“Παγωνιά, θαμπό τοπίο… Στην έρημη πλατεία περπατώ. Όλη η ζωή σταχτοδοχείο, όπου την τέφρα μου αργά σκορπώ.” Ένα σκοτεινό ποίημα από τον ταλαντούχο Μάνο Πλατιά.
“Βγήκε η άνοιξη, μπήκε το θέρος και η Μάρθα δε μίλησε ποτέ ξανά για τον «χιονιά», όπως την ορμήνεψε ο κυρ Ανέστης. Δεν ήταν φρόνιμο μια κοπέλα της παντρειάς να μιλάει για στοιχειά, πόσο μάλλον όταν αυτά την έχουν αγγίξει…” Το δεύτερο μέρος της ανατριχιαστικής ιστορίας της ταλαντούχας Ιωάννας Τσιάκαλου.
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
