“Το παράξενο ήταν πως κάθε φορά που τραγουδούσε στο παράθυρό της, κοράκια μαζεύονταν γύρω της και την συνόδευαν με κρωξίματα. Κι εκείνη έμοιαζε να καταλαβαίνει την άναρθρη γλώσσα τους, και τους απαντούσε σαν να ήταν άνθρωποι.”
“Ναι, έρχονται τα βράδια και κουρνιάζουν γύρω μου, κάτω από τις βελανιδιές μου και τους κέδρους μου. Κουλουριάζονται στο κεφάλι μου, στους ώμους μου, στην κοιλιά μου, στην πλάτη μου, όπου βρουν. Και δεν με αφήνουν ποτέ προτού ξημερώσει. Είναι αδύνατον να κοιμηθώ χωρίς αυτές, πλέον…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
