Θα πας μου είπαν και θα βρεις τον Μαν τον ερημίτη, φτιάχνει το καλύτερο τσίπουρο. Κι εγώ, άλλο που δεν θέλω, νιος ακόμη κι αναζητώντας το Μέγα Γρίφο, παίρνω σβάρνα όλους τους αγριότοπους του Ολύμπου, ρωτάω πέρα στα χωριά και στα μοναστήρια, ώσπου τελικά σαν από μόνο του, ξεπηδά εμπρός μου το γεροντικό καλύβι σ` απόκρημνη πλαγιά.
Με το που ζυγώνω, ο Μαν, κατά κόσμον Μανώλης Τσίρος, θαρρείς και με περίμενε, ανοίγει την εξώπορτα και βγαίνει να με προϋπαντήσει. Σκυφτός, σκελετωμένος, φαντάζει σαν δέντρο κατάξερο. Με παίρνει και καθόμαστε στα πλαϊνά του καλυβιού, κάτω από μια συκιά βαθύσκια. Έχει φέρει λίγα τζιρνίκια άγουρα μαζί του κι ένα μπουκαλάκι τσίπουρο. Εκεί που εγείρεται το είναι μας, ξαφνικά τον βλέπω ξεσπάει σε κλάματα. Σκύβω απορημένος και τον πιάνω απ` τον ώμο. «Τι έπαθες γέροντα;» ρωτάω.
«Δεν αντέχω άλλο, το καταλαβαίνεις; Θα φύγω, ως εδώ ήταν, θα τα παρατήσω όλα και θα γυρίσω στο τόπο μου… »
Κομπιάζει, γέρακες εσώτεροι οι λυγμοί του, δεν τον αφήνουν να μιλήσει. Παίρνω και πιάνω το χέρι του.
«Λέγε, γέροντα, μη σταματάς. Δε σε ξέρω, μα σαν πατέρα σε βλέπω. Πες τα μου όλα, να δες, εγώ είμαι, ο γιος σου».
Εκείνος παίρνει το χέρι μου και το σφίγγει σαν να `ναι αγιολείψανο. «Τρυπώνουνε τις νύχτες απ` την σκεπή και πέφτουν και πηδάνε πάνω στο κρεβάτι μου. Τινάζομαι, παλεύω να ξεφύγω, μα κείνες λυσσασμένες δεν μ` αφήνουν. Με τα σαγόνια τους γαντζώνονται σ` όλο μου το κορμί και μου δαγκώνουν απανωτά τις σάρκες. Κι όλο τσιρίζουν, τσιρίζουν φριχτά μες στο σκοτάδι κι είναι φορές, αλήθεια στο λέω, που νομίζω πως γελούν… »
Ανατριχιάζω, χίλια φίδια με ζώνουν. «Γέροντα, ποιοι έρχονται;» ψελλίζω.
Ο Μαν, τραβάει το χέρι του και τινάζεται όρθιος. «Νυφίτσες!» φωνάζει και με μια κίνηση, σκίζει τα ράσα του και το στήθος του ξεπροβάλλει ολόχλωμο, κατάστικτο από υγρές, κοκκινόμαυρες πληγές.
Τρελαίνομαι, σκιάζομαι. Του λέω να `ρθει μαζί μου κι ο κακομοίρης σαν να το ξανασκέφτεται —πεισμώνει, ντρέπεται, ούτε να το συζητήσει δεν θέλει. Με τα πολλά, γεμάτος τύψεις που τον άφηνα μονάχο του, κατεβαίνω το βουνό κι επιστρέφω στη Κατερίνη. Πέφτω με τα ρούχα στο κρεβάτι και μένω μ` άγρυπνο μάτι να βολιδοσκοπώ των ντουβαριών την παγερή ασφάλεια. Ξάφνου, σαν ν` ακούω κάτι να σκούζει μέσα απ` τα σκοτάδια.
Με το νου μου τις βλέπω να ξεπροβάλλουν μέσα από ρωγμές στο έδαφος. Αθόρυβες, γεννήματα σκιών, νυφίτσες ύπουλες, μυστήριες, σταλμένες από σκοτεινό συνωμότη, μπαίνουν στο σπίτι πέφτοντας από τ` ανοιχτά παράθυρα κατά δεκάδες, λυγερές, σχεδόν ρευστές σαν πτύελα της νύχτας και περικυκλώνουν το κρεβάτι μου. Μυρίζει ο αέρας χώμα κι άγριο τρίχωμα. Μουστελίδες αιμοβόρες, μαθημένες στο πλιάτσικο, στη διαβολή, λαίμαργες και λύκοι σε σμίκρυνση, μισοσέρνονται στο πάτωμα με νύχια που χτυπούν κρυπτογραφήματα. Σκούζοντας, ψιθυρίζοντας, τις νιώθω, ζυγιάζουν το κορμί μου, τ`ορέγονται, ψάχνουν άκρο να ξεσκίσουν.
Φαντάζομαι τον Μαν, τον παππούλη του βουνού και φραγκισκανό ερημίτη να βαστάει κάθε νύχτα μονάχος του την άμυνα και μπαίνω στη θέση του, γινόμαστε ένα, γεμίζουν οι σάρκες μου πατόκορφα πληγές που φτύνουν αίματα. Τρέμοντας τινάζομαι ορθός πάνω στο κρεβάτι και μες στη σκοτεινή σιωπή φωνάζω: «ΚΟΠΙΑΣΤΕ!»
Tags: Man , The Weird Side Daily , αγρός , αίμα , αίματα , αλλόκοτο , άμυνα , βουνά , βουνό , βράδυ , γέροντας , γέρος , γιός , γρίφος , δέντρα , δέντρο , διήγημα , Διηγήματα , ερημίτης , ιστορία , καλύβι , Κατερίνη , κλάμα , κλάματα , κρεβάτι , Κωνσταντίνος Δομηνίκ , λυγμός , Μανώλης Τσίρος , μοναστήρι , νυφίτσες , νύχτ , Όλυμπος , παράθυρα , πατέρας , πλαγιά , πληγή , ράσο , ρούχα , σαγόνια , σάρκα , Σκιά , σκιές , σκοτάδι , σκότος , σπίτι , τόπος , τσίπουρο , τύψεις , φίδι , χωριά
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.