“Ένα δωμάτιο. Μικρό και κυκλικό με θολωτή οροφή. Επάνω στα κυρτά του τοιχώματα, ένα απαίσιο μωσαϊκό από λιωμένα εντόσθια και λοιπούς ανθρώπινους ιστούς που σχημάτιζαν κουλούρες και γιρλάντες και ανόσια αραβουργήματα…”
“Στέκεται ολόρθη, μαγική και ολόφωτη, σαν να έχει καταπιεί το φεγγάρι. Ασημίζει σαν αστέρι, το φως της διαχέεται παντού. Το βλέμμα αγέρωχο και σταθερό, αγναντεύει τον ορίζοντα σαν κάτι να περιμένει. Διαπερνά τα πάντα, αιχμηρή η ματιά της σαν στιλέτο…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
