”Κάθισα στο γραφείο μου και της έκανα νόημα να καθίσει απέναντί μου. Φαινόταν ντροπαλή, όχι: πειθαρχημένη. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Μαθημένη να κοιτάει χαμηλά όταν της μιλάνε. Δε μπορούσα να διακρίνω έως τότε τη σοβαρότητα αυτής της υπόθεσης. Η θλιμμένη μου πελάτισσα δεν ήταν αρκετά θλιμμένη για να κλάψει, μα ήταν μαυροφορεμένη. Έχουμε να κάνουμε με φόνο, είπα στον εαυτό μου, με το ανήσυχο βλέμμα μου καρφωμένο επάνω της.”
”Το ανθρώπινο δράμα. Αυτό το σκοτεινό τέρας. Κάθε άνθρωπος εισάγεται στην διαφθορά αν θέλει να επιβιώσει. Κάποιοι, που παραμένουν κοιμισμένοι καθ’ όλη την ζωή τους, μιλούνε για αγάπη και αρμονία με τον δυνάστη. Ποτέ μου δεν τους κατάλαβα. Ένιωθα μια φυσική αποστροφή απέναντι στους πνευματικούς δούλους. Αυτούς που εκτιμώ και μνημονεύω είναι τους ανθρώπους που βούτηξαν με το μένος αετού μέσα στο σκοτάδι και βγήκαν από την άλλη πλευρά, λαμπεροί και λαβωμένοι. Αυτοί έζησαν. Οι άλλοι βρίσκονται σε άρνηση. Και ανάμεσα τους είμαστε εμείς.”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
