”Κάθισα στο γραφείο μου και της έκανα νόημα να καθίσει απέναντί μου. Φαινόταν ντροπαλή, όχι: πειθαρχημένη. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Μαθημένη να κοιτάει χαμηλά όταν της μιλάνε. Δε μπορούσα να διακρίνω έως τότε τη σοβαρότητα αυτής της υπόθεσης. Η θλιμμένη μου πελάτισσα δεν ήταν αρκετά θλιμμένη για να κλάψει, μα ήταν μαυροφορεμένη. Έχουμε να κάνουμε με φόνο, είπα στον εαυτό μου, με το ανήσυχο βλέμμα μου καρφωμένο επάνω της.”
”Το πιο συμπαγές και απαραβίαστο φράγμα που υψώνεται μπροστά στην αντίληψη του ανθρώπου είναι η άγνοια του ως προς το τι του συμβαίνει όταν τελικά πεθαίνει. Παύουμε απλά να υπάρχουμε; Ξαναγεννιόμαστε σε καινούργια σώματα; Μεταφέρεται η ψυχή μας σε κάποιο άλλο πεδίο ύπαρξης; Και καταρχήν, υπάρχει μέσα μας κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «ψυχή;»”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
