Νοσταλγία

Κάθε χρόνο τέτοια νύχτα, υπό το φως του φεγγαριού διακρίνω τη λιλιπούτεια σκιά σου.

Απόψε, όμως, νοσταλγώ την τρυφερή σου όψη..

Τώρα που ο Λίβας έγινε σύντροφός μου και μου λέει τα μυστικά σου, νιώθω επιτέλους το κάλεσμα..

Όλα φαίνονται ξεκάθαρα από εδώ ψηλά, θυμάσαι τα φώτα από τα μικρά παράθυρα των σπιτιών που τόσο σου άρεσε να μετράς;;

1,2,3….ρυθμικά όπως ετούτος ο ήχος της καμπάνας..

Απόψε, μέσα στη λάβα του καλοκαιριού, όλοι δείχνουν αφημένοι στη διονυσιακή τελετή στη μέση της πλατείας.

Και εγώ βρήκα ευκαιρία πάλι να παραδοθώ στην γλυκιά παραζάλη του μερλό που τόσο έχω συνηθίσει να με ακολουθεί τα τελευταία απόβραδα..

Βυθίζομαι έτσι πάλι στην ίδια ζοφερή ανάμνηση..

Καθώς αναδεύεται το πορφυρό κρασί εντός μου, θυμάμαι το κύμα που σε τύλιξε, το σκοτάδι που τόσο άδικα και πρόωρα σε έκρυψε από προσώπου γης.

Ευτυχώς ο Ποσειδώνας άκουσε τη μύχια ευχή σου και τώρα έρχομαι για να σε βρω ψυχή μου..

Η αμφίεσή μου φτωχική για να μπω στο παλάτι όπου τώρα βασιλεύεις αλλά είναι ήδη αργά..

Τα κύματα πλέον χορεύουν ακούραστα εμπρός μου σε μια μελωδία που αργά αργά με φέρνει πιο κοντά σου..

Χρύσα Τσομαρίδη