Ορισμένα εγκλήματα είναι πολύ παράξενα. Περιβάλλονται από μια ομιχλώδη αύρα τρόμου και μυστηρίου που υπερβαίνει τα όρια της απλής φρίκης την οποία προκαλεί σ’ έναν φυσιολογικό άνθρωπο η εκτέλεση μιας δολοφονικής πράξης. Ακόμα πιο παράξενο ωστόσο, και δυσοίωνο, είναι το γεγονός ότι πολλά απ’ αυτά τα εγκλήματα συχνά αποκτούν μια δική τους ζωή: Μεταμορφώνονται σε αστικούς μύθους οι οποίοι ασκούν μια καταστροφική σαγήνη σε όσους ρέπουν προς τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής.
Μια τέτοια περίπτωση σκοπεύω να σας αφηγηθώ στη συνέχεια αυτού του άρθρου: Ας ταξιδέψουμε λοιπόν μέχρι την Ιαπωνία όπου από το 1999 έως το 2005 έλαβαν χώρα κάποιες σαδιστικές δολοφονίες, εντελώς σουρεαλιστικές στη φρίκη τους, που δεν είχαν κανένα κατανοητό κίνητρο και δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ.
Η πρώτη από αυτές, είχε ως θύμα μια νέα γυναίκα που ονομαζόταν Megumi Sasaki. Το θύμα ηλικίας 29 ετών, ήταν η κάτοχος ενός επιτυχημένου εστιατορίου και κοινωνικά πολύ δραστήρια. Το μοιραίο βράδυ που πέθανε, είχε πάει σ’ ένα πάρτι, κάτι που συνήθιζε να κάνει αρκετά συχνά. Αποχώρησε από το πάρτι στη μια η ώρα το πρωί σε κατάσταση μέθης. Αν και πολλοί προσφέρθηκαν να την πάνε στο σπίτι της με το αυτοκίνητό τους εκείνη αρνήθηκε ευγενικά και έφυγε μόνη της παραπατώντας. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι δεν οδηγούσε και ότι η Ιαπωνία θεωρείται ότι σε γενικές γραμμές είναι μια χώρα με πολύ χαμηλό δείκτη εγκληματικότητας, κανείς δεν έδωσε μεγάλη σημασία στην επιμονή της να επιστρέψει ασυνόδευτη στο σπίτι της. Δυστυχώς όμως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που εθεάθη ζωντανή. Το πρωί, το σώμα της ανακαλύφθηκε τυχαία από ένα ζευγάρι που έκανε τον περίπατό του σ’ ένα μονοπάτι που ξετυλιγόταν σε μια δασώδη περιοχή, όχι πολύ μακριά από το σπίτι του θύματος. Το σώμα της Sasaki ήταν διαμελισμένο, τα εντόσθιά της σκορπισμένα στο μονοπάτι και κομμάτια απ’ τα εσωτερικά της όργανα κρέμονταν από τα κλαδιά των γύρω δέντρων σαν φρικιαστικά στολίδια Χριστουγέννων. Όταν κατέφθασαν οι αστυνομικές δυνάμεις, βρήκαν ένα επιπλέον στοιχείο που ήταν πολύ παράξενο: Ένα μοναδικό τραπουλόχαρτο είχε αφεθεί στη σκηνή του εγκλήματος. Πάνω στο τραπουλόχαρτο ήταν γραμμένη με το αίμα του θύματος η λέξη «Αλίκη». Όπως αποδείχτηκε ωστόσο, εκείνη ήταν μόνο η αρχή της όλης ιστορίας.
Το επόμενο θύμα ήταν ένας τραγουδιστής, μέλος ενός μικρού μουσικού συγκροτήματος. Το όνομά του ήταν Akio Yamane. Στις 11 Φεβρουαρίου του 2001, ξαφνικά και εντελώς ανεξήγητα, ο Akio εξαφανίστηκε. Όταν η ανήσυχη φιλενάδα του και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος επισκέφθηκαν το διαμέρισμά του για να δουν αν ήταν καλά, το βρήκαν άδειο και κανείς από τους γείτονες δεν είχε ιδέα ως προς το που θα μπορούσε να βρίσκεται ο φίλος τους. Επιπλέον, δεν είχε πει σε κανέναν ότι σχεδίαζε να ταξιδέψει κάπου. Έτσι λοιπόν ειδοποιήθηκε η αστυνομία. Όταν οι αστυνόμοι έλεγξαν το σύστημα ασφαλείας της πολυκατοικίας όπου βρισκόταν το διαμέρισμα, βρήκαν μια βιντεο-εγγραφή που απεικόνιζε μια κουκουλοφόρα φιγούρα η οποία αφού μπήκε στο κτίριο από ένα παράθυρο έφυγε απ’ αυτό μετά από λίγα λεπτά φορτωμένη με μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών. Οι αστυνομικοί συμπέραναν ότι αυτός ήταν ο δολοφόνος αλλά επειδή δεν φαινόταν το πρόσωπό του, δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν σε συλλήψεις. Το πτώμα του Yamane βρέθηκε τελικά ύστερα από μια βδομάδα έξω από ένα μπαρ όπου τραγουδούσε συχνά. Οι φωνητικές χορδές του ήταν σκισμένες και έφερε μια τρύπα από σφαίρα στο κεφάλι. Δίπλα στο πτώμα υπήρχε ένα τραπουλόχαρτο, ένας Ρήγας σπαθί, πάνω στο οποίο η λέξη «Αλίκη» ήταν γραμμένη, και αυτή τη φορά, με το αίμα του θύματος.
Προτού περάσει πολύ καιρός, υπήρξε και τρίτο θύμα. Η Sakura Kai, ένα κορίτσι στην εφηβεία, έπεσε θύμα απαγωγής μια μόλις βδομάδα προτού αποφοιτήσει από το γυμνάσιο. Οργανώθηκε ένα πολύ εκτεταμένο ανθρωποκυνηγητό αλλά χωρίς αποτέλεσμα έως ότου, δυο μέρες μετά, η νεαρή Sakura βρέθηκε νεκρή σ’ ένα ρηχό τάφο. Το σώμα της βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση, τα μάτια της είχαν αφαιρεθεί και το στόμα της είχε κοπεί κατά τρόπο τέτοιο ώστε να παραμένει ανοιχτό. Μεγάλα κομμάτια του δέρματός της είχαν αφαιρεθεί επίσης και όλως περιέργως, ένα αντικείμενο που έμοιαζε με στέμμα είχε ραφτεί στο δέρμα του κεφαλιού της. Από το χώμα του τάφου ξεφύτρωνε ένα συστραμμένο κλαδί απ’ όπου κρεμόταν και πάλι ένα τραπουλόχαρτο ενώ επάνω του το όνομα «Αλίκη» ήταν γραμμένο για μια ακόμα φορά με το αίμα του θύματος. Αυτή τη φορά ωστόσο ο εγκληματίας είχε αφήσει και ένα σημείωμα. Γραμμένο μ’ έναν παιδικό, σχεδόν δυσανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα, υπήρχε η εξής φράση:
«Ο Θάνατος είναι ένα παραμορφωμένο όνειρο. Εκείνη θα βασιλεύει για πάντα. Χα! Χα! Αυτοί που πεθαίνουν είναι οι τυχεροί».
Τα τελευταία θύματα εκείνης της φρικιαστικής σειράς δολοφονιών ήταν τα δίδυμα νήπια Hayato και Hina Oshiro που βρέθηκαν νεκρά στα κρεβάτια τους στις 4 Απριλίου του 2005. Η αυτοψία που έγινε αποκάλυψε ότι κάποιος τους είχε κάνει μια ένεση που περιείχε μια δηλητηριώδη ουσία και ότι είχαν πεθάνει ειρηνικά μια και τα σώματά τους δεν παρουσίαζαν σημάδια κακοποίησης ή ακρωτηριασμού. Δίπλα τους βρέθηκε ένα τραπουλόχαρτο κομμένο στη μέση που είχε γραμμένο πάνω του τη λέξη «Αλίκη». Το κάθε κομμάτι του τραπουλόχαρτου είχε γραφτεί με διαφορετικό τύπο αίματος, δηλαδή με το αίμα του κάθε θύματος ξεχωριστά. Η μητέρα των διδύμων κλονίστηκε τόσο πολύ ψυχολογικά που αυτοκτόνησε ενώ ο πατέρας τους βυθίστηκε σε βαθιά κατάθλιψη από την οποία δεν συνήλθε ποτέ.
Σε όλους αυτούς τους φόνους δεν βρέθηκαν ποτέ δακτυλικά αποτυπώματα και κανένα άλλο στοιχείο εκτός από εκείνα τα ματωμένα τραπουλόχαρτα. Επίσης, ενώ αυτές οι πράξεις ήταν ξεκάθαρα τα έργα ενός κατά συρροή δολοφόνου, δεν υπήρχε κάποιο κοινό μοτίβο που να τις χαρακτηρίζει πέρα από την ύπαρξη των ματωμένων τραπουλόχαρτων. Ο δολοφόνος επέλεγε ως θύματα πολύ διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, ως προς το φύλο, τον τρόπο ζωής, την ηλικία, το κοινωνικό και το οικονομικό επίπεδο. Ο τρόπος που σκότωνε επίσης, διέφερε ως προς τη βιαιότητα του. Το πρώτο θύμα διαμελίστηκε, τα υπόλοιπα δύο κακοποιήθηκαν ενώ τα δίδυμα παιδιά πέθαναν στον ύπνο τους.
Αυτή η τυχαιότητα στην επιλογή των θυμάτων είναι πολύ ασυνήθιστη για έναν κατά συρροή δολοφόνο και έτσι ήταν πολύ δύσκολο για την αστυνομία να σχηματίσει το ψυχολογικό προφίλ του και να δράσει αποτελεσματικά. Τελικά συνελήφθη κάποιος άστεγος με το όνομα Yuuto Suzuki ο οποίος φορούσε ένα παλτό που ανήκε σε κάποιο από τα θύματα, στον Akio Yamane. Όταν ρωτήθηκε από πού το βρήκε, ο βαριά μεθυσμένος Suzuki είπε στην αστυνομία ότι του είχε χαρίσει ένας «Δαίμονας που δεν είχε πρόσωπο». Επειδή δεν βρέθηκε κανένα άλλο στοιχείο που να τον ενοχοποιεί, ο Suzuki αφέθηκε τελικά ελεύθερος.
Λέγεται ότι αυτή η σειρά των πολύ παράξενων και ανεξιχνίαστων δολοφονιών ενέπνευσε την σύνθεση ενός τραγουδιού με τον τίτλο “Η Αλίκη των ανθρωποθυσιών-Alice of Human Sacrifice.” Αν θέλετε, μπορείτε να το ακούσετε στο ακόλουθο λινκ: https://www.youtube.com/watch?v=j6MltGHO-lE
Όλα αυτά συνθέτουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, υπερβολικά ενδιαφέρουσα και καλοφτιαγμένη θα ‘λεγε κανείς, για να είναι πραγματική. Η αλήθεια είναι ότι όσοι προσπάθησαν να ανιχνεύσουν τις πηγές της, από δημοσιεύματα εφημερίδων ή ψάχνοντας σε αστυνομικά αρχεία, δεν κατάφεραν να εντοπίσουν κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχει επομένως η βάσιμη υποψία ότι πρόκειται για έναν αστικό μύθο που ξεπήδησε από το παραπάνω τραγούδι που σας ανέφερα. Ίσως επίσης να βασίζεται στη δράση ενός κατά συρροή δολοφόνου από την Ισπανία, του Alfredo Galan, που απέκτησε το παρατσούκλι “Ο δολοφόνος των τραπουλόχαρτων” και ο οποίος πριν συλληφθεί τελικά, πρόλαβε να σκοτώσει τουλάχιστον έξι ανθρώπους το 2003. Ο συγκεκριμένος, μετά τη διάπραξη της κάθε δολοφονίας, άφηνε πίσω του από ένα τραπουλόχαρτο ενώ υπάρχουν υποψίες ότι παρακινήθηκε να εκτελέσει τα ειδεχθή εκείνα εγκλήματα όταν άκουσε το παραπάνω τραγούδι.
Θα ολοκληρώσω λοιπόν τη συγγραφή αυτού του άρθρου με ένα τελικό ερώτημα: Εσείς τι πιστεύετε; Θεωρείτε ότι οι αστικοί μύθοι βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά ή ότι ως μεταδοτικά μιμίδια, έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν πράξεις που θα τους χαρίσουν μια δική τους ιδιαίτερη ζωή;
Πηγές:
- https://creepypasta.fandom.com/wiki/The_Alice_Killings
- https://anomalien.com/the-alice-killings-unsolved-case-in-japan/
- https://www.bustle.com/articles/96781-8-creepypastas-based-on-real-life-phenomena-because-sometimes-the-truth-is-stranger-than-fiction
Tags: Akio Yamane , Alfredo Galan , Hina Oshiro , Megumi Sasaki , Sakura Kai , serial killer , Yuuto Suzuki , αίμα , Αλίκη , ανθρωποθυσία , ανθρωποκυνηγητό , απαγωγή , αρχές , άστεγος , αστικός μύθος , Αστυνομία , αυτοκτονία , βιαιότητα , βράδυ , γείτονες , γυναίκα , δαίμονας , δακτυλικά αποτυπώματα , δέντρα , δέντρο , δέρμα , διαμελισμός , δολοφονία , δολοφόνος , Έγκλημα , εγκληματικότητα , ένεση , εξαφάνιση , εξιχνίαση , εσωτερικά όργανα , εφηβεία , έφηβη , ζευγάρι , ηλικία , θανατική ποινή , θάνατος , Θρύλος , θύμα , ιαπωνία , Ισπανία , ιστορία , κακοποίηση , κατά συρρόη δολοφόνος , κίνητρο , κοινωνία , Κτήριο , μέθη , μοτίβο , Μουσική , μπαρ , μύθος , μυστήριο , όργανα , παλτό , Πηγή , πτώμα , Ρήγας , σαδισμός , σημείωμα , σπίτι , στέμμα , στόμα , Συγκρότημα , σύλληψη , σφαίρα , σώμα , τάφος , Τραγούδι , τραπουλόχαρτο , τρόμος , ύπνος , υποψία , φιγούρα , φόνος , Φρίκη , φύλο , Χριστούγεννα
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.