“Κάθε φορά που αδειάζει το μυαλό του από την πολυλογία της καθημερινής ζωής, ανακαλύπτει ότι ο ψυχρός και ακίνητος αέρας του Μητρώου είναι γεμάτος με σιγανούς ψιθύρους, με απαλές φωνές που ηχούν ξερές σαν πανάρχαιες περγαμηνές. Αφηγούνται ξεχασμένες ιστορίες σαν παλιά γραμμόφωνα.”
“Με το που ζυγώνω, ο Μαν, κατά κόσμον Μανώλης Τσίρος, θαρρείς και με περίμενε, ανοίγει την εξώπορτα και βγαίνει να με προϋπαντήσει. Σκυφτός, σκελετωμένος, φαντάζει σαν δέντρο κατάξερο. Με παίρνει και καθόμαστε στα πλαϊνά του καλυβιού, κάτω από μια συκιά βαθύσκια…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
