“Η εικόνα της καταστροφής ήταν αδιαμφισβήτητη. Όλα θα κατέληγαν πάλι στο νερό. Η ζωή και ο θάνατος. Νερό παντού… Γεννιόμαστε στο νερό και τώρα έρχεται ένας υδάτινος θάνατος να μας περιβάλει, χωρίς τη ζεστή θαλπωρή της μήτρας…”
Ένα weird διήγημα από τη Χαρά Κωστοπούλου.
“Το άγγιγμα του χρόνου δεν καταφέρνει να τα γλυκάνει, να τα κάνει γραφικά ή να τους προσθέσει κάποιο αποτύπωμα ιστορικής ταυτότητας. Απλά τα φθείρει. Τα σκεπάζει με μια κρούστα διάχυτης αθλιότητας. Μοιάζουν να είναι εγκλωβισμένα σ’ ένα αέναο παρόν που επαναλαμβάνεται ατέρμονα…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
