”’Τότε ήταν που με βρήκε ένα ξωτικό, όμορφο με χρυσά μακριά μαλλιά, πράσινα μάτια σαν σμαράγδια και μυτερά αυτιά. Με είδε ταλαιπωρημένο όπως ήμουν και δεν με φοβήθηκε, παρόλο που η μορφή μου δεν είχε λογική. Μια μαύρη μάζα γεμάτη με φωτεινούς αστερισμούς μέσα της, ένα συσσωρευμένο σύμπαν. Αν το σύμπαν ήταν μια σφαίρα, τότε αυτή θα ήμουν εγώ. Με πήρε στα χέρια του και τότε ήταν που πήρα την πρώτη μου μορφή. Τη μορφή ενός μωρού. Αγγίζοντάς το δέρμα του έγινε και κομμάτι δικό μου. Απέκτησα σκιστά, μαύρα μάτια και μυτερά αυτιά.”
“Ετοίμασε πάλι την ακτίνα του, η οποία τώρα του έλιωνε το κρανίο από το εσωτερικό. Το σώμα του δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα, οποία κίνηση έκανε από ‘κει και πέρα θα στοίχιζε πολύ ακριβά. Η λάμψη από τα μάτια του φώτισε το μέρος όπου υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν το υπόγειο. Όμως, αυτό που έβλεπε ήταν ένα μεταλλικό μπουντρούμι, γεμάτο διαδρόμους που ξεχύνονταν αριστερά και δεξιά…”
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 3
ΕπόμενηΕνημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
