά στη κορυφή ενός εντελώς πέτρινου βουνού, πάνω από μια μοβ ζούγκλα. Από το νεογέννητο που είχα αντικρίσει τώρα έβλεπα ένα τρομοκρατημένο αγόρι τεσσάρων με πέντε χρόνων να με κοιτάει τρομαγμένο. Στην αρχή σήκωσα τα χέρια και προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, να του δείξω πως δεν ήθελα το κακό του. Αυτό που έκανε στη συνέχεια με αιφνιδίασε περισσότερο από όλα όσα είχα δει και είχα αλλάξει τόσο καιρό στα όνειρα μου. Σχημάτισε ένα τείχος στο στόμιο της σπηλιάς για να με κρατήσει έξω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αυτό το παιδί,που ουσιαστικά γεννήθηκε στον Ονειρόκοσμο, είχε και αυτό τη δυνατότητα να τον αλλάζει. Αναρωτήθηκα: τι άλλο μπορεί να κάνει; Για να το έκανε αυτό, τότε έχει σκέψη και φαντασία και λογική αντέδρασε από ένστικτο σαν φοβισμένο ζωο; Μου ήρθε μια ιδέα. Έκλεισα τα μάτια και αισθανόμουν τη παρουσία του μέσα στη σπηλιά. Άρχισα να του στέλνω υποσυνείδητα μηνύματα ότι δεν θέλω το κακό του και να εκπέμπω μια λάμψη φωτός και προς μεγάλη μου έκπληξη, το τείχος μπροστά μου άρχισε να διαλύεται. Το παιδί σηκώθηκε και άρχισε να βγαίνει από το σκοτάδι της σπηλιάς προς το μέρος μου. Τότε είναι που είδα την πραγματική όψη του. Θύμιζε αμυδρά εμένα όταν ήμουν παιδί, αλλά φαινόταν διάφανος σαν φάντασμα, ενώ για μερικά δευτερόλεπτα η μορφή του τρεμόπαιζε σαν φλόγα που κινδύνευε να σβήσει. Δοκίμασα να του μιλήσω αλλά δεν με καταλάβαινε οπότε συνέχισα να επικοινωνώ μαζί του τηλεπαθητικά. Τον ονόμασα εν τέλει, Μορφίωνα.
Τις επόμενες μέρες, άρχισε να μιμείται ορισμένα χαρακτηριστικά και κινήσεις του προσώπου και του σώματος μου. Ύστερα του εξήγησα για το πώς “γεννήθηκε” και ότι εγώ τον έφερα στη ζωή. Με το πέρασμα των ημερών, ξεκίνησε να με παρατηρεί περισσότερο από ό,τι εγώ εκείνο. Αποπειράθηκε μέχρι και αν αρθρώσει τις σκέψεις του σε λέξεις, μάταια όμως. Του έδειξα πως να αλλάζει το περιβάλλον γύρω του και εκείνος απλά με κοίταξε με ένα ύφος απορίας και με ένα κούνημα τον χεριών του, η ζούγκλα και το βουνό στο οποίο στεκόμασταν κατέρρευσαν και έγιναν μια τεράστια αχανής λευκή έρημος. Με κοίταξε ξανά και χαμογέλασε, περιμένοντας ίσως την έγκριση ή ένα μπράβο. Δοκίμασα να τον αγκαλιάσω αλλά απομακρύνθηκε, καθώς δεν καταλάβαινε τη σημασία αυτής της χειρονομίας. Μου θύμιζε τα παιδιά που είχαν χαθεί και είχαν μεγαλώσει στην άγρια φύση μακριά από τον πολιτισμό, τα οποία δυστυχώς δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στην κοινωνία. Πέρασε ο πρώτος μήνας και μια ερώτηση ταλαντεύονταν στο νου μου περισσότερο από όλα. Τελικά ο Μορφίωνας τι ακριβώς ήταν; Τον σκέφτηκα στον Ονειρικό κόσμο και άρχισε να υπάρχει. Ωστόσο δεν είναι εντελώς υλικός. Μπορεί ένα τέτοιο ον να διδαχθεί την ανθρωπιά;
Πόσο ανόητος ήμουν.
Στις αρχές του δευτέρου μήνα παρατήρησα ότι είχε μεγαλώσει ραγδαία, φτάνοντας την εφηβεία και είχε γίνει πιο έξυπνος και πιο περίεργος για τα πάντα. Άλλαζε το τοπίο ξανά και ξανά, δημιουργώντας τεράστιους ωκεανούς, ζώα και φυτά, μέχρι και ήλιους, εντούτοις φάνηκε να αγανακτεί με την ικανότητα εκμετάλλευσης της ρευστότητας αυτού του κόσμου. Τότε άρχισε να προσέχει ότι μέσα σε όλη το μοναδικό πράγμα που παρουσίαζε σταθερότητα μέσα σε αυτό το χάος ήμουν εγώ. Άρχισε να επικοινωνεί τηλεπαθητικά μαζί μου, διαβάζοντας τις σκέψεις μου και χάρηκε στην ιδέα ενός κόσμου που ναι μεν άλλαζε, είχε δε μια μια σχετική τάξη που εξισορροπούσε την αλλαγή, και δεν είχε εκείνος τον έλεγχο για αυτά. Απαίτησε με υποσυνείδητες εικόνες να τον φέρω στον πραγματικό κόσμο. Είχα μείνει άφωνος.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν γίνεται, διότι δεν γεννήθηκε στον υλικό κόσμο και δεν έχει σώμα για να ξυπνήσει εκεί και δεν γνωρίζω κάποιον άλλο τρόπο για να γίνει κάτι τέτοιο.
“Όμως θα είμαστε μαζί καλέ μου Μορφίωνα. Θα φέρω και την Αμαλία για να είμαστε μια ονειρική οικογένεια.”
Τα μάτια του άρχισαν να αστράφτουν, λες και και θα εξαπέλυε κεραυνούς για να με κάψει. Η μορφή του άρχισε πάλι να τρεμοπαίζει, αλλά αυτή τη φορά άλλαζε ταυτόχρονα. Η εφηβική αντανάκλαση μου άρχισε να μεταλλάσσεται σε μια μεγάλη αέρινη περίπλοκη μορφή που πολύ γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον φαινομενικά απέραντο ουρανό του ονείρου. Το έδαφος σείστηκε και ένα απόκοσμο ουρλιαχτό τρύπησε τα αυτιά μου τόσο δυνατά που ένιωθα μέχρι και το κρανίο μου να ραγίζει. Τότε άκουσα και το άλλο, την ίδια μου τη φωνή στο κεφάλι μου, και ο τρόμος μου κορυφώθηκε.
“Δεν θα είμαι φυλακισμένος εδώ για πάντα για να έχεις ένα γιο! Δεν αντέχω άλλο αυτό το ρευστό κενό! Θέλω να ΖΗΣΩ!!”
Έσφιξα τα αυτιά μου και με μια δυνατή κραυγή κατάφερα και ξύπνησα. Δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω όλο αυτό. Ξέρω μόνο ένα πράγμα. Βάδισα στα όρια όπου ο άνθρωπος δεν θα πρεπε να βαδίσει. Θα εξαφανίσω τις σημειώσεις και δεν πρόκειται να ξανακάνω το πείραμα. Όταν ξανακοιμηθώ, θα είναι επειδή θέλω να ξεκουραστώ .
Παρασκευή 17 Απριλίου 2020
Ήταν εδώ! Ο Μορφίωνας βρήκε τρόπο!
Εχθές το βράδυ ξύπνησα και ήμουν σε κατάσταση “sleep paralysis”. Δεν μπορούσα να κουνήσω το σώμα μου ούτε να μιλήσω. Τα αυτιά μου και τα μάτια μου όμως λειτουργούσαν, και εκείνος το ήξερε καλά αυτό. Έστρεψα τα μάτια μου αριστερά μου στο πλάι του κρεβατιού. Προσπάθησα να φωνάξω και να σηκωθώ αλλά ήταν μάταιο. Παρά το σκοτάδι του δωματίου, η σκιά του φαινόταν καθαρά. Μια τεράστια κατάμαυρη σιλουέτα με μάτια που έλαμπαν σαν μακρινές μικρές πορφυρές φλόγες. Ένα αφύσικα μεγάλο χέρι ψηλάφισε το σώμα μου και έμεινε στο στήθος μου. Ξαφνικά το έσφιξε σε γροθιά και το πίεζε πάνω μου με τόση δύναμη που νόμιζα ότι άκουγα το θώρακα μου να σπάει, τον αέρα μέσα μου να κόβεται, την καρδιά μου να πασχίζει να χτυπήσει. Έκλεισα τα μάτια, προσπαθώντας να βρω κάποιον έλεγχο ώστε να βγω από την παράλυση ή να τον κάνω να φύγει. Όμως έκανα χειρότερη τη κατάσταση, καθώς ένιωθα κάτι σαν αναπνοή λίγα χιλιοστά μπροστά μου. Η γροθιά του άνοιξε.
“Κοί…τα…με…”
Η φωνή του ήταν ένας βαθύς, αφύσικος ψίθυρος, γεμάτος θυμό .
Αρνήθηκα να το κάνω, δεν ξέρω γιατί. Ο ψίθυρος συνέχιζε να τρυπάει το μυαλό μου σαν παγωμένες βελόνες.
“Κοι…τα…με”
Ένιωσα πάλι βάρος στο στήθος μου, αυτή τη φορά και από τις δύο του γροθιές.
Άνοιξα τα μάτια και στο σκιώδες διάφανο πρόσωπο του φαινόταν η αντανάκλαση μου, ένας φοβισμένος και αβοήθητος ανθρωπάκος που έπαιζε με κάτι που δεν καταλάβαινε. Οι δύο αχανείς φλόγες που είχε για μάτια συνέχιζαν να διεισδύσουν στη ψυχή μου. Έχασα στο τέλος και όλες τις αισθήσεις που μου είχαν απομείνει, και ένα άλλο γνώριμο σκοτάδι με κάλυψε.
Το πρωί ξύπνησα και αρχικά πίστευα ότι όλο αυτό ήταν παρενέργεια της παράλυσης του ύπνου. Μέχρι που είδα στον καθρέφτη τα σημάδια που μου είχαν αφήσει οι γροθιές του στο στήθος μου. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Έμαθα ότι ο γείτονας μου ο κύριος Κώστας πέθανε το ίδιο βράδυ από ανακοπή την ώρα που κοιμόταν. Σύντομα όλη η πολυκατοικία το έμαθε γιατί ήταν ο πιο αγαπητός. Η κυρία Ευρυδίκη μας είπε ότι όταν ξύπνησε το πρωί…είδε λευκό σαν πανί με ένα ύφος απόλυτου τρόμου στο κάποτε χαμογελαστό πρόσωπο του. Μάλιστα η ίδια υποστήριξε, ότι ένιωθε μια ανασφάλεια στον ύπνο της, λες και κάποιος τους παρακολουθούσε να κοιμούνται. Πώς είναι δυνατόν; Τι έκανε; Με άφησε και πήγε δίπλα σε εκείνους; Και γιατί να το κάνει αυτό; Τι άλλο μπορεί να κάνει;
Τρίτη 21/22 Απριλίου 2020;;;
Δεν έχω κοιμηθεί καθόλου από το περιστατικό. Δεν μπορώ πια να συγκρατήσω τις ημερομηνίες. Δεν μπορώ πια να γράψω αυτό το ημερολόγιο,δεν ξέρω γιατί γράφω ακόμα, μάλλον επειδή το θεωρώ ως μια επαφή με τη πραγματικότητα, διότι τις τελευταίες ημέρες αμφιβάλλω για τα πάντα. Δεν ωφελεί να μένω ξύπνιος. Ακούω όλη τη γειτονιά να μιλά για έναν άντρα, κρυμμένο στο σκοτάδι, που έρχεται στα όνειρα τους και τους παρακολουθεί, κάποιες φορές μάλιστα προσπαθεί να επικοινωνήσει. Η κυρία Ευρυδίκη κάλεσε τουλάχιστον δύο ιερείς για να “εξορκίσουν το δαίμονα” που πήρε τον σύζυγό της και μας βασανίζει. Η άμοιρη δεν γνωρίζει τι είναι ο Μορφίωνας και τώρα που το σκέφτομαι, ούτε εγώ τον γνώριζα τελικά.
Πέμπτη 24/25 …
Η επιρροή του στα όνειρα των ανθρώπων μεγαλώνει κάθε βράδυ. Άκουσα ότι η μισή Αθήνα πάσχει από αϋπνίες και εφιάλτες. Όλες οι μαρτυρίες είναι ίδιες. Ο ίδιος άντρας ,ο ίδιος ψίθυρος. Άνθρωποι πεθαίνουν στον ύπνο τους ενώ όσοι επιβιώνουν χάνουν τα λογικά τους τελείως, φωνάζοντας πανικόβλητοι ότι ο άντρας πίσω από το σκοτάδι του ονείρου τους στοιχειώνει και όταν είναι ξύπνιοι. Όμως όλη αυτή η κατάσταση επισκιάζεται από την απειλή και τα κρούσματα του κορωνοιού. Η Αμαλία δεν το απαντά στο τηλέφωνο. Όταν πήγα μέχρι το σπίτι της, δυστυχώς, δεν είχα τα χαρτιά μου και οδηγούσα χωρίς να προσέχω και το χειρότερο, όταν με σταμάτησε ο αστυνομικός είδα στο πρόσωπο του τον Μορφίωνα. Ακόμα δεν θυμάμαι πως γλίτωσα από αυτό. Γιατί δεν απάντησε ούτε όταν χτύπησα το κουδούνι; Τι της έκανε; Γιατί όλα αυτά;
Έψαξα ξανά και ξανά τις σημειώσεις του Μακαρίου και τα αρχαία κείμενα.
Τίποτα!
Τίποτα!
ΑΧΡΗΣΤΕΣ
Τις έσκισα. Τα έσκισα όλα και άφησα τον αέρα να τα πάρει από το παράθυρο.
Μένουν μερικά υλικά για ένα τελευταίο πείραμα, από το οποίο δεν σκοπεύω να ξυπνήσω ποτέ. Τρέμω στη σκέψη ότι θα με ξαναβρεί, αλλά πρέπει να βρω ένα τρόπο να τον σταματήσω .
Με περιμένει, το αισθάνομαι βαθιά στη ψυχή μου. Τα μάτια μου με καίνε και με βαραίνουν,το εξαντλημένο πλέον σώμα μου αρχίζει να πέφτει σε λήθαργο πριν από ‘μενα.
Αν είναι να πεθάνω, τουλάχιστον θα πεθάνω όπως ήθελα πάντα… μέσα στον απύθμενο βυθό του Όνειρου.
Διαβάστε εδώ το Μέρος Α’.
Tags: chaos , sleep paralysis , The Weird Side Daily , αγάπη , Αγόρι , Αδιέξοδο , αίσθηση , αλλαγή , αναζήτηση , ανακοπή , ανάσα , ανασφάλεια , ανθρωπιά , Άνθρωπος , αντανάκλαση , απορία , Αστυνομία , αστυνομικός , αϋπνία , αυτιά , βελόνες , βουνό , βράδυ , βροχή , γάμος , γείτονας , γειτονία , γιός , γροθιά , δαίμονας , δαίμονες , διαμέρισμα , διήγημα , δωμάτιο , έδαφος , εικόνα , εικόνες , έκπληξη , έλεγχος , Ελλάδα , εμμονή , ένστικτο , εξελίξεις , εξέλιξη , εξορκισμός , επικοινωνία , έρημος , εφηβεία , εφιάλτες , εφιάλτης , ζούγκλα , Ζώα , ζωή , Ζώο , Ήλιος , Ημερολόγιο , ημερομηνία , θάλασσα , θλίψη , θυμός , ιδέα , ιερέας , ιερείς , ισορροπία , ιστορία , καθρέπτης , καθρέφτης , κακό , καρδιά , κενό , κεραυνός , κίνηση , κλάμα , κοινωνία , κορμός , κορονοΪός , κόσμος , κούραση , κρανίο , κραυγή , κρούσμα , κύμα , Λάμψη , λογική , μάσκα , μάτια , μαύρο , μέρα , μήνυμα , μίμηση , Μιχάλης Κανιάρος , μορφή , Μορφίωνας , μυαλό , ναός , νεογέννητο , νερό , νοσοκομείο , Νους , νύχτα , οικογένεια , ομίχλη , όνειρο , Ονειρόκοσμος , όρια , όριο , ουρλιαχτό , όψη , Παιδί , πανδημία , παρενέργειες , πείραμα , περιβάλλον , περιστατικό , πίεση , πνεύμονες , πολιτισμός , ποτήρι , πρόσωπο , ρευστότητα , σημάδια , σημειώσεις , σιλουέτα , Σκέψη , Σκιά , σκιές , σκόνη , σκοτάδι , Σούνιο , Σπηλιά , σπίτι , στήθος , σύζυγος , σώμα , τάξη , ταχύτητα , τηλεπάθεια , τηλέφωνο , τοίχος , τρόμος , ύπνος , Υποσυνείδητο , φαγητό , φαντασία , Φάντασμα , φλόγα , φυλακισμένος , φύση , φυτά , φωνή , φως , χαμόγελο , χαρακτηριστικό , χειρονομία , χρόνος , ψίθυρος , Ψυχή
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.