Στην Ιαπωνία, τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, εκεί όπου τόσοι μύθοι και αστικοί θρύλοι γεννήθηκαν, θα συναντήσει κανείς τεράστιες εκτάσεις γης καλυμμένες από δάση, εκεί όπου η παρουσία του ανθρώπου δεν είναι ακόμα έντονα τουλάχιστον αισθητή. Ένα από αυτά είναι και το Aokigahara (青木ヶ原).
Πρόκειται για μια περιοχή που εκτείνεται στις βορειοδυτικές πλαγιές του εμβληματικού βουνού Fiji. Τα δέντρα είναι τόσο πυκνά που ένα από τα προσωνύμια που του έχει αποδοθεί είναι Θάλασσα Δέντρων. Η βλάστηση είναι τέτοια που ακόμα και το μεσημέρι, όταν ο ήλιος φθάνει στο υψηλότερο σημείο της τροχιάς του, το φως που φθάνει στο έδαφος είναι ελάχιστο, σε κάποιες περιπτώσεις μηδενικό. Ακόμη και ο άνεμος δεν μπορεί να τρυπώσει κάτω από τα φύλλα έτσι μια σχεδόν νεκρική σιωπή απλώνεται στο δάσος.
Η πανίδα και η χλωρίδα του δάσους είναι σχετικά πλούσια. Κάνοντας μια βόλτα κάτω από κωνοφόρα δέντρα μπορεί να συναντήσει κανείς μια πεινασμένη μαύρη ασιατική αρκούδα να κρέμεται από κάποιο κλαδί, έναν άγριο λαγό να χοροπηδάει γοργά πάνω στα βρύα ή τα κιτρινισμένα οστά κάποιου ανθρώπου σφηνωμένα ανάμεσα σε κάποιο βράχο. Γιατί το Θάλασσα Δέντρων είναι ένα από τα προσωνύμια που του έχον αποδοθεί. Το άλλο είναι Το Δάσος των Αυτοκτονιών.
Το πιο «διάσημο» μέρος για να πεθάνει κανείς στην Ιαπωνία είναι το Aokigahara. Σύμφωνα με την Ιαπωνική μυθολογία, το συγκεκριμένο δάσος πιστεύεται πως στοιχειώνεται από κακά πνεύματα, γι αυτό και οι περισσότεροι Ιάπωνες αρνούνται να το επισκεφτούν, φοβούμενοι πως δεν θα επιστρέψουν ποτέ ξανά στους αγαπημένους τους, όχι ως άνθρωποι τουλάχιστον.
Ένας ακόμα θρύλος που υποστηρίζει το γεγονός πως υπάρχει κάτι αλλόκοτα απόκοσμο στο Aokigahara είναι η μια παλιά πρακτική των ιθαγενών Ιαπώνων κατά την οποία άτομα που ήταν άρρωστα ή μεγάλης ηλικίας, εγκαταλείπονταν από τους συγγενείς τους στο δάσος για να πεθάνουν. Το να πεθάνει κανείς από ασιτία, υποθερμία ή επίθεση από ζώα είναι αναμφίβολα ένας φρικτός τρόπος για να πέσει η αυλαία της ζωής. Αν όμως γι αυτό τον θάνατο ευθύνονται οικεία άτομα, που μόλις λίγα χρόνια πριν τα θύματα έτρεφαν αισθήματα αγάπης και αφοσίωσης γι αυτά, τότε υπάρχει ένας ακόμη συντελεστής στην εξίσωση. Μίσος, θλίψη, επιθυμία για εκδίκηση και οργή πλημμύριζαν τις ψυχές των ανθρώπων στιγμές πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Όπως μας έχουν διδάξει λοιπόν τόσοι θρύλοι και ταινίες τρόμου, όταν μια ψυχή με τόσο σφοδρά αρνητικά αισθήματα διαχωριστεί από το υλικό σώμα, δεν μπορεί να βρει ησυχία. Έτσι, καταδικάζεται να ακροβατεί αιώνια μεταξύ του υλικού και του άυλου κόσμου, βασανίζοντας όσους θνητούς βρεθούν στο πέρασμά της. Οι συγκεκριμένες ψυχές ονομάζονται Yūrei.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, είτε πρόκειται για ψυχές ανθρώπων που βίωσαν την προδοσία των δικών τους είτε για κακά πνεύματα, οι Ιάπωνες είναι πεπεισμένοι πως δυνάμεις που ξεπερνούν τη λογική δρουν με τρόπο ασύλληπτο στο Aokigahara παίζοντας με τις ζωές των θνητών.
Τα κακά πνεύματα δεν είναι οι μοναδικοί παράγοντες που οδηγούν στην αυτοκτονία. Οι Ιάπωνες ως γνωστόν, έχουν μακρά ιστορία όσον αφορά την τέχνη της αυτοχειρίας. Στην φεουδαρχική Ιαπωνία, εφαρμοζόταν για αιώνες το seppuku, ευρύτερα γνωστό ως harakiri. Ήταν ένας τρόπος για τους samurai αρχικά και έπειτα για κοινούς πολίτες να αποκαθιστούν τη δική τους τιμή και αυτή της οικογένειάς τους έπειτα από μια αποτυχία. Υπήρχε μια ολόκληρη τελετουργία που ακολουθούταν πιστά πριν το άτομο τελικά αφαιρέσει τη ζωή του. Αν και απαγορεύτηκε το 1873, η συγκεκριμένη ιδέα δεν έσβησε ποτέ. Ανεπίσημα οι Ιάπωνες συνεχίζουν την παράδοση των προγόνων τους πιστεύοντας πως εφαρμόζοντας το seppuku, για σύγχρονους λόγους πλέον, δεν θα πεθάνουν ατιμασμένοι. Το Aokigahara, με τη νεκρική σιωπή που επικρατεί και τη μακρά του ιστορία, φαίνεται να αποτελεί ένα ιδανικό σημείο για την τέλεση μια τέτοιας πράξης.
Φυσικά, οι υπόλοιπες αιτίες πίσω από τις αυτοκτονίες είναι πολύ κοινές. Άγχος, ανεργία, κοινωνική αποξένωση, κάποια ερωτική απογοήτευση, οικονομικά προβλήματα πυροδοτούν μια σειρά από ζοφερές σκέψεις που καταλήγουν τελικά να πείσουν το άτομο πως ο μόνος τρόπο να απελευθερωθεί είναι να δώσει ένα τέλος στη ζωή που από δώρο έχει μετατραπεί σε μαρτύριο. Οι περισσότερες αυτοκτονίες εξάλλου εμφανίζονται τον Μάρτη, όταν ολοκληρώνονται οι φορολογικές δηλώσεις στην Ιαπωνία.
Δεν όμως όλοι οι θάνατοι αποτέλεσμα αυτοχειρίας. Στο Aokigahara είναι εξαιρετικά εύκολο να χαθεί κανείς. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η βλάστηση είναι εξαιρετικά πυκνή, καλύπτοντας σχεδόν ολοκληρωτικά το φως του ήλιου. Έτσι, είναι απίθανο να μπορέσει κανείς να προσανατολιστεί με την κίνηση του ήλιου ή των αστεριών σε περίπτωση που βγει από το μονοπάτι και χαθεί. Ωστόσο, ακόμα και ο προσανατολισμός κάτω από τα δέντρα είναι εξαιρετικά δύσκολος, ακόμα και για έμπειρους πεζοπόρους. Η βλάστηση είναι τόσο ομοιογενής που είναι αδύνατον να κρατήσει κανείς νοητά σημάδια. Ορισμένοι χρειάζεται να αφήνουν έγχρωμα σημάδια στους κορμούς των δέντρων ή να βιντεοσκοπούν τη διαδρομή ώστε να μπορέσουν να βρουν το δρόμο της επιστροφής. Οι αρχές του πάρκου πάντως με έμφαση τονίζουν πως οι πεζοπόροι δεν πρέπει να βγαίνουν εκτός των σηματοδοτημένων μονοπατιών.
Σαν σατανική ειρωνεία, το βουνό είναι πλούσιο σε μαγνητικό σίδηρο. Έτσι, πυξίδες, κινητά τηλέφωνα ή άλλα μέσα πλοήγησης είναι αδύνατον να λειτουργήσουν εάν παρουσιαστεί ανάγκη. Εάν λοιπόν κάποιος αποφασίσει πως τελικά δεν επιθυμεί να προχωρήσει σε αυτό που τόσο προσεκτικά είχε σχεδιάσει στο νου του, το ίδιο το δάσος μοιάζει να τον εμποδίζει να διαφύγει, κρατώντας τον στα σωθικά του, μέχρι τελικά να ξεψυχήσει.
Το δάσος πήρε ακόμη μεγαλύτερη δημοσιότητα όταν το 1960 ο συγγραφέας Seichō Matsumoto εξέδωσε το βιβλίο Kuroi Jukai. Σε κάποιο σημείο της πλοκής, ένας από τους πρωταγωνιστές, συντετριμμένος από τα παιχνίδια του έρωτα, διαπράττει αυτοκτονία στη Θάλασσα Δέντρων. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, τα πτώματα που ανακαλύπτονταν με όλο και μεγαλύτερους ρυθμούς, έφεραν στα σακίδιά τους ένα αντίτυπο του συγκεκριμένου βιβλίου.
Διαπράττονται τόσες πολλές αυτοκτονίες στο Aokigahara που οι τοπικές αρχές έχουν φθάσει στο σημείο να πληρώνουν άστεγους για να τους βοηθούν να εντοπίζουν τα σώματα, όταν οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι δεν είναι πλέον αρκετοί. Το συγκεκριμένο δάσος αποτελεί μάλιστα το δεύτερο μέρος στον κόσμο με τις περισσότερες αυτοκτονίες, με άτομα να έρχονται ακόμη και από το εξωτερικό για να πεθάνουν εκεί. Οι ιαπωνικές αρχές έχουν πάψει να δημοσιοποιούν τους αριθμούς των σωμάτων που ανακαλύπτονται κάθε χρόνο ελπίζοντας πως θα μπορέσουν να αποτρέψουν όσους είναι ακόμη εν ζωή να έρθουν στο δάσος χωρίς να σκοπεύουν ποτέ να φύγουν. Υπολογίζεται όμως πως το ετήσιο ποσό των πτωμάτων που βρίσκονται είναι μεταξύ 70 και 100. Οι περισσότεροι θάνατοι αποδίδονται σε απαγχονισμό αν και εξίσου δημοφιλείς είναι και η υπερβολική δόση από φάρμακα, κυρίως υπνωτικά χάπια και η δηλητηρίαση.
Τα πτώματα που ανακαλύπτονται μεταφέρονται από τους αρμόδιους του δάσους σε ένα ειδικό δωμάτιο για ένα βράδυ πριν τα παραλάβουν τα κρατικά όργανα για ιατροδικαστική μελέτη. Επειδή φοβούνται πως το Yūrei του αποθανόντα εάν μείνει μόνο του θα χτυπιέται ουρλιάζοντας στους τέσσερις τοίχους, κάποιος παραμένει μαζί του καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Φυσικά, κανείς δεν είναι πρόθυμος να κάνει κάτι τέτοιο, έτσι παίζουν μια ιαπωνική εκδοχή του πέτρα-μολύβι-χαρτί και ο χαμένος αναγκάζεται να κρατήσει συντροφιά στον νεκρό το βράδυ.
Υπάρχουν αρκετές αλλόκοτες μαρτυρίες από άτομα που μπήκαν στο δάσος και βγήκαν ζωντανά.
Ένας δημοσιογράφος της Japan Times πεζοπορούσε στο δάσος όταν άκουσε μια διαπεραστική, ανατριχιαστική κραυγή. Πιστεύοντας πως άνηκε σε κάποιο άτομο που σκόπευε να διαπράξει αυτοκτονία έσπευσε προς την κατεύθυνσή της για να βοηθήσει τον κάτοχό της. Ωστόσο, έπειτα από μια σύντομη αναζήτηση βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα πτώμα που από το στάδιο αποσύνθεσής του φαινόταν πως το άτομο στο οποίο άνηκε είχε πεθάνει καιρό. Ο δημοσιογράφος είναι σχεδόν σίγουρος πως τελικά η κραυγή άνηκε στη ψυχή του αποθανόντα…
Μια πεζοπόρος, προκειμένου να μην χαθεί, έδενε μια κορδέλα κατά μήκος των δέντρων που περνούσε. Όταν έφτασε όμως η στιγμή να επιστρέψει, συνειδητοποίησε με τρόπο πως κάποιος την είχε κόψει. Καθώς όμως δεν είχε δει ή ακούσει κανέναν άλλο άνθρωπο όση ώρα πεζοπορούσε, η μόνη εξήγηση που μπόρεσε να δώσει ήταν πως κάποιο πνεύμα ευθυνόταν γι αυτό, μια ψυχή που ήθελε να την οδηγήσει σατανικά προς το θάνατο, να παγιδεύσει και εκείνη αιώνια στο δάσος.
Είναι αδύνατο να κλείσει ολόκληρο το δάσος ώστε να αποτραπούν περισσότερες αυτοκτονίες. Εάν όμως το επισκεφτεί κανείς, θα παρατηρήσει πως είναι γεμάτο με πινακίδες που αποτρέπουν τους ανθρώπους από το να τερματίσουν τη ζωή τους. Ειδικά καταρτισμένοι εθελοντές περιπολούν διαρκώς το δάσος αναζητώντας ανθρώπους που η συμπεριφορά τους υποδηλώνει πρόθεση αυτοκτονίας και τους μιλούν φιλικά, προσπαθώντας να τους βοηθήσουν να καταλάβουν πως η ζωή είναι πολλή καλή για να χαραμιστεί με μια αυτοκτονία. Ακόμη και αυτά τα μέτρα όμως δεν είναι αρκετά σε πολλές περιπτώσεις να αποτρέψουν την αυτοχειρία και έτσι οι πεζοπόροι που βγαίνουν από τα μονοπάτια μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με ένα πολύ μακάβριο αλλά ωστόσο συνηθισμένο θέαμα…
Tags: Aokigahara , Fiji , harakiri , Kuroi Jukai , samurai , Seichō Matsumoto , seppuku , Yūrei , άγχος , άνεμος , ανεργία , απαγχονισμός , απογοήτευση , αποσύνθεση , αποτυχία , αρκούδα , αρχές , άστεγη , αστέρια , αστικοί μύθοι , αστικός μύθος , ατίμαση , αυτοκτονία , αυτοχειρία , βιβλία , βιβλίο , βιήθεια , βλάστηση , βόλτα , βουνά , βουνό , βρύα , δάση , δάσος , δηλητηρίαση , έδαφος , εθελοντές , εθελοντής , εκδίκηση , εξωτερικό , έρευνα , έρωτας , Ζώα , ζωή , Ζώο , Ήλιος , Θάλασσα Δέντρων , θάνατος , θλίψη , θνητοί , θνητός , Θρύλος , ιαπωνία , ιατροδικαστής , ιστορία , ίχνη , ίχνος , κοινωνική αποξένωση , κωνοφόρο , μελέτη , μεσημέρι , μίσος , μύθοι , μυθολογία , μύθος , νεκρός , νύχτα , οικονιμία , Όργή , πανίδα , παράδοση , πεζιπόρος , πεζοπορία , πλοκή , πνεύμα , πολίτες , πολίτης , πράξη , πρόγονος , προδοσία , πρωταγωνιστής , πτώμα , σημάδι , σημάδια , σιωπή , στοίχειωμα , στοιχειωμένο , σώμα , ταινία , ταινία τρόμου , Ταινίες , τελετουργία , τελετουργικό , τέχνη , τιμή , Το Δάσος των Αυτοκτονιών , τροχία , υποθερμία , φάρμακα , φάρμακο , φύλλα , φως , χλωρίδα , Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου , ψυχές , Ψυχή
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.