Μια ιστορία

“Οι δρόμοι ήταν έρημοι. Ίσως να ήταν καλύτερα, σκέφτηκα. Ούτως ή άλλως, όλοι εδώ κοντά ήταν τρελοί. Δεν έβγαζαν νόημα. Δεν είχαν λογική στο κεφάλι τους… Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω, όμως πρώτα, έπρεπε να προμηθευτώ κάτι νέο για να με βοηθήσει στο ταξίδι μου…”

09 Δεκεμβρίου 2020

Οι δρόμοι ήταν έρημοι. Ίσως να ήταν καλύτερα, σκέφτηκα. Ούτως ή άλλως, όλοι εδώ κοντά ήταν τρελοί. Δεν έβγαζαν νόημα. Δεν είχαν λογική στο κεφάλι τους… Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω, όμως πρώτα, έπρεπε να προμηθευτώ κάτι νέο για να με βοηθήσει στο ταξίδι μου.

Κοιτώντας τριγύρω, είδα μια πόρτα ανοιχτή και μπήκα μέσα, ελπίζοντας να βρω αυτό που ψάχνω.

«Καλώς ήρθες ταξιδιώτη. Τι ζητάς;», μου είπε η αποθηκάριος.

«Κάτι καινούριο…», λέω εγώ.

«Κάτι καινούριο…», αποκρίθηκε σαν να την έλεγαν Ηχώ. Με κοίταξε προσεκτικά. «Μισό λεπτό… Έχω ακούσει για εσένα!»

«Μάλιστα…», μουρμούρισα ενοχλημένος. Δε μου αρέσει να με αναγνωρίζουν όπου πηγαίνω. Ούτε όμως μπορώ και να το αποφύγω… Για την ακρίβεια, είναι επικίνδυνο να είναι γνωστός κανείς σαν εμένα. Ποτέ δεν ήμουν ο φρόνιμος ταξιδιώτης, καλή συντροφιά για τους περαστικούς… Όχι… Ταξιδεύω μόνος. Απεχθάνομαι τους ενοχλητικούς ανθρώπους και τους ανθρώπους γενικότερα. Κι όσο το συναίσθημα είναι αμοιβαίο, είμαι ασφαλής. Όμως τώρα… Με γνώριζαν… Αυτό και μόνο είναι υπερβολή για όποιον μου μοιάζει…

Γύρισε πίσω κι άρχισε να ψάχνει στα ράφια. «Εν τέλει, βρήκες εκείνο το πλάσμα που αναζητούσες;»

«Τον γρύπα της Σνάδια; Όχι…»

«Τότε ίσως αυτό να σου χρειαστεί…». Γύρισε ξανά προς εμένα. Κρατούσε ένα σιδερένιο δαχτυλίδι, σκουριασμένο και βαρύ. Είχε ένα μικρό διάφανο λίθο για να το στολίζει, αν και δε φαινόταν ιδιαίτερο. Δεν ορκιζόμουν πως είναι χρήσιμο. «Μη το κοιτάς έτσι!», αναφώνησε δίνοντάς το σε εμένα. «Θα το θυμώσεις!» Τώρα ήμουν σίγουρος πως όχι μόνο μου πούλαγε παλιοσίδερα, αλλά κι η ίδια ήταν περισσότερο τρελή από όσους είχα προηγουμένως συναντήσει σε αυτό το παλαβό μέρος.

«Ό,τι πεις…». Το πήρα κι έβγαλα άχαρα ένα πουγκί ασήμι από το πουκάμισό μου.

«Όχι», αρνήθηκε. Η υπομονή μου είχε αρχίσει να εξαντλείται.

«Τι;», αναστέναξα.

«Δεν πληρώνουμε έτσι εδώ…»

«Τι θες; Νομίσματα; Ανταλλαγή; Χρυσάφι;»

Εκείνη ακούμπησε τους αγκώνες της στο τραπέζι και με κοίταξε στα μάτια.

«Πες μου μια ιστορία…»

Tags: fantasy , flash fictions , Flash-fiction , The Weird Side Daily , Άνθρωπος , ασήμι , γνωστός , γρύπας , δαχτυλίδι , διήγημα , διήγημα φαντασίας , διήγημα φανταστικού , Διηγήματα , δρόμοι , δρόμος , Ηχώ , ιστορία , ιστορίες , λίθος , λογική , Μαρίνα Κικίδου , μόνος , παλιοσίδερα , πλάσμα , πλάσματα , πόρτα , πουγκί , Σνάδια , συναίσθημα , συντροφιά , ταξίδι , ταξιδιώτης , τρελή , τρελός , φαντασία , Φανταστικό

Μαρίνα Κικίδου

Δημοσιεύτηκε 9 Δεκεμβρίου, 2020

Σχόλια και απόψεις.

Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.