“Η Νίμουε κράτησε την αναπνοή της. Μέσα απ’ το πυκνό πέπλο της άχρωμης ομίχλης αναδύθηκε μια τεράστια σκιά. Ένα κεφάλι. Μακρόστενο και τερατώδες, μ’ ένα ρύγχος που το κάλυπταν σκληρές φολίδες…”
“Ήταν δεκαπενταύγουστος και η Αθήνα είχε ερημώσει. Εκείνη ήταν η μέρα που την είδα: Μια σιλουέτα, μαύρη και ασαφή, να τρεμοπαίζει πάνω απ’ την πυρακτωμένη άσφαλτο του οδοστρώματος…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
