“Πλησιάζει. Πηχτό, βαθύ, μελανό. Σκοτάδι, μαύρο σαν πίσσα, απλώνει τα πλοκάμια του, τεντώνεται σαν χορδή τόξου, έτοιμο να εκτοξευτεί εναντίον μου. Το βλέπω να ετοιμάζεται, να εξαπολυθεί, να με καταβροχθίσει.”
“Οι δρόμοι ήταν έρημοι. Ίσως να ήταν καλύτερα, σκέφτηκα. Ούτως ή άλλως, όλοι εδώ κοντά ήταν τρελοί. Δεν έβγαζαν νόημα. Δεν είχαν λογική στο κεφάλι τους… Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω, όμως πρώτα, έπρεπε να προμηθευτώ κάτι νέο για να με βοηθήσει στο ταξίδι μου…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
