”Για δεκαετίες ολόκληρες η φαντασία των καλλιτεχνών, βασιζόμενη στις περιγραφές των επιστημόνων, η οποία με τη σειρά της βασιζόταν μόνο σε εικασίες και υποθέσεις ήταν η μόνη λύση. Πολλές από αυτές τις απόψεις απεικόνιζαν τον Πλούτωνα ως ένα τοπίο με ένα γκριζωπό παρουσιαστικό, γεμάτο από κρατήρες και χωρίς πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.”
“Σε κάθε δέντρο σε αυτό το δάσος ζούσε και μια νύμφη, και κάθε μέρα τραγουδούσανε και χορεύανε. Τα βράδια, τους απαγγέλανε ποιήματα που τα μαθαίνανε από τα άστρα. Ήταν τα καλύτερα χρόνια και οι πιο ξέγνοιαστες μέρες για τα δέντρα του δάσους. Άλλα κάποια μέρα οι νύμφες άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά, και πήγαν μακριά σε άλλα δάση μυστικά,”
Διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο ένα φθινοπωρινό διήγημα από τον Λεωνίδα Καλλιάρα.
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
