Ήταν ζεστή μέρα για την εποχή, κοντά στα τέλη του Οκτώβρη. Σκεφτόταν το Halloween που πλησίαζε. Στη δική της χώρα δεν το γιόρταζαν, κάποιοι το θεωρούσαν γιορτή του σατανά, κάποιοι το εκμεταλλεύονταν για λόγους μάρκετινγκ. Για εκείνην όμως δεν ήταν κάτι από όλα αυτά. Ήταν η ευκαιρία να νιώσει εκείνη τη συναισθηματική σύνδεση με εκείνους που είχαν φύγει από αυτόν εδώ τον κόσμο, τον απτό αλλά πολλές φορές κενό. Έναν κόσμο που έμοιαζε τόσο φθονερός από την σκληρή πραγματικότητα. Ένας κόσμος λειψός, ο οποίος μετέτρεπε τα όνειρα σε εφιάλτες. Ένα δίπολο μοτίβο σε μια αγχωτική καθημερινότητα που η επιβράβευση ήταν το γέλιο ενός μωρού αλλά τόσο βάναυση ήταν η κατάσταση, που αντί να επικεντρώνεται σε αυτό εκείνη το μετέτρεπε σε κλάμα. Ένα κλάμα που της έκοβε την αναπνοή και την καθιστούσε ληθαργική και απελπισμένη.
Για αυτό η γιορτή των πνευμάτων την έφερνε πιο κοντά σε ένα αίσθημα σαγήνης και υπερβατικότητας. Εκεί που όλα εξαϋλώνονται και έρχονται σε επαφή με τον κόσμο όσων χάθηκαν, άγνωστο για τους περισσότερους ζωντανούς. Πλησίαζε η νύχτα που το πνεύμα- φύλακας την επισκεπτόταν και την έπαιρνε μαζί του σε ένα αστρικό ταξίδι, ένα από τα σημαντικότερα ταξίδια που σαν τον ήρωα του Καρόλου Ντίκενς, Εμπενίζερ Σκρουτζ, της έδειχνε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Με το πρόσωπο ενός ηλικιωμένου, γνώριμου φυσιογνωμικά, μάλλον από την ανθρώπινη μορφή του, με μάτια που γυάλιζαν πρασινογκρίζα και ξετρύπωναν φόβους και μυστικά από τα βάθη της ψυχής της.
Αυτός ο τρυφερός φύλακας που κάθε βράδυ, καθόταν σε μια κουνιστή καρέκλα, δίπλα στην κούνια ενός βρέφους που κοιμόταν γαλήνια και με την μαγική αύρα του, του χάριζε γλυκά όνειρα. Στο παρελθόν ήταν το δικό του υπνοδωμάτιο. Τον επισκέπτονταν οι αγαπημένοι του και ένας γλυκός σκυλάκος ξάπλωνε δίπλα του κουλουριασμένος. Στο μέλλον φαινόταν να είναι ζει εκεί το μωρό που είχε πάρει τη μορφή νεαρού αγοριού γεμάτο όνειρα. Από εκεί ξεκινούσε το ταξίδι τους και έπειτα της έπιανε το χέρι και αιωρούνταν πάνω από τις σκεπές των σπιτιών όπως συνήθιζε να κάνει και η μητέρα της στα παιδικά της χρόνια. Τίποτα, όπως φαίνεται δεν ήταν τυχαίο. Οι άλλοι κόσμοι ήταν πάντα ανοιχτοί για όσους ήθελαν να περιδιαβαίνουν τα μονοπάτια τους.
Πετούσαν πάνω από δάση και μαγικά αλσύλλια που τα φώτιζαν πυγολαμπίδες και το γλυκό πέπλο του έναστρου ουρανού. Ένας καθοδηγητής σε άγνωστους δρόμους που έδειχναν την αληθινή μαγεία του κόσμου τούτου. Τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο. Και ακριβώς το αντίστροφο!
Αυτό ήταν το πρόβλημα με τη γιορτή των πνευμάτων. Ήταν τόσο ονειρική και μαγική που οι άνθρωποι βουτηγμένοι στο φθόνο, στην κακία, στην αδιαφορία δεν την έπαιρναν χαμπάρι.
Το πνεύμα-φύλακας δεν θα μπορούσε να είναι κανενός άλλου από τον παππού της. Το σπίτι από όπου ξεκινούσε ήταν το παλιό σπίτι του που πλέον ζούσε εκεί η αδερφή της με τον σύζυγό της και το μωρό τους. Τον άνθρωπο που εν ζωή τις έμαθε τις πραγματικές αρετές της ανθρώπινης ψυχής. Μετά θάνατον όμως δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Εκείνη κάποιες φορές τον εγκατέλειπε, μέχρι να καταλάβει την πραγματική ουσία των πραγμάτων και των θαυμάτων.
Για αυτό μη σας φοβίζει η γιορτή των νεκρών. Εκείνο το αερικό που συμπορεύεται μαζί σας και στη ζωή αλλά και μετά από αυτή θα σας καθοδηγήσει σε μια αιώνια αίσθηση ευημερίας και ξεγνοιασιάς. Θα έχετε γνωρίσει την κοσμική αλήθεια και δε θα έχετε να φοβάστε τίποτα.
Tags: fantasy , Halloween , short story fantasy , short-story , βράδυ , γέννηση , γιορτή , γιορτή των πνευμάτων , γυναίκα , διήγημα , διήγημα φαντασίας , ζωή , θάνατος , κλάμα , Κορίτσι , κόσμος , μωρό , Παιδί , παππούς , πνεύμα , σκύλος , σπίτι , φαντασία , Φαντάσματα
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.