Αιμορροούσα γλώσσα/ μιλούν τα όργανά σου,/ την παρουσία μηνύουντου άφευκτου γήρατός σου./ Κάθε στιγμή, σήψης βοή./ Κάθε «μετά», ανυπαρξίας βορά./
“Η εικόνα της καταστροφής ήταν αδιαμφισβήτητη. Όλα θα κατέληγαν πάλι στο νερό. Η ζωή και ο θάνατος. Νερό παντού… Γεννιόμαστε στο νερό και τώρα έρχεται ένας υδάτινος θάνατος να μας περιβάλει, χωρίς τη ζεστή θαλπωρή της μήτρας…”
Ένα weird διήγημα από τη Χαρά Κωστοπούλου.
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
