”Ήταν τέλη Σεπτέμβρη και είχαν ξεκινήσει οι μπόρες. Ο Γουέσλι καθόταν στο τελευταίο θρανίο, όπως πάντα, και περίμενε να ξεκινήσει άλλη μια βασανιστικά βαρετή μέρα. Όλα άλλαξαν όμως όταν η καθηγήτρια μπήκε στην τάξη μαζί με έναν καινούριο μαθητή.”
“Ετοίμασε πάλι την ακτίνα του, η οποία τώρα του έλιωνε το κρανίο από το εσωτερικό. Το σώμα του δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα, οποία κίνηση έκανε από ‘κει και πέρα θα στοίχιζε πολύ ακριβά. Η λάμψη από τα μάτια του φώτισε το μέρος όπου υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν το υπόγειο. Όμως, αυτό που έβλεπε ήταν ένα μεταλλικό μπουντρούμι, γεμάτο διαδρόμους που ξεχύνονταν αριστερά και δεξιά…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
