“Του φάνηκε, σαν να είδε μπροστά του, για λίγα δευτερόλεπτα, πολύ κοντούς ανθρώπους, πιο κοντούς κι από ένα μέτρο, με άγριο, σκούρο τρίχωμα, σε όλο το σώμα τους και με τρομακτικά παράταιρα και διαστρεβλωμένα τα μέλη τους.”
“Ναι, έρχονται τα βράδια και κουρνιάζουν γύρω μου, κάτω από τις βελανιδιές μου και τους κέδρους μου. Κουλουριάζονται στο κεφάλι μου, στους ώμους μου, στην κοιλιά μου, στην πλάτη μου, όπου βρουν. Και δεν με αφήνουν ποτέ προτού ξημερώσει. Είναι αδύνατον να κοιμηθώ χωρίς αυτές, πλέον…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
