Κάθε πρωί, κατεβαίνει τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο δεύτερο υπόγειο. Με το κάθε σκαλοπάτι, η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας πέφτει και γύρω του απλώνεται μια ευχάριστη δροσιά την οποία χρωματίζει μια νότα υγρασίας. Η όψη των γύρω τοίχων επίσης αλλάζει. Γίνονται πιο σκούροι, βρώμικοι, στιγματισμένοι από γκρίζες κηλίδες, ενώ στο σημείο όπου ολοκληρώνει την σπειροειδή του κάθοδο, είναι άβαφτοι, οι επιφάνειές τους τραχιές, φτιαγμένες από πολυκαιρισμένο μπετό.
Εκεί κάτω ξεκινάει ένας στενός διάδρομος που τελειώνει σε μια καγκελόφραχτη πόρτα. Την οροφή του διατρέχουν αραχνιασμένοι σωλήνες και φωτίζεται από μακρόστενες λάμπες φθορισμού που εκπέμπουν ένα λευκό, ομοιόμορφο φως.
Πίσω από την πόρτα απλώνεται ένα μεγάλο δωμάτιο που είναι βυθισμένο στο σκοτάδι. Έτσι και κοντοσταθεί κανείς μπροστά της και πάρει μια βαθιά ανάσα, νιώθει τους πνεύμονές του να γεμίζουν από ένα ψυχρό αέρα, ο οποίος έχει μια λεπτή γεύση αρχαίας σκόνης και παλιού χαρτιού.
Σ’ εκείνο το σημείο πατάει ένα διακόπτη που βρίσκεται στον τοίχο και τότε, πέρα από τα λεπτά κάγκελα της πόρτας ξυπνάει μια χορωδία απανωτών αστραπών: Τα φώτα της οροφής του δωματίου που βρίσκεται πέρα από την πόρτα ανάβουν, στην αρχή σπασμωδικά. Μετά, όταν σταθεροποιούνται, αποκαλύπτουν έναν μακρόστενο χώρο, σχεδόν σπηλαιώδη, όπου ατελείωτες σειρές από σκονισμένους φακέλους αναπαύονται πάνω σε μεταλλικά ράφια. Ανάμεσά τους ξετυλίγονται στενά και ευθύγραμμα περάσματα που σχηματίζουν ορθές γωνίες στα σημεία όπου συναντιούνται μεταξύ τους.
Εκείνος ανοίγει την καγκελόφραχτη πόρτα με το κόκκινο κλειδί που κρέμεται από το λαιμό του και δρασκελίζει το σκονισμένο κατώφλι της.
Μια βαθιά ησυχία απλώνεται μέσα στο δωμάτιο, τόσο απόλυτη ώστε τα αιμοφόρα αγγεία των αυτιών του να ηχούν σαν θυμωμένα μελίσσια. Ωστόσο, από κάπου πολύ μακριά, μέσα από κάποια άλλα δωμάτια που φιλοξενούν ογκώδεις εγκαταστάσεις κλιματισμού, ηλεκτρικούς πίνακες και σωλήνες μεταφοράς νερού, ακούγονται πότε-πότε υπόκωφα βουητά και ο ρυθμικός ήχος σταγόνων νερού που πέφτουν αραιά και που σε κάποιο πλακόστρωτο δάπεδο.
Αυτό είναι το Μητρώο. Η υπόγεια αίθουσα όπου βρίσκονται οι υπηρεσιακοί φάκελοι όλων των υπαλλήλων που έχουν εργαστεί ποτέ στα γραφεία που φωλιάζουν στα επάλληλα επίπεδα του πελώριου κτιρίου το οποίο όλοι αποκαλούν Κεντρική Υπηρεσία. Δεκάδες χιλιάδες φάκελοι από παλιό χαρτόνι που έχει αποκτήσει το χρώμα της ξεθωριασμένης άμμου. Ο καθένας τους περιέχει τη ζωή ενός ανθρώπου, εκθέσεις επαγγελματικής απόδοσης, πιστοποιητικά, ιατρικούς φακέλους και φωτογραφίες που καταγράφουν το πέρασμα του χρόνου και τα ίχνη της φθοράς του πάνω σε αγέλαστα και σφιγμένα πρόσωπα.
Εντούτοις, υπάρχει μια άχρονη αίσθηση εκεί μέσα. Μια γαλήνη. Ο ιστός της διάχυτης μνησικακίας, του άγχους, της ψυχοφθόρας μικροφιλοδοξίας και των υπαρξιακών ανασφαλειών που τρέμει και βομβίζει στους εργασιακούς χώρους του κτιρίου, απουσιάζει ολοκληρωτικά. Οι μικρές εκρήξεις της ανησυχίας που προκαλούν τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που μεταφέρουν τις απαιτήσεις ιεραρχικά ανωτέρων και τα ασταμάτητα και πιεστικά τηλεφωνήματα βιαστικών συναδέλφων, δεν μπορούν να φτάσουν μέχρι εκεί κάτω. Μπλοκάρονται από το ανήλιαγο υπέδαφος που απλώνεται πέρα από τους τοίχους του Μητρώου, σαν τις εκπομπές κινητών τηλεφώνων που αδυνατούν να διαπεράσουν τη σφιχτή αγκαλιά της Γης. Εκεί κάτω, ανάμεσα στους χιλιάδες φακέλους που εκπέμπουν μια αύρα ήρεμης παραίτησης, η πίεση και η κακοφωνία της γης των ζωντανών, απουσιάζουν. Το μόνο πράγμα που μαρτυρά την ύπαρξή τους είναι τα μακρινά βουητά και τα περιστασιακά μουγκρητά των μηχανών που κρατάνε το κτίριο ζωντανό.
Εκείνος έχει εναρμονιστεί ολότελα με εκείνη την ατμόσφαιρα. Κάθε μέρα λοιπόν, κατεβαίνει εκεί κάτω με μια λίστα φακέλων που πρέπει να βρεθούν. Κάθεται στο μικρό γραφείο που στέκεται σαν υποχθόνιος βωμός στο κέντρο του λαβυρίνθου των διαδρόμων του Μητρώου και κλείνει τα μάτια του. Μετά, προεκτείνει τη συνείδησή του στο γύρω περιβάλλον των φακέλων και του ηλεκτρικού φωτός. Το μυαλό του αδειάζει από σκέψεις, το βουητό στ’ αυτιά του καταλαγιάζει και η ακοή του οξύνεται.
Και ύστερα αρχίζει και ακούει.
Έχει ανακαλύψει, βλέπετε, κάτι το πολύ παράξενο και θαυμαστό: Ο χώρος του μητρώου δεν είναι ούτε νεκρός, ούτε και έρημος. Όταν κοιτάει τους στενούς διαδρόμους με την άκρη των ματιών του, βλέπει φευγαλέες σκιές, εντοπίζει κάποιες αλλαγές στη φύση του φωτός και στην πυκνότητα του αέρα. Πότε-ποτέ αχνά σύννεφα που μοιάζουν με κορδέλες σκόνης αιωρούνται γύρω από τα πολυεπίπεδα ράφια και βρίσκει φακέλους που είναι ασυνήθιστα σκονισμένοι συγκριτικά με τους υπόλοιπους.
Κάθε φορά που αδειάζει το μυαλό του από την πολυλογία της καθημερινής ζωής, ανακαλύπτει ότι ο ψυχρός και ακίνητος αέρας του Μητρώου είναι γεμάτος με σιγανούς ψιθύρους, με απαλές φωνές που ηχούν ξερές σαν πανάρχαιες περγαμηνές. Αφηγούνται ξεχασμένες ιστορίες σαν παλιά γραμμόφωνα. Με λίγη προσπάθεια, μπορεί να εστιαστεί σε κάποιες απ’ αυτές και να ακούσει με μεγαλύτερη ευκρίνεια τους ασταμάτητους μονολόγους τους. Εκείνες μοιάζουν ν’ ανταποκρίνονται θετικά στην προσπάθεια που κάνει και προσπαθούν να του μιλήσουν πιο καθαρά. Αυτός τις ακούει και μαθαίνει. Πολλές φορές γράφει αυτά που του λένε. Αποτυπώνει σε μια κόλλα από λευκό χαρτί τις αναμνήσεις και τα όνειρα ανθρώπων που αν και έχουν πεθάνει πριν από πολλά – πολλά χρόνια, έχουν αφήσει πίσω τους ιστορίες που διαποτίζουν τους παλιούς και εύθραυστους φακέλους.
Όταν του είχε ανατεθεί το συγκεκριμένο έργο, η φύλαξη και η έρευνα του Μητρώου, οι συνάδελφοι του τον είχαν αντιμετωπίσει υποτιμητικά. Κάποιοι με μια συμπονετική συγκαταβατικότητα, κάποιοι ψιλό-ειρωνικά, κάποιοι με μια απαξιωτική ευγένεια επειδή θεωρούσαν την συγκεκριμένη αρμοδιότητα ως μεγάλο επαγγελματικό υποβιβασμό. Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα ωστόσο, κάποιοι από αυτούς, οι πιο παρατηρητικοί, δεν μπόρεσαν παρά να εκπλαγούν με την αύρα της ηρεμίας που είχε αρχίσει να εκπέμπει και με την γαλήνη που απλωνόταν στο πρόσωπό του.
Βλέπετε, οι μικρό-εντάσεις και οι εχθρότητες που κακοφορμίζουν μεταξύ τους, δεν μπορούν να τον αγγίξουν πια. Γιατί ξέρει πλέον πολύ καλά πως αργά ή γρήγορα, όλοι αυτοί οι νεκροζώντανοι που αναλώνουν τις ζωές τους σε μια γελοία χορογραφία από ασταμάτητες διαμάχες και ανούσιες μικροπρέπειες, θα μετατραπούν σε σκονισμένους φακέλους από κίτρινο χαρτόνι που θα παλεύουν μεταξύ τους για τη δική του προσοχή.
Tags: files , ghosts , short-story , The Weird Side Daily , άνθρωποι , Ατμόσφαιρα , διαδρομή , διήγημα , Έρικ Σμυρναίος , ήχοι , ιστορίες , Κεντρική Υπηρεσία , μητρώο , νεκροζώντανοι , σκιές , υπόγειο , φάκελοι , Φαντάσματα , φωνές , Χορός , ψίθυροι
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.