“Δεν ήταν τόσο τα τύμπανα και το σκοτάδι, όσο αυτός ο αόρατος τρόμος που ‘χε απλωθεί πάνω απ’ τη κατασκήνωση. Ο ρυθμός των τυμπάνων, ήταν στην πιο εκστατική του στιγμή. Ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό, σαν να ‘σκισε τη νύχτα σε χίλια κομμάτια! Μετά σιωπή…”.
“Δεν υπήρχε ούτε καν πρόσωπο, μόνο μια μάσκα με ένα άψυχο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο μέρος που ήταν κάποτε το στόμα του και δυο μαύροι κύκλοι που ήταν κάποτε τα μάτια του. Ακόμα και το σώμα του είχε αλλάξει, είχε χάσει τελείως τη μορφή του, δεν ήταν πια ένα σώμα φτιαγμένο από σάρκα, ήταν απλά ένας μαύρος μανδύας με μια κατάμαυρη κουκούλα που τον κάλυπτε ολόκληρο…”
ΣΕΛΙΔΑ 4 / 4
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
