“Οι δρόμοι ήταν έρημοι. Ίσως να ήταν καλύτερα, σκέφτηκα. Ούτως ή άλλως, όλοι εδώ κοντά ήταν τρελοί. Δεν έβγαζαν νόημα. Δεν είχαν λογική στο κεφάλι τους… Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω, όμως πρώτα, έπρεπε να προμηθευτώ κάτι νέο για να με βοηθήσει στο ταξίδι μου…”
“Ναι, έρχονται τα βράδια και κουρνιάζουν γύρω μου, κάτω από τις βελανιδιές μου και τους κέδρους μου. Κουλουριάζονται στο κεφάλι μου, στους ώμους μου, στην κοιλιά μου, στην πλάτη μου, όπου βρουν. Και δεν με αφήνουν ποτέ προτού ξημερώσει. Είναι αδύνατον να κοιμηθώ χωρίς αυτές, πλέον…”
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
