Το Δάσος του Φθινοπώρου

“Σε κάθε δέντρο σε αυτό το δάσος ζούσε και μια νύμφη, και κάθε μέρα τραγουδούσανε και χορεύανε. Τα βράδια, τους απαγγέλανε ποιήματα που τα μαθαίνανε από τα άστρα. Ήταν τα καλύτερα χρόνια και οι πιο ξέγνοιαστες μέρες για τα δέντρα του δάσους. Άλλα κάποια μέρα οι νύμφες άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά, και πήγαν μακριά σε άλλα δάση μυστικά,”

Διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο ένα φθινοπωρινό διήγημα από τον Λεωνίδα Καλλιάρα.

Το φθινόπωρο τα φύλλα των δέντρων επειδή είναι ντροπαλά, κοκκινίζουν και πέφτουν αργά στο έδαφος, τόσο απαλά και αργά σαν να κάνουν πιρουέτες στον αέρα. Ο Σεπτέμβρης φτάνει πρώτος στο δάσος του φθινοπώρου από το μεγάλο του ταξίδι, μιας και οι μήνες φημίζονται πως είναι περιπατητές και περιπλανώμενοι σαν τους πλανήτες.

Από το ταξίδι του περνάει από τις ακτές του καλοκαιριού και βρέχει τα πόδια του για να τα ξεκουράσει στα δροσερά κύματα της αμμουδιάς του Αυγούστου, γι’ αυτό τις πρώτες μέρες όπου φτάνει στο δάσος, οι μέρες μοιάζουν λίγο καλοκαιρινές. Φτάνοντας περιπλανιέται ανάμεσα στα δέντρα και στις δροσερές πηγές. Από το ταξιδιωτικό του πανωφόρι βγάζει τον αγαπημένο του αυλό του Πανός, και παίζει παλιούς και αρχέγονους σκοπούς. Μελωδίες μαγευτικές που κάνουν τα δέντρα να λικνίζονται στον ρυθμό και τους ξυπνά αναμνήσεις από τα χρόνια τα παλιά. Οι καστανιές ανθίζουν, οι βελανιδιές αναδεικνύουν τους μαγικούς τους καρπούς και ο χρόνος στο δάσος παγώνει. Όλα είναι όμορφα και γαλήνια.

Ο νεαρός Σεπτέμβρης είναι και τρυγητής, φτάνει στο δάσος τη στιγμή που τα σταφύλια ωριμάζουν και γίνονται πιο γλυκά. Καθώς τους παίζει μουσική με τον αυλό, εκείνα κοκκινίζουν και τα φύλλα τους γίνονται πιο πλατιά. Τότε, εκείνος, τα μαζεύει για να έχει στο ταξίδι του και να ξεδιψά, και με τα υπόλοιπα φτιάχνει το πιο γλυκό κρασί, τόσο γλυκό και νόστιμο, όπου και ο ίδιος ο Διόνυσος θα το ζήλευε. Όταν το κρασί είναι έτοιμο αφήνει κάποια ποσότητα στον Οκτώβρη για να πιεί, και εκείνος με τη σειρά του το δίνει στους χειμερινούς μήνες όταν περνάνε από εκεί, για να ανεβούνε στο βουνό του χειμώνα, να έχουν κάτι για να ζεσταθούν καθ’ όλη τη διαδρομή τους. Μόλις ο Σεπτέμβρης τελειώνει τον τρύγο και ετοιμάσει το μούστο, περιμένει τον Οκτώβρη να φθάσει στο δάσος και να τον χαιρετήσει πριν ξεκινήσει πάλι το μακρινό του ταξίδι, μέχρι να ξαναγυρίσει πίσω στο αγαπημένο του δάσος.

Ο Οκτώβρης καταφθάνει στο δάσος και αφήνει το ταξιδιωτικό του σακίδιο στις ρίζες ενός δέντρου και πίνει νερό από την δροσερή πηγή που αμβλύνει εκεί κοντά, σε εκείνη όπου ο Σεπτέμβρης έπλυνε τα γλυκά σταφύλια και η μυρωδιά του μούστου πλανάτε με το άρωμα των φθινοπωρινών φύλων. Η αγαπημένη ασχολία του Οκτώβρη όταν φτάνει στο δάσος, είναι να μαζεύει κάστανα και βελανίδια, μήλα και καρύδια, και κάθετε κάτω από την πιο γέρικη βελανιδιά που είναι χρόνια φίλοι. Την ξέρει από βλαστάρι, εκείνος φύτεψε τον σπόρο της σε εκείνο το σημείο που στέκεται τώρα αγέρωχη και σοφή. Δίπλα της είναι φυτρωμένα μικρά πουρνάρια, που προστατεύουν τις ρίζες της, και τις κρύες μέρες την αγκαλιάζουν και την προστατεύουν από το κρύο. Τότε ο παλιός της φίλος και ταξιδευτής που της έχει αδυναμία βολεύεται στο άνοιγμα που έχει και ψήνει τα κάστανα που μάζεψε για να τα φάει, και τρώει τα μήλα για να ξεδιψάσει. Η γέρικη βελανιδιά λόγο της ξεπερασμένης ηλικίας δεν έχει μνήμη όπως παλιά, μα το μόνο που δεν έχει ξεχάσει είναι η παλιά της αδερφή, μια πανέμορφη νύμφη που ζούσανε μαζί.

Σε κάθε δέντρο σε αυτό το δάσος ζούσε και μια νύμφη, και κάθε μέρα τραγουδούσανε και χορεύανε. Τα βράδια, τους απαγγέλανε ποιήματα που τα μαθαίνανε από τα άστρα. Ήταν τα καλύτερα χρόνια και οι πιο ξέγνοιαστες μέρες για τα δέντρα του δάσους. Άλλα κάποια μέρα οι νύμφες άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά, και πήγαν μακριά σε άλλα δάση μυστικά, μα τα δέντρα ποτέ δε χάσανε την υπομονή τους. Όλοι γνωρίζουν πως είναι από τα πιο υπομονετικά όντα, μα τώρα η μοναδική παρηγοριά που έχουν είναι ο άνεμος που περνά συχνά από εκεί και κουβαλά τα τραγούδια που του έμειναν από τις νύμφες και τα δέντρα τα ακούνε με συγκίνηση.

Κάποιες ιστορίες λένε πως τα φύλλα τους όταν πέφτουν από τα κλαδιά ταξιδεύουν μαζί με τον άνεμο και ψάχνουν για τις νύμφες τους με την ελπίδα πώς θα τις συναντήσουν και θα τις βοηθήσουν να επιστρέψουν πίσω στο δάσος. Τώρα έχουν μόνο τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη να τους επισκέπτονται κάθε φθινόπωρο, και η γέρικη βελανιδιά τον αφήνει να κοιμάται στη κουφάλα της τις βροχερές μέρες μέχρι να περάσουνε. Τις μέρες που κοιμάται χάνει το μάζεμα των καρπών και έτσι πέφτουνε στο έδαφος και είναι ευκαιρία να τα μαζέψουν τα μικρά πλάσματα του δάσους, οι σκίουροι και τα υπόλοιπα τρωκτικά και τα πουλιά, και μόλις ξυπνήσει και οι βροχές περάσουν, μαζεύει τις πιο μεγάλες και μυρωδάτες κολοκύθες για τη γιορτή του Χάλογουιν, και κρατάει τα σπόρια για να τα φυτέψει μέχρι να βγούνε καινούριες το επόμενο φθινόπωρο.

Και έτσι περνώντας οι μέρες, ο άνεμος παρασέρνει τα φθινοπωρινά φύλλα και αυτά διασχίζουν τα μονοπάτια που οδηγούν προς το βουνό του χειμώνα, μέχρι να έρθει η ώρα που θα επισκεφθεί ξανά το δάσος και να ξανά νανουρίσει τα δέντρα με τα τραγούδια που κουβαλά μαζί του.

Λεωνίδας Καλλιάρας

Tags: The Weird Side Daily , άνεμος , άστρα , αυλός , βουνά , βουνό , δάση , δάσος , δέντρα , δέντρο , διήγημα , Διηγήματα , θάλασσα , ιστορία , ιστορίες , καλοκαίρι , κάστανα , κρασί , μελωδία , μήνας , Μία , μνήμη , Μουσική , νύμφη , Πηγή , πλάσμα , πλάσματα , Σεπτέμβρης , σκοπός , σταφύλια , ταξιδευτής , ταξίδι , Τραγούδι , υπομονή , φθινόπωρο , φύλλα , φύλλο , Χάλογουιν

Φίλοι της σελίδας : Άρθρα & διηγήματα

Δημοσιεύτηκε 5 Οκτωβρίου, 2021

Σχόλια και απόψεις.

Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.