Απόγευμα Κυριακής. Το κρύο διαπερνά τα κόκαλα και μου παγώνει τους πνεύμονες καθώς εγκαθίσταται στο βάθος των αναπνευστικών μου κυψελίδων.
Κυψέλη η πόλη. Κελί το διαμέρισμα. Κείτομαι στο κρεβάτι κάτω από την κουβέρτα. Το καλοριφέρ στο τέρμα, αλλά εγώ κρυώνω.
Δεν ξέρω αν το κρύο έρχεται από τα μέσα μου ή τα έξω μου.
Έξω από μένα το διαμέρισμα στέκεται άδειο. Άδειο από ανθρώπους, γεμάτο από πράγματα.
Τα πράγματα τ’ αγόρασα και αγοράζω κι άλλα. Να έχω λόγο να σηκώνομαι τα πρωινά. Αλλά τις Κυριακές δυσκολεύομαι.
Δύσκολα σηκώνομαι από το κρεβάτι. Να κάνω ντουζ, να πάρω ελαφρύ βραδινό, να δω μια ταινία στην τηλεόραση, να κοιμηθώ νωρίς γιατί αύριο είναι Δευτέρα, να πάω στο γραφείο, να αποδώσω έργο.
Ή μήπως είναι το έργο που με αποδίδει; Κοντοστέκομαι δίπλα στην πόρτα, μπροστά απ’ τον ολόσωμο καθρέφτη από ξύλο κερασιάς.
Στην ανακλώσα επιφάνειά του βλέπω τον εαυτό μου. Μακριά χάλκινα μαλλιά, φακίδες στη μύτη, λεπτοκαμωμένες γραμμές το κορμί μου.
Το σώμα, όπως και το μυαλό, πρέπει να διατηρούνται ακμαία. Το λέω εγώ σε μένα. Μου το επιβάλλω.
Η σκέψη της περιττής αυτοκυριαρχίας με εμποδίζει να καταλάβω αμέσως αυτό που συμβαίνει μπρος τα μάτια μου: μια ρωγμή.
Μια ρωγμή στην επιφάνεια του καθρέφτη. Στέκομαι ακίνητη, τα γυμνά μου πόδια στο πάτωμα δύο κρυστάλλινες στήλες. Πλησιάζω εκτείνοντας τον δείκτη του δεξιού μου χεριού. Η ρωγμή είναι ζωντανή, επεκτείνεται και διακλαδώνεται, ανοίγει.
Κι ανοίγει κι ανοίγει δημιουργώντας ένα χάσμα. Μυρίζω στον αέρα φρέσκα σμέουρα και για κάτι χιλιοστά του δευτερολέπτου είμαι παιδί και είναι καλοκαίρι.
Ζεσταίνονται τα μέσα μου με τον καλοκαιρινό τον ήλιο, ανατριχιάζει το δέρμα μου, τα δάχτυλα των ποδιών μου είναι βυθισμένα σε καυτή αμμουδιά. Μέχρι που ένας χθόνιος ήχος με επαναφέρει πίσω στη ρωγμή, στο χάσμα.
Χθόνιος ήχος ωσάν να σείεται η γη κάτω από τα πόδια μου αλλά παραμένω ακίνητη με το δάχτυλο προτεταμένο. Πόση ώρα στέκομαι εδώ;
Εδώ, που το νόημα έχει χάσει την έννοια του, που οι κανόνες της φυσικής δεν εφαρμόζουν πια, που το ρήγμα βρυχάται ωσάν ζωντανό πλάσμα, εξαπλώνεται λες και έχει δικιά του βούληση και κατεύθυνση.
Όμως, το φως που ξεχύνεται ευθύς αμέσως μέσα από το χάσμα, δεν έχει καμία κατεύθυνση. Είναι λευκό και μέσα στα άναρχα κύματά του έχει παγιδεύσει όλα τα χρώματα. Είναι άσπιλο, πρωτόγονο, αιώνιο, αρχέγονο.
Όπως αρχέγονη είναι και η μουσική που φτάνει τώρα στ’ αυτιά μου. Είναι λες και οι νότες ανακατεύονται με τα χρώματα και φτιάχνουν έναν ουράνιο ηχητικό πίνακα. Αυτό που ακούω είναι ένα τραγούδι και κρατώ τα μάτια ανοιχτά να το ακούσω, να το δω, να το νιώσω.
Το νιώθω κάτω από το δέρμα μου και ξέρω πως αυτό το τραγούδι είναι το πρώτο που ακούστηκε ποτέ. Είναι το τραγούδι των πρωτονίων και των νετρονίων, είναι αυτό που γέμισε τον κενό χώρο και χρόνο, περίπου δώδεκα δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
Νιώθω το πριν, το τώρα και το μετά, μέσα σε μια στιγμή.
***
Παίζω στην άρπα μου το Πρώτο Άσμα. Βρίσκομαι μόνη σε χώρο άπειρο. Είμαι παντού και πουθενά. Δεν νιώθω πόνο, πείνα, επιθυμία, ούτε τη θερμοκρασία γύρω μου. Γνωρίζω όμως ότι εδώ κάνει κρύο.
Για μένα είναι σαν να μην κάνει τίποτα. Οι αισθήσεις δεν με αφορούν, είναι νεότερες προσθήκες στο ευρύτερο κοσμογονικό Σχέδιο.
Περιέχει ρωγμές το Σχέδιο;
Το κοσμικό φάσμα ρήγνυται εμπρός μου. Το ενεργειακό πέπλο που συγκρατεί τους κόσμους στη θέση τους, σκίζεται και αφήνει χάσμα.
Το χάσμα ανοίγει καθώς σείεται η ενέργεια που με περιβάλλει, αυτή που μου επιτρέπει να αιωρούμαι μαζί με την άρπα μου στο αστρικό κενό.
Το κενό είναι γεμάτο από τα πάντα και τίποτα συγκεκριμένο εκτός από μένα και τη μουσική μου.
Η μουσική μου διακόπτεται καθώς τα δάχτυλα εγκαταλείπουν τις χορδές. Δεν γνωρίζω τον φόβο αλλά τα άκρα μου μουδιάζουν.
Το μούδιασμα είναι μέσα στο μυαλό μου
Το μυαλό μου είναι ηλεκρομαγνητικοί νευρώνες που στη θέα της ρωγμής στέλνουν κυματοειδής πληροφορία στο γαλαξιακό χάος γύρω μου.
Γύρω μου σκορπάνε οι νότες της άρπας μου. Και πίσω από το χάσμα διακρίνω μια γυναικεία μορφή με χάλκινα μαλλιά και καστανά, χρυσίζοντα μάτια.
Το καστανό των ματιών της, τι ήχο να βγάζει;
Οι χορδές ταλαντεύονται καθώς οι νότες δραπετεύουν. Τα πράσινά μου και τα μπλε, τα πορφυρά μου και τα ιριδίζων, τόσα χρώματα, τόσες νότες. Φεύγουν, σκορπίζουν, χάνονται.
Οι νότες ρέουν προς το χάσμα και πίσω από αυτό η γυναικεία μορφή με κοιτά χωρίς να μπορεί να με δει.
Αν μπορούσε να με δει, τι θα έβλεπε; Πως προσδιορίζομαι έξω από τον κόσμο μου, έξω από τις αντιλήψεις μου; Πως ορίζομαι έξω από μένα;
Ότι συμβαίνει έξω από μένα δεν υπόκειται στον έλεγχό μου. Τα διάφανα μαλλιά μου αιωρούνται γύρω από το κρυστάλλινο πρόσωπό μου, ανακατεύονται μαζί με τα χρώματα που χάνονται.
Χάνω το Πρώτο Άσμα μέσα από τα χέρια μου, ρέει σαν νερό σε λίμνη χωρίς πυθμένα. Η μουσική βυθίζεται σε αλλοτινές διαστάσεις διαπερνώντας τις ρωγμές των κόσμων.
Ο κόσμος μου, ο κόσμος της γυναίκας με τα χάλκινα μαλλιά, μια σύντηξη που δεν είναι στο Σχέδιο να συμβεί. Ή μήπως είναι;
Κι αν είναι, ο δικός μου ο ρόλος στη δημιουργία τούτης της ένωσης ποιος είναι;
Η ένωση δύο αγνώστων σημείων με συντεταγμένες που δεν καθορίζονται. Το παίξιμο μου στην άρπα εκεί που ο χωροχρόνος συγκλίνει και αποκλίνει ταυτόχρονα. Τι πρέπει να κάνω;
Να συνεχίζω να παίζω στην άρπα ότι νότες μου απομένουν. Να ακουμπήσω τα δάχτυλα στις χορδές, να παίξω ό,τι απομένει από το τραγούδι που χάνεται, από τα χρώματα – νότες που περνάν τη ρωγμή.
Η ρωγμή, που τώρα καταλαβαίνω ότι θα κλείσει μόλις δραπετεύσει και η τελευταία μελωδία.
Η μελωδία της σιωπής που θα ακολουθήσει, από τι χρώματα να αποτελείται;
Tags: chaos , The Weird Side Daily , αέρας , αισθήσεις , αμμουδιά , Άνθρωπος , άρπα , άστρα , αυτοκυριαρχία , γαλαξίας , γραφείο , γυναίκα , δάχτυλο , δέρμα , διαμέρισμα , εαυτός , έλεγχος , Έλενα Κοτσιλίτη , ενέργεια , έννοια , επιθυμία , έργο , ήλιο , ήχος , καθρέπτης , καθρέφτης , καλοκαίρι , κελί , κενό , κόκαλα , κόσμος , κρεβάτι , κρύο , κύμα , μάτια , μορφή , Μουσική , μυαλό , νευράνας , νότα , νότες , Παιδί , πέπλο , Πίνακας , πληροφορία , Ποίημα , ποίηση , πόλη , πόνος , πόρτα , Πρώτο Άσμα , ρωγμή , Σκέψη , σχέδιο , σώμα , ταινία , Ταινίες , ταλάντευση , Τηλεόραση , Τραγούδι , φάσμα , Φόβος , φυσική , χάσμα , χορδές , Χορός , χρόνος , χρώμα
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.