Πέμπτη 7/5
32 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.
Η έρευνα μου γίνεται βαθιά όσο συνεχίζεται· Δεν έχω όμως τη δυνατότητα να τη διακόψω. Έχω μπει σε μία δύνη. Ο δρόμος μου είναι σκοτεινός. Η τεχνική μου δεν έχει αποτελέσματα. Βρίσκομαι σε δίλλημα. Η στασιμότητα δεν ισχύει. Κι αν ο τρόπος που αυτή η σελίδα επεξηγεί στον αναγνώστη την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, είναι θλιβερό. Τόσο γιατί δεν υπάρχω πια για να εμποδίσω εσένα να ανοίξεις το ημερολόγιο κάποιου ξένου, όσο γιατί φοβάμαι πως αυτή η στιγμή αναπόφευκτα θα φτάσει. Πιθανότατα, πολύ σύντομα.
Άφησέ με να εξηγήσω, πριν έστω να είναι πολύ αργά. Στη ζωή μου, ποτέ δε θέλησα να θέσω ένα στόχο. Δεν έβρισκα τη δύναμη να φτάσω ένα σταθερό στόχο, όταν όμως βάδιζα στα τυφλά το σκοτάδι με έκανε τόσο φιλόδοξο που συνήθως έφτανα ψηλότερα από όσο προσδοκούσα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε και αυτό μου το πείραμα. Τυφλά. Μόνη μου φιλοδοξία το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα. Να δημιουργήσω κάτι που δεν μπόρεσε κανείς έως τώρα. Να ανατρέψω τον όρο του «αδύνατου» και του «ακατόρθωτου». Ήθελα να αποδείξω πως είμαι φτιαγμένος για την κορυφή και αυτό μπορούσα μόνο να το επαληθεύσω δημιουργώντας την ίδια τη ζωή…
Κατά την εξέλιξη αυτού του πειράματος, κατάφερα όχι μόνο τη δημιουργία ενός τέρατος, αλλά δύο. Κι αυτό γιατί μετέτρεψα τον εαυτό μου στο εξουθενωμένο σκυλί που είμαι σήμερα, περιπλανώμενο ανάμεσα σε ουρανό και γη ψάχνοντας μια λύση. Θα έλεγε κανείς που νομίζει ότι με ξέρει πως είμαι σκληρός με τον εαυτό μου, αποκαλώντας με «τέρας». Μα τα σαπισμένα κουφάρια κάτω από το κρεβάτι μου και τα άδεια μπουκάλια αλκοόλ μαρτυρούν πως λέω την αλήθεια…
Το δεύτερο τέρας λοιπόν, και αληθινό μου δημιούργημα, είναι ανώνυμο προς το παρόν. Δεν είναι καν δικό μου για να το αποκαλέσω ιδιοκτησία μου. Όχι από τότε που απέδρασε… Αυτή την καταραμένη στιγμή θα μετανιώνω για όσο ζω, έστω κι αν είναι λίγες ώρες. Να το περιγράψω δε θα βοηθούσε σε τίποτα. Δε το βλέπω συχνά πια κι ίσως να έχει αλλάξει.
Το ακούω όμως να αναπνέει δίπλα μου όταν κοιμάμαι, το νιώθω να σφίγγει τον λαιμό μου πριν ξυπνήσω. Ξέρω πως είναι ακόμα εδώ, και ο μόνος μου φόβος είναι ότι εγώ είμαι ο ενοχλητικός του σπιτιού. Όταν ακούω τα βήματά του και νιώθω τη σκιά του από πάνω μου το παραδέχομαι. Φοβάμαι να είμαι εδώ και ξέρω πως δε θα είναι για πολύ ακόμα.
Ακούω ξανά τα βήματά του στην κούφια σκάλα! Μου φαίνεται πως πλησιάζει και αυτή τη φορά μοιάζει εξαγριωμένο. Νιώθω το δέρμα του να ιδρώνει καθώς φτάνει με ταχύτητα μεγαλύτερη από ότι συνήθως. Ίσως αυτά να ήταν αρκετά… Οι πληροφορίες… Γιατί ακούγεται λαχανιασμένο; Ελπίζω όσα διάβασες να αρκούν. Μη φοβάσαι. Μην κάνεις το ίδιο λάθος με εμένα. Κανένα από τα λάθη μου… Μείνε ψύχραιμος. Αναζήτησέ το και κλείδωσέ το κάπου… Μη το σκοτώσεις! Κι όσο για ‘μένα, ίσως αυτές να είναι οι τελευταίες μου στιγ
Tags: αλκόολ , αναγνώστης , απόδραση , βήμα , βήματα , βράδυ , δέρμα , δημιούργημα , διήγημα , διήγημα φαντασίας , διήγημα φαντασστικού , Διηγήματα , δίλλημα , δολοφονία , δύναμη , δύνη , έρευνα , ζωή , Ημερολόγιο , θάνατος , ιδιοκτησία , ιστορία , κουφάρι , κουφάρια , λάθη , λάθος , λαιμός , λύση , Μαρίνα Κικίδου , νύχτα , ξένος , πείραμα , πειράματα , σελίδα , Σελιπιανά , σκάλα , Σκιά , σκιές , σκοτάδι , σκότος , Στόχος , τέρας , τέρατα , τεχνική , τρόμος , φιλόδοξος , Φόβος , φόνος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.