Ο άνεμος θρόιζε ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων. Μύριζα τον ερχομό του. Καταχνιά και ομίχλη σμίλευαν τα κορμιά των νεράιδων της νέας εποχής που πλησίαζε. Αυτό το δυσοίωνο κομμάτι του χρόνου που έρεε γεμάτο καυτό ήλιο, ιδρώτα, θάνατο και μίζερη ραστώνη ερχόταν στο τέλος του. Το καλοκαίρι όπως το αποκαλούσαν οι ανέμελοι τούτου του κόσμου. Όμως κάποιοι άλλοι από εμάς έρχονταν από αλλού. Κατάγονταν από υγρά σπήλαια, κρυμμένα στα άβατα τούτης της ανίερης γης. Ο ερχομός της νέας γης έφερνε μαζί του την ανάσα. Το απαλό αγέρι που έδινε ζωή και πνοή και σταματούσε την οδύνη.
Όχι για όλους φυσικά. Αλλά για όσους αναζητούσαν να έρθουν ξανά σε επαφή με τους προγόνους τους. Το φθινόπωρο που ένωνε τη γη των ζωντανών με εκείνους που είχαν φύγει για έναν άλλο κόσμο που κανείς ακόμα δεν είχε ανακαλύψει πως πραγματικά ήταν.
Ήταν ακόμα αρχές Σεπτέμβρη αλλά ήξερα πως αρχίζει η ώρα της δικής μου φυλής. Η αλλαγή του καιρού που θα έφτανε τα μεσάνυχτα του Οκτώβρη και την αυγή του Νοέμβρη ήταν το αποκορύφωμα! Και εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή θα έπλεκα στωικά το μονοπάτι της σαγήνης της γιορτής του Halloween. Για κάποιους μέρα διασκέδασης, για άλλους άγνωστη και ξένη έννοια μα για άλλους μέρα ιερή. Εγώ ανήκω στους τελευταίους. Η μέρα που θα ξανακούσω τον Πάρη, τον γλυκό μου σκύλο να μου χαϊδεύει τα αυτιά με το χαρούμενο γαύγισμά του. Στα όνειρα μου θα με επισκεφτεί η γιαγιά και ο παππούς. Θα μου λένε ιστορίες, πολλές ιστορίες άλλοτε αληθινές και άκρως ρεαλιστικές και άλλοτε παραμυθένιες. Και όλα τούτα να δίνουν έμπνευση στην ταπεινή μου ευφυΐα και να μου ξυπνούν ελπίδα.
Θα έρθει η θεία μου που ποτέ της δεν φαινόταν χαρούμενη. Μαζί μου όμως χαιρόταν. Θα της πιάσω το χέρι και τα πράσινα και σμαραγδένια μάτια της θα λάμψουν όπως λάμπει το ολόγιομο φεγγάρι και ξεπροβάλλει πίσω από τα σύννεφα δίνοντας φως στους περιπατητές του σούρουπου και της νύχτας.
Χαίρομαι αφάνταστα που έρχεται το φθινόπωρο. Που τα παλιά φύλλα θα πέσουν για να αναγεννηθούν οι νέες πράσινες συστάδες πάνω στα δέντρα που πια δε θα φοβούνται το θάνατό τους.
Η γιορτή και η ανεμελιά θα πλέει επάνω από τα εύφορα λιβάδια και τον δροσερό ουρανό. Τελείωσε το μαρτύριο πλέον για εμάς τους μελαγχολικούς. Τα παιδιά του φθινοπώρου και του χειμώνα. Τα παιδιά που ζουν ανάμεσα σε πολλούς κόσμους και σε δίνες που περιστρέφονται και μας ανοίγουν πύλες για άλλες μαγικές πολιτείες. Αγαπώ την εποχή που έρχεται και μαζί αρχίζω να ξαναγαπάω τον εαυτό μου. Όλα θα γίνουν ξανά μαγικά. Όπως κάθε χρόνο αυτού εδώ του ηλιακού συστήματος.
Tags: Halloween , The Weird Side Daily , άνεμο , Γη , γιαγιά , δέντρα , δέντρο , διήγημα , Διηγήματα , διηγήματα φαντασίας , Ήλιος , θάνατος , ιερό , ιστορία , ιστορίες , ιστορίες φανταστικού , καιρός , καλοκαίρι , κόσμος , λιβάδι , μαρτύριο , μεσάνυχτα , νεράιδα , νεράιδες , οδύνη , ουρανός , παππούς , Πάρης , Πολιτεία , πρόγονος , πύλη , σπήλαιο , Σπηλιά , Τζωρτζίνα Κουρουσιακλή , φαντασία , Φανταστικό , φθινόπωρο , φυλή , χειμώνας , χρόνος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.