Η Έλενα άνοιξε τα μάτια. Τα κατάμαυρα μαλλιά της, ήταν μαζεμένα προς τα πίσω. Στα μάτια της φορούσε μαύρη σκιά, ενώ στα χείλη κατακόκκινο κραγιόν. Το δέρμα της ήταν χλωμό. Ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, πάνω σε ένα υπερυψωμένο βάθρο. Μια ανθοδέσμη με κόκκινα τριαντάφυλλα ήταν αφημένη πάνω στην αγκαλιά της.
Ανακάθισε. Έξω έβρεχε καταρρακτωδώς. Μπορούσε να ακούσει τις σταγόνες της βροχής να μαστιγώνουν τα παράθυρα με μανία. Ήταν μισοσκότεινα. Το μοναδικό φως που υπήρχε, έβγαινε από τα κεριά που υπήρχαν σε διάφορα σημεία. Το άρωμά τους τη μεθούσε. Η μυρωδιά τους τη ζάλιζε. Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε προς το βάθος της αίθουσας. Ήταν όλοι εκεί, καθισμένοι σε καρέκλες που στοιχίζονταν η μία δίπλα και πίσω από την άλλη. Κανένα κάθισμα δεν ήταν κενό. Το κεφάλι τους ήταν σκυμμένο﮲ τα μάτια τους κλειστά. Ήταν ακίνητοι. Έμοιαζαν με παγωμένα αγάλματα. Σήκωσε την ανθοδέσμη, την ακούμπησε στο στήθος της και τη μύρισε. Έκλεισε τα μάτια και την πέταξε. Τα κόκκινα πέταλα σκορπίστηκαν. Έμοιαζαν με σταγόνες αίμα πάνω στο λευκό πάτωμα. Σηκώθηκε. Το μαύρο, τούλινο φόρεμά της, έφτανε μέχρι τον αστράγαλό. Έσιαξε τις ζάρες του. Ένα θλιμμένο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της.
Κατέβηκε από το βάθρο και προχώρησε ανάμεσά τους. Σχεδόν γλιστρούσε στο πάτωμα. Κανείς τους δεν φάνηκε να την προσέχει. Συνέχιζαν να έχουν το κεφάλι σκυμμένο και τα μάτια ερμητικά κλειστά. Και τότε, τον είδε﮲ στο τέλος της σειράς. Καθόταν κι εκείνος σαν όλους τους υπόλοιπους. Τον πλησίασε. Γονάτισε μπροστά του και τον κοίταξε. Το στόμα του ήταν μισάνοιχτο. Σχημάτιζε λόγια βουβά. Τα μαλλιά του, ατημέλητα, έπεφταν στο πρόσωπό του. Ο ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και αναμιγνυόταν με τα δάκρυά του. Το σώμα του τρανταζόταν από τους λυγμούς. Άπλωσε το χέρι και τον χάιδεψε. Εκείνος φάνηκε να ηρεμεί. Σήκωσε αργά το κεφάλι του και στράφηκε προς το μέρος της, χωρίς ωστόσο να ανοίξει τα μάτια. Η Έλενα έσκυψε προς το μέρος του και του φίλησε τα βλέφαρα. Εκείνος έσφιξε τις γροθιές του. Σταμάτησε να μονολογεί. Τα χείλη του σχημάτισαν μια λεπτή, ευθεία γραμμή. Τα δάκρυα άρχισαν να στερεύουν από τα δικά του μάτια και να τρέχουν από τα δικά της. Η μαύρη σκιά που φορούσε πασαλείφθηκε. Δυο μαύρες γραμμές που έμοιαζαν με σημάδια από δάκρυα χαράκωσαν τα μάγουλά της. Ο ήχος ενός απότομου φρεναρίσματος ακούστηκε, αλλά μόνο μέσα στο μυαλό της. Φωνές και ουρλιαχτά ηχούσαν μέσα στο κεφάλι της﮲ σταγόνες αίμα που έμοιαζαν με πέταλα από κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στην άσφαλτο﮲ κι ένας πόνος, ένας απότομος, διαπεραστικός πόνος που όμοιό του δεν είχε ξανανιώσει της τρύπησε τα σωθικά﮲ ένας πόνος, που της στέρησε όλα όσα θα μπορούσε να νιώσει στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της. Τον φίλησε ακόμα μια φορά στα βλέφαρα και σηκώθηκε.
Μια απαλή μουσική γέμισε την ατμόσφαιρα﮲ μια μουσική που άκουγε μόνο εκείνη. Άρχισε να χορεύει﮲ να χορεύει και να στροβιλίζεται. Σιγά – σιγά, το σώμα της ανυψώθηκε. Τα πόδια της δεν πατούσαν κάτω. Πετούσε στον αέρα και χόρευε. Χόρευε και αιωρούταν προς τα πίσω. Εκεί που βρισκόταν το κρεβάτι﮲ ένα κρεβάτι, πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Ξάπλωσε πάνω του. Η ανθοδέσμη επέστρεψε στην αγκαλιά της. Τα τριαντάφυλλα ήταν φρέσκα και ανέγγιχτα όπως πριν. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος κι έκλεισε τα βλέφαρα.
Το πλήθος άνοιξε τα μάτια. Σηκώθηκαν όρθιοι και περίμεναν. Ένας άντρας με μαύρη ενδυμασία, ανέβηκε στο βάθρο, καθάρισε τον λαιμό του και άρχισε να ψέλνει. Η κηδεία της Έλενας Μπράουν, μόλις ξεκίνησε.
Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι Helena των My Chemical Romance.
Tags: The Weird Side Daily , άγαλμα , αγάλματα , αίμα , άντρας , Ατμόσφαιρα , βροχή , δάκρυα , διήγημα , διήγημα φαντασίας , διήγημα φανταστικού , Διηγήματα , Έλενα , Ερωδίτη Παπαποστόλου , ιστορία , κάθισμα , καρέκλα , κερί , κεριά , κηδεία , κρεβάτι , μαλλιά , μάτια , μαύρο , Μουσική , ουρλιαχτά , ουρλιαχτό , πέταλα , πέταλο , πόνος , πρσόσωπο , Σκιά , σκοτάδι , σκότος , στόμα , σώμα , τριαντάφυλλα , τριαντάφυλλο , φως , Χορός
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.