“Το σαλόνι δεν ήταν άδειο. Στον σκούρο-κόκκινο καναπέ του κάθονταν δύο Άγγελοι. Φορούσαν καλοραμμένα κοστούμια από γκρίζο ύφασμα και λευκά πουκάμισα. Τα μαλλιά τους ήταν μακριά και λαμπερά. Έπεφταν στους ώμους τους σαν χρυσαφένιοι καταρράκτες….”
“Το άγγιγμα του χρόνου δεν καταφέρνει να τα γλυκάνει, να τα κάνει γραφικά ή να τους προσθέσει κάποιο αποτύπωμα ιστορικής ταυτότητας. Απλά τα φθείρει. Τα σκεπάζει με μια κρούστα διάχυτης αθλιότητας. Μοιάζουν να είναι εγκλωβισμένα σ’ ένα αέναο παρόν που επαναλαμβάνεται ατέρμονα…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
