Στέκεται ολόρθη, μαγική και ολόφωτη, σαν να έχει καταπιεί το φεγγάρι. Ασημίζει σαν αστέρι, το φως της διαχέεται παντού. Το βλέμμα αγέρωχο και σταθερό, αγναντεύει τον ορίζοντα σαν κάτι να περιμένει. Διαπερνά τα πάντα, αιχμηρή η ματιά της σαν στιλέτο. Σα να βλέπει τα πάντα και τίποτα, μπροστά και πίσω, σε κάθε όψη του χρόνου και του χώρου.
Ναι, κάτι περιμένει. Δεν μπορώ να πω τι. Μοιάζει όμως αποφασισμένη.
Η ολόλαμπρη, γυναικεία φιγούρα διαφεντεύει τον χώρο μέσα στον οποίο βρίσκεται. Κλέβει την παράσταση σαν γνήσια βασίλισσα. Ολόλευκη, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, απαστράπτουσα. Τα μαλλιά της ανεμίζουν σαν φλεγόμενοι κομήτες. Η εσθήτα της πλέει στον αέρα, αφήνοντας τριγύρω ένα άρωμα φρεσκάδας και αγνότητας. Πίσω στην πλάτη της είναι περασμένο ένα σκήπτρο, μαργαριταρένιο κι αυτό, όπως η επιδερμίδα της. Στην άκρη του ορθώνεται μία παγωμένη φλόγα, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται καρφωμένο κάποιο γαλάζιο πέτρωμα, πιθανολογώ τοπάζι.
Όσο πιο πολύ την παρατηρώ, τόσο πιο πολύ μαγεύομαι.
Στις ανοιχτές της παλάμες, οι οποίες κοιτούν τον ουρανό, κρατά ευλαβικά ένα άστρο και ένα μικρό εργαλείο που μοιάζει με δρεπάνι, σαν αυτό με το οποίο κόβουν τα στάχυα οι αγρότες.
Καθώς το βλέμμα μου κατεβαίνει, εκπλήσσομαι περισσότερο. Γύρω από τους αστραγάλους της τυλίγονται δύο φίδια ασημιά, τα οποία χορεύουν ασταμάτητα, χωρίς όμως να την εγκαταλείπουν.
Δεν ξέρω ποια είναι, δεν μπορώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα. Για να της μιλήσω, ούτε λόγος. Μα νιώθω όμορφα στην παρουσία της. Αισθάνομαι μια ακαθόριστη γαλήνη όταν την κοιτώ.
Κάτι σπάει την απέραντη, αρμονική σιωπή του μέρους. Δεν είχα παρατηρήσει μέχρι στιγμής πόσο γαλήνια είναι εδώ, μέχρι τώρα. Αυτή τη στιγμή, βαριά βήματα ακούγονται δίπλα μου. Γυρίζω και αντικρίζω ένα θέαμα που χωρίς κανένα προφανή λόγο, μου προκαλεί φόβο και κάνει τα σωθικά μου να ανακατεύονται από αηδία.
Είναι ένας άντρας, αρχοντικά ντυμένος. Φοράει βαριά, κόκκινα ρούχα, μία βασιλική, χρυσή τήβεννος είναι ριγμένη στους ώμους του και τα πόδια του είναι χωμένα μέσα σε χοντρές, στιλβωμένες μπότες. Το κεφάλι του είναι στολισμένο με ένα ασύμμετρο, γεμάτο αιχμηρές απολήξεις, στέμμα.
Το παρουσιαστικό του είναι τρομερό, αναβλύζει ισχύ και αυτοπεποίθηση. Ο ξένος βασιλιάς στέκεται μπροστά στην γυναίκα με τα λευκά και την κοιτά υποτιμητικά.
Εκείνη τον ζυγίζει με το βλέμμα. Ίχνος φόβου δεν διαγράφεται στο πάλλευκο πρόσωπό της.
«Δε θα περάσεις», του λέει αγέρωχα.
«Θα περάσω. Είμαι βασιλιάς και περνάω από όπου θέλω», απαντάει εκείνος στο ίδιος ύφος.
«Μέχρι εδώ ήταν η βασιλεία σου». Αποκρίνεται εκείνη, κι εγώ αισθάνομαι πως βρίσκομαι μπροστά σε κάποιο πολύ σημαντικό γεγονός, κι ας μην καταλαβαίνω ιδιαίτερα τι γίνεται.
Ο βασιλιάς αγνοεί τα προειδοποιητικά λόγια της γυναίκας. Πλησιάζει περισσότερο, με βήματα αργά και σταθερά, γεμάτα από την εγωιστική αυτοπεποίθηση που δίνει η αίσθηση της εξουσίας, όταν την κρατά κάποιος στα χέρια του.
Η γυναίκα δεν λέει λέξη. Αντιθέτως, κάνει δύο γενναία, ανοιχτά βήματα προς το μέρος του. Υψώνει το αριστερό της χέρι και με μία ημικυκλική κίνηση, φέρνει το μικρό δρεπάνι πάνω από το άπληστο κεφάλι του. Το αιχμηρό, γκρίζο στέμμα του πέφτει και κυλά στο έδαφος, όπου γίνεται κομμάτια.
Εκείνος γονατίζει μπροστά της, φέρνοντας δραματικά τα χέρια στο πρόσωπο, ουρλιάζοντας για την χαμένη του αίγλη. Κλαίει μπροστά στα πόδια της, μα εκείνη μένει ασυγκίνητη.
Το ασημένιο φίδι, που είναι τυλιγμένο στο αριστερό της πόδι, ορμά και μπήγει τα δόντια του στο μπράτσο του, ρουφώντας άπληστα την ελάχιστη αίγλη που του απέμεινε, μέχρι που εκείνος χάνει το χρώμα του και απομένει γκρίζος και αδύναμος. Όταν το φίδι επιστρέφει στην θέση του, ο άντρας φαίνεται μαραζωμένος, σαν ξεραμένο λουλούδι.
Κι έπειτα έρχεται η σειρά του δεύτερου φιδιού. Αυτό επιτίθεται στο άλλο του μπράτσο, γεμίζοντας το γκρίζο του κουφάρι με ισχυρό δηλητήριο, το οποίο, αντί να τον σκοτώσει, τον μεταμορφώνει. Το γκρίζο του δέρματός του γίνεται ροδόλευκο, απλώνεται και όταν και το δεύτερο φίδι απομακρύνεται, στο δάπεδο γονατίζει ένας τελείως διαφορετικός άνδρας.
Τώρα δεν έχει τίποτα αρχοντικό πάνω του. Είναι ένας απλός, καθημερινός τύπος, γυμνός από την αρχοντική περιβολή του. Τώρα δεν μου προκαλεί πια φόβο, ούτε αηδία. Έχει χάσει πλήρως την δύναμή του. Όπως κάθε εκθρονισμένος βασιλιάς, ψάχνει μέρος να κρυφτεί. Τώρα εκείνος φοβάται.
Χαμογελάω στην γυναίκα, νιώθοντας πλέον ασφάλεια και ευγνωμοσύνη. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ξέρω.
Εκείνη επιστρέφει στη θέση της, στέκεται και πάλι αγέρωχη, ολόφωτη, ατσαλάκωτη, σαν να μην είχε κουνηθεί καθόλου. Αναρωτιέμαι τι είδους βασίλειο να διαφεντεύει. Μπορεί να μην φορά στέμμα, αλλά μόνο σε βασίλισσα αρμόζει τέτοια δύναμη και κύρος.
Κάτι με τραβάει μακριά από τον τόπο αυτό, την ηρεμία του, που έχει αποκατασταθεί και την βασίλισσά του. Κάτι με ρουφάει προς τα πίσω, σα να έχει κολλήσει στην πλάτη μου μια πελώρια ηλεκτρική σκούπα. Νιώθω τα βλέφαρά μου βαριά, παρόλα αυτά ανοίγουν και ένα έντονο φως γεμίζει το οπτικό μου πεδίο.
«Επιστρέφει», ακούω κάποιες ακαθόριστες φωνές, στην χροιά των οποίων διακρίνω χαρά ανάμεικτη με έκπληξη και δυσπιστία.
Ξανακλείνω τα μάτια μου και κοιμάμαι βαθιά.
***
Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ξανά εκείνη τη γυναίκα. Δεν χρειάστηκε. Μετά από πολύ καιρό όμως, συνειδητοποίησα πως δεν ήταν μια απλή βασίλισσα. Ήταν κάτι πολύ, πολύ παραπάνω από αυτό. Και είμαι απεριόριστα τυχερός που την αντίκρισα.
Ξέρω πως δεν θα με θυμάται, την μορφή μου, το όνομά μου, την παρουσία μου. Μα εγώ πάντα θα τη μνημονεύω. Για χάρη της έγινα αυτό που έγινα. Σπούδασα την επιστήμη του Ασκληπιού, τιμώντας έτσι τον ίδιο και την περίφημη κόρη του. Όσο ζω, θα παλεύω με τον Θάνατο και τους πιστούς του συντρόφους, όπως έπραξε και εκείνη, κάποτε, για μένα.
Είμαι σίγουρος πως για πάντα θα βρίσκεται εκεί, κάτω ή πάνω, δεν έχει σημασία, να πατάει πόδι όπου χρειάζεται, να εκθρονίζει βασιλιάδες που πήραν το στέμμα χάρη στο φόβο και την άγνοια, να προστατεύει, να θεραπεύει.
Αγνή, αμόλυντη, και πανίσχυρη. Ακόμα κι αν δεν πιστεύει κανείς πια σε κείνη. Θα πιστεύω εγώ.
Tags: The Weird Side Daily , αγνή , αγνότητα , αέρας , αηδία , αίγλη , αμόλυντη , άντρας , άρωμα , Ασκληπιός , αστέρι , ασφάλεια , αυτοπεποίθηση , βασιλεία , βασιλιάς , βασίλισσα , βήμα , βλέμμα , γυναίκα , δάκρυα , δηλητήριο , διήγημα , διήγημα φαντασίας , διήγημα φανταστικού , Διηγήματα , δρεπάνι , δύναμη , δυσπιστία , εκθρονισμός , έκπληξη , εξουσία , επιστήμη , ηρεμία , θάνατος , θέαμα , θεραπεία , ιστορία , ισχύς , Ιωάννα Τσιάκαλου , κόκκινο , κομήτες , κομήτης , κόρη , κύρος , λόγια , λουλούδι , μαλλιά , μάτια , μέρος , μπότες , όνειρο , όνομα , ουρανός , ουρλιαχτό , παρουσία , πιστός , πόδια , σιωπή , στέμμα , σύντροφος , τοπάζι , τρόμος , ύπνος , φαντασία , φεγγάρι , φιγούρα , φίδι , φίδια , φλόγα , Φόβος , φως , χέρι , χέρια , Χορός , χρόνος , χρώμα
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.