Φεγγαράκι μου λαμπρό

“«Φεγγαράκι μου λαμπρό», άρχισε και πάλι να τραγουδάει καθώς άνοιγε το φερμουάρ της βαλίτσας.
«Δεν μου ‘φεξες ποτέ για να περπατώ», έκανε με την ανάσα της να κόβεται.
Έβγαλε πολλά σακουλάκια μέσα από τη βαλίτσα και τα άφησε δίπλα της στο έδαφος. Φως δεν υπήρχε πέρα από το φεγγάρι κι έτσι δεν φαινόταν τι υπήρχε μέσα στο καθένα…”

28 Φεβρουαρίου 2021

«Φεγγαράκι μου λαμπρό…», μουρμουρούσε καθώς προχωρούσε μέσα στη νύχτα.

Ο σκοτεινός, στενός δρόμος ανάμεσα από τις ψηλές πολυκατοικίες ήταν έρημος. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος από τα τακούνια της και οι ρόδες από τη βαλίτσα που έσερνε πίσω της.

«Φέγγε μου να περπατώ…», σιγοτραγούδησε τη στιγμή που η βαλίτσα σκάλωσε σε μια πέτρα και αναπήδησε.

Την τράβηξε απότομα.

«Να πηγαίνω στο…». Ξαφνικά σώπασε.

Σήκωσε το κεφάλι προς τον ουρανό και κοίταξε το ολόγιομο φεγγάρι. Ήταν πανσέληνος. Πάντα είχε την εντύπωση πως ήταν ένα πρόσωπο που την κοιτούσε. Οι χαράδρες και οι σκιές του, έμοιαζαν με ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

«…σχολειό», ψιθύρισε ενώ συνέχισε να το κοιτάζει ανέκφραστη.

«Να μαθαίνω γράμματα», μονολόγησε ενώ άρχισε και πάλι να προχωράει.

Τώρα είχε φτάσει στον κεντρικό δρόμο. Έκανε να τον διασχίσει, όταν το κορνάρισμα ενός αυτοκινήτου που πέρασε ξυστά από μπροστά της,  την έκανε να παγώσει στη θέση της.

«Γράμματα σπουδάγματα…», ψιθύρισε αγνοώντας τις βρισιές του οδηγού και τη χειρονομία που της έκανε.

Τα φώτα του, έπεσαν πάνω στο πρόσωπό της και δυο μαύρες γραμμές που ξεκινούσαν από τα μάτια της, «χάραζαν» τα μάγουλα κι έφταναν μέχρι το πηγούνι, φάνηκαν ξεκάθαρα. Διέσχισε τον δρόμο.

«Του Θεού τα πράγματα…», μουρμούρισε ξέπνοα καθώς συνέχισε να προχωράει.

Πέρασε μέσα από μερικά ακόμα στενά δρομάκια και βρέθηκε σε μια μεγάλη γέφυρα. Προχώρησε προς τα κάγκελα και κοίταξε τη θάλασσα που απλωνόταν από κάτω. Το φως του φεγγαριού, σχημάτιζε ένα ασημένιο μονοπάτι πάνω στο νερό. Όταν ήταν μικρή, ήθελε να το ακολουθήσει. Φανταζόταν συνέχεια πως έμπαινε μέσα σε μια βάρκα και ταξίδευε προς το άγνωστο. Τώρα όμως…

«Φεγγαράκι μου λαμπρό», άρχισε και πάλι να τραγουδάει καθώς άνοιγε το φερμουάρ της βαλίτσας.

«Δεν μου ‘φεξες ποτέ για να περπατώ», έκανε με την ανάσα της να κόβεται.

Έβγαλε πολλά σακουλάκια μέσα από τη βαλίτσα και τα άφησε δίπλα της στο έδαφος. Φως δεν υπήρχε πέρα από το φεγγάρι κι έτσι δεν φαινόταν τι υπήρχε μέσα στο καθένα.

«Τους άφησες να μου κάνουν μεγάλο κακό», πρόσθεσε καθώς τα πετούσε ένα – ένα στη θάλασσα.

«Γι αυτό κι εγώ τώρα, όλους τους τιμωρώ», είπε τη στιγμή που έριχνε και το τελευταίο σακούλι.

Έσκυψε και τα κοίταξε να επιπλέουν στα σκοτεινά νερά. Έκλεισε και πάλι τη βαλίτσα και σήκωσε το κεφάλι της προς τον ουρανό. Το φεγγάρι τώρα δεν φαινόταν καθαρά. Είχε ένα θολό πλαίσιο γύρω από το περίγραμμά του.

«Φεγγαράκι μου… θολό…», μουρμούρισε.

«Ήσουν πάντα για μένα σκοτεινό. Φεγγαράκι μου θολό… Δεν πίστεψα ποτέ μου στα θαύματα. Δεν θα κλείσουν ποτέ, τα δικά μου τα τραύματα… Φεγγαράκι μου θολό… Δεν θέλω να φέξεις. Θέλω να χαθώ στο σκοτάδι το πυκνό».

Γύρισε την πλάτη στη θάλασσα κι άρχισε να απομακρύνεται σέρνοντας πίσω της τη βαλίτσα. Ύστερα από λίγο, το φεγγάρι έλαμψε και πάλι και το θολό πέπλο του εξαφανίστηκε.

***

Το επόμενο πρωί, μια έκτακτη είδηση φιγουράριζε σε όλα τα δελτία ειδήσεων:

«Κυρίες και κύριοι μπροστά σε μια μακάβρια ανακάλυψη βρέθηκε πριν από λίγη ώρα μια μητέρα με το παιδί της που έκαναν περίπατο πάνω στη γέφυρα. Είδαν κάτι περίεργο να επιπλέει στο νερό. Όταν κοίταξαν καλύτερα, διαπίστωσαν πως επρόκειτο για σακουλάκια, μέσα στα οποία υπήρχαν ανθρώπινα μέλη. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες που έχουμε, πρόκειται για την αρχή της δράσης ενός κατά συρροή παρανοϊκού δολοφόνου, καθώς πάνω σε κάθε μέλος, υπήρχε αποτυπωμένο με πυρακτωμένο σίδερο κι από ένα γράμμα. Η αστυνομία κατάφερε να καταλήξει στον μοναδικό συνδυασμό που μπορούσε και η φράση που σχηματίστηκε ήταν “Φεγγαράκι μου λαμπρό”. Οι χειρότεροι φόβοι της είναι, πως θα υπάρξουν κι άλλοι φόνοι, μέχρι να συμπληρωθεί όλο το τραγούδι. Τα θύματα δεν έχουν ακόμα ταυτοποιηθεί».

Έκλεισε την τηλεόραση, πήρε το ποτήρι με τον καυτό καφέ και το κράτησε σφιχτά με τις χούφτες της. Όταν το άφησε πάνω στο τραπέζι, οι παλάμες της ήταν κατακόκκινες, αλλά δεν έδωσε σημασία. Κάθισε στο γραφείο της κοίταξε το τετράδιο που ήταν ανοιχτό μπροστά της και διέγραψε τα δυο πρώτα ονόματα, από μια μεγάλη λίστα που υπήρχε στην πρώτη σελίδα.

 

Main Image Reference

Tags: serial killer , serial killers , story , The Weird Side Daily , weird , αμάξι , ασήμι , αυτοκίνητο , βαλίτσα , βάρκα , βράδυ , γέφυρα , διήγημα , Διηγήματα , δολοφονία , δολοφόνος , δρόμος , ειδήσεις , έρημος , θάλασσα , θαύματα , θολό , θύμα , θύματα , ιστορία , κατά συρρόη δολοφόνος , μητέρα , μονοπάτι , νερά , νερό , νύχτα , ουρανός , όχημα , Παιδί , παιδιά , πανσέληνος , παράνοια , πέπλο , πρόσωπο , πυκνό , πυρακτωμένο σίδερο , σακούλι , σελίδα , Σκιά , σκιές , σκοτάδι , σκότος , σοτεινό , σχολείο , Τηλεόραση , τιμωρία , τραύματα , Φεγγαράκι μου λαμπρό , φεγγάρι , φόνος , χαρακτηριστικά , ψυχοπαθής , ψυχοπαθής δολοφόνος

Ερωδίτη Παπαποστόλου

Δημοσιεύτηκε 28 Φεβρουαρίου, 2021

Σχόλια και απόψεις.

Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.