“Τότε ο Σάιμον άρχισε να τρέχει. Περίμενε πως από στιγμή σε στιγμή θα τον άκουγε να τον κυνηγάει. Το μόνο που άκουσε όμως, ήταν το γέλιο του. Ένα τρομακτικό γέλιο που αντήχησε σε όλο το δάσος﮲ ένα γέλιο τόσο ψυχρό, που η παγωνιά που έκανε εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν τίποτα μπροστά του.”
“Ήταν μία ψιλόλιγνη καμπουριαστή φιγούρα, σχεδόν αποστεωμένη, τυλιγμένη σε γκρι μανδύα. Από το γεμάτο καψίματα κρανίο της κρέμονταν λιγοστές λευκές τούφες. Τα μάτια της έλαμπαν σαν πολύτιμοι λίθοι και δε διακρίνονταν κόρες. Όλα της τα δόντια έμοιαζαν να έχουν το σχήμα του κυνόδοντα…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
