”’Τότε ήταν που με βρήκε ένα ξωτικό, όμορφο με χρυσά μακριά μαλλιά, πράσινα μάτια σαν σμαράγδια και μυτερά αυτιά. Με είδε ταλαιπωρημένο όπως ήμουν και δεν με φοβήθηκε, παρόλο που η μορφή μου δεν είχε λογική. Μια μαύρη μάζα γεμάτη με φωτεινούς αστερισμούς μέσα της, ένα συσσωρευμένο σύμπαν. Αν το σύμπαν ήταν μια σφαίρα, τότε αυτή θα ήμουν εγώ. Με πήρε στα χέρια του και τότε ήταν που πήρα την πρώτη μου μορφή. Τη μορφή ενός μωρού. Αγγίζοντάς το δέρμα του έγινε και κομμάτι δικό μου. Απέκτησα σκιστά, μαύρα μάτια και μυτερά αυτιά.”
“Οι δρόμοι ήταν έρημοι. Ίσως να ήταν καλύτερα, σκέφτηκα. Ούτως ή άλλως, όλοι εδώ κοντά ήταν τρελοί. Δεν έβγαζαν νόημα. Δεν είχαν λογική στο κεφάλι τους… Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω, όμως πρώτα, έπρεπε να προμηθευτώ κάτι νέο για να με βοηθήσει στο ταξίδι μου…”
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
