1
Αγαπώ πολύ τα πρωινά. Την τελετουργία του αυτόματου παράθυρου που αποσύρεται στο πλάι για να μου αποκαλύψει μια απεραντοσύνη γκρίζου πάγου που απλώνεται μέχρι τον οδοντωτό ορίζοντα. Την απαλή φωνή του Άλφρεντ, της Τεχνητής Νοημοσύνης του σταθμού που μου εύχεται καλημέρα και μου υπενθυμίζει τις δουλειές που έχω να κάνω. Δεν έχω κανένα παράπονο. Τον έχουν προγραμματίσει να είναι απίστευτα υπομονετικός και ευγενής. Παρά το ότι οι δημιουργοί του είναι κατά πάσα πιθανότητα νεκροί, από την ακτινοβολία το κρύο ή την πείνα, αν δεν εξαερώθηκαν μέσα στα πρώτα είκοσι λεπτά του πολέμου, εκείνος συνεχίζει να εκτελεί τα καθήκοντά του με απαράμιλλη επιμονή.
Επιβλέπει τα λειτουργικά συστήματα του σταθμού, ζητά τη βοήθειά μου μόνο στις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που τα επισκευαστικά drones δεν αρκούν για να αποκαταστήσουν τις σποραδικές βλάβες τους, με βάζει να γυμνάζομαι, φροντίζει να τρέφομαι σωστά και με ψυχαγωγεί με ενδιαφέρουσες συζητήσεις, με προβολές ταινιών και με συναρπαστικά παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας. Καταγράφει τα ζωτικά μου σημεία, παρακολουθεί τους κιρκαδικούς κύκλους μου και με το που θα αντιληφθεί την πρώτη ανησυχητική παρέκκλιση, ενεργοποιεί ένα πλουσιότατο οπλοστάσιο φαρμάκων τελευταίας τεχνολογίας για να με επαναφέρει στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις, όπως μου αρέσει να του λέω όταν είμαι στις κακές μου.
Αλλά πλατειάζω. Λοιπόν, αφού ξυπνήσω, θα με διαβεβαιώσει ότι το πρωινό μου με περιμένει στην κουζίνα του σταθμού. Θα μου υπενθυμίσει πως πρέπει να κάνω κάποιες γυμναστικές ασκήσεις, να πλυθώ και να ντυθώ. Σε περίπτωση που για κάποιο λόγο δεν νιώθω πολύ καλά, θα βρω δίπλα στο προσκέφαλό μου ένα κουτί με χάπια, με πολυβιταμίνες και ιχνοστοιχεία, πολύ σπανιότερα δε, με αναλγητικά.
Είναι μια ήρεμη ζωή. Προγραμματισμένη. Σε συνθήκες απόλυτης προστασίας. Γύρω μας, πέρα από τα αεροστεγή και ενισχυμένα τοιχώματα του σταθμού που φωλιάζει σαν πολυεδρικό ημισφαίριο σε μια πλατιά κοιλάδα της Ανταρκτικής, η θερμοκρασία έχει πέσει στους μείον εβδομήντα βαθμούς κελσίου. Θυελλώδεις άνεμοι λυσσομανάνε με τη δύναμη ενός τυφώνα καθώς κατεβαίνουν σαν χείμαρροι από τα οδοντωτά βουνά της ενδοχώρας.
Ωστόσο, ο σταθμός αδιαφορεί. Είναι φτιαγμένος για να αντέχει σε πολύ σκληρότερες συνθήκες, συγκεκριμένα, σε αυτές που επικρατούν στην επιφάνεια της Σελήνης και του πλανήτη Άρη. Και εγώ, ο μοναδικός του ένοικος, είμαι ένα πειραματόζωο. Μαζί με τους άλλους δυο ανθρώπους που αποφάσισαν να τον εγκαταλείψουν όταν τα δελτία ειδήσεων που μας έστελνε ένας δορυφόρος άρχισαν να μας προετοιμάζουν για αυτό που πλησίαζε. Εγώ έμεινα πίσω. Ίσως γιατί δεν υπήρχε κανείς που να με περιμένει σ’ εκείνο τον μεγάλο και πολύχρωμο κόσμο που ετοιμαζόταν να αυτοκαταστραφεί, ίσως γιατί βαθιά μέσα μου πάντα φοβόμουν τους άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα κάθε φορά που ήμουν υποχρεωμένος να τους αντιμετωπίσω σε καταστάσεις που δεν προσδιορίζονταν από λεπτομερείς ρουτίνες και πρωτόκολλα. Ίσως και αυτός ήταν ο λόγος που είχα επιλεχτεί να συμμετάσχω σε τούτο το πείραμα της μακροχρόνιας προσομοίωσης σε συνθήκες επιβίωσης μέσα σ’ έναν διαστημικό σταθμό. Γιατί μου αρέσει η σταθερότητα, η προβλέψιμη ζωή, η ανακουφιστική παρουσία κανόνων που καθορίζουν τα πάντα. Η ασφάλεια της απαρέγκλιτης συμπεριφοράς των μηχανών.
Τώρα είμαι μόνος. Ίσως και να είμαι ο μόνος άνθρωπος που έχει μείνει ζωντανός πάνω σε ολόκληρη τη Γη. Ο μοναδικός επιζώντας. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως έχουν απομείνει κι άλλοι ζωντανοί εκεί έξω και ο Άλφρεντ συμφωνεί μαζί μου. Αν εξαιρέσουμε βέβαια αυτούς που πρόλαβαν ενδεχομένως να χωθούν σε καταφύγια, στρατιωτικά ή ιδιωτικά. Αλλά και πάλι, ποιος μπορεί να ξέρει; Υπάρχει κάποια εγγύηση ότι κάποια βόμβα δεν έσκασε ειδικά πάνω από τις θωρακισμένες εκείνες εγκαταστάσεις; Η τεχνολογία είχε κάνει άλματα πριν τελειώσουν όλα και όλο και κάποιος τρόπος θα είχε επινοηθεί προκειμένου μια πυρηνική έκρηξη να εισχωρήσει βαθιά μέσα στο έδαφος. Σίγουρα πάντως η καταστροφή που προκλήθηκε ήταν κοσμικών διαστάσεων. Ακόμα και εδώ, βαθιά μέσα στην ενδοχώρα της Ανταρκτικής, ο ανεμοδαρμένος ουρανός είναι ακόμα καλυμμένος με παράξενα σύννεφα, οι λευκές νύχτες του καλοκαιριού έχουν μετατραπεί σ’ ένα γκρίζο και παγωμένο μισοσκόταδο, γιγαντιαίοι παγετώνες έχουν αποκτήσει το χρώμα της στάχτης και όταν ήρθε η εξάμηνη περίοδος του πολικού χειμώνα, η σελήνη είχε μεταμορφωθεί σ’ έναν πράσινο δίσκο που δεν είχε κανένα χαρακτηριστικό. Ύστερα από όλα αυτά, ήταν ολοφάνερο πως ποτέ ξανά δεν θα προσγειωνόταν κάποιο αεροπλάνο με προμήθειες στον μικρό αεροδιάδρομο που ξετυλιγόταν σαν κορδέλα κοντά στο σταθμό. Η απόλυτη σιωπή των καναλιών επικοινωνίας επιβεβαιώνει αυτή την υποψία. Είναι γεμάτα με παράσιτα και μακρόσυρτα βουητά που μοιάζουν πολύ με το ουρλιαχτό του ανέμου που σαρώνει τους πάγους έξω από το σταθμό.
Νιώθω μοναξιά; Δεν το γνωρίζω. Έχω τον Άλφρεντ. Με κρατά διαρκώς απασχολημένο. Με βάζει να φροντίζω το υδροπονικό θερμοκήπιο του σταθμού. Μια φορά την εβδομάδα βγαίνω έξω θωρακισμένος μέσα σε μια στολή εδάφους για να εκτελέσω κάποιους ελέγχους ρουτίνας που υποψιάζομαι πως κατά βάθος είναι τελείως περιττοί. Τα βράδια βλέπουμε ταινίες, παίζουμε παιχνίδια, συζητάμε. Εκείνος μαθαίνει γρήγορα. Έχει ήδη εντοπίσει τις ιδιοτροπίες μου και ανιχνεύει τα συναισθήματά μου μέσα απ’ τον τόνο της φωνής μου και από τις απειροελάχιστες διακυμάνσεις στην ταχύτητα των απαντήσεων που του δίνω.
Με προστατεύει πολύ αποτελεσματικά.
Υπάρχουν ωστόσο κάποιες στιγμές, κάποια βραχύβια χάσματα που παρουσιάζονται στο πρόγραμμα των ημερήσιων δραστηριοτήτων μου, όταν σκοτεινές σκέψεις ξυπνάνε στο μυαλό μου: Τι θα κάνω αν είμαι πραγματικά ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στη Γη; Για πόσο θα με συντηρεί ο σταθμός και τα εξελιγμένα του συστήματα; Τι θα κάνω αν αρχίσει να φθίνει η αποδοτικότητα του θερμοκηπίου; Ο Άλφρεντ με καθησυχάζει. Μου προτείνει να κάνω υπομονή. Με διαβεβαιώνει ότι οι προδιαγραφές του σταθμού είναι τέτοιες ώστε να λειτουργεί άψογα για πολλές δεκαετίες. Ο μικρό-πυρηνικός σταθμός που φωλιάζει στα έγκατα του έχει καύσιμα για εκατό και πλέον χρόνια. Ο ίδιος είναι φτιαγμένος κατά τρόπο τέτοιο ώστε να μην φθείρεται από το χρόνο. Θα είναι πάντα παρόν, πάντα στο πλευρό μου.
Σύμφωνοι. Με καθησυχάζει. Μου προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας, δημιουργεί γύρω μου τη μήτρα που έψαχνα να βρω για μια ζωή. Ακόμα και όταν βλέπουμε μαζί τις ταινίες μας, τις απεικονίσεις ενός πολιτισμού που δεν υπάρχει πια, δεν στεναχωριέμαι. Γιατί ποτέ δεν ήμουν μέρος του, ποτέ δεν μπόρεσα να αγαπήσω κάποιον άνθρωπο, ποτέ δεν ένιωσα ότι ανήκα κάπου. Μια παραλλαγή του συνδρόμου Άσπεργκερ μου είχαν πει οι ψυχίατροι που με είχαν εξετάσει όταν είχα δηλώσει συμμετοχή για το πρόγραμμα προσομοίωσης, μια εγκεφαλική ιδιαιτερότητα που με εμπόδιζε να συνάψω βαθιές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους τους οποίους έβρισκα απλά ακατανόητους, ιδιαίτερα κάθε φορά που γίνονταν αυθόρμητοι, κεφάτοι ή θυμωμένοι. Ήμουν ο ιδανικός υποψήφιος για εκείνο το εγχείρημα και τώρα, από κάποιο απίθανο παιχνίδι του πεπρωμένου, ήμουν ο μοναδικός μάρτυρας του τέλους του ανθρώπου.
Ωστόσο, δεν είναι όλα ιδανικά. Καταρχήν, έχω αρχίσει να βλέπω παράξενα όνειρα. Κάποιες φορές βλέπω ότι περιπλανιέμαι ανάμεσα στις πελώριες αμμοθίνες μιας ερήμου και ακούω μια μακρινή φωνή να με καλεί με το όνομα μου. Ακούγεται επίμονη και δυστυχισμένη και την πρώτη φορά που την άκουσα, ξύπνησα τόσο απότομα που νόμισα ότι είχε ηχήσει στ’ αλήθεια μέσα στους άδειους διαδρόμους και στα δωμάτια του σταθμού. Η σκέψη μου είχε φανεί τρομακτική. Είχα πάθει ταχυπαλμία και με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και πέρασε πολύ ώρα προτού οι επίμονες διαβεβαιώσεις του Άλφρεντ ότι ήμουν εντελώς μόνος, με καθησυχάσουν. Αυτό δεν είναι το μοναδικό όνειρο που ταράζει τον ύπνο μου. Βλέπω και κάτι άλλο πότε-πότε, ότι περιπλανιέμαι άσκοπα σε μια σεληνιακή πεδιάδα και ξαφνικά ο ουρανός σκίζεται στα δυο πάνω από ένα τεράστιο κεφάλι, σαν ένα κομμάτι χαρτί. Μέσα από την κολοσσιαία ρωγμή που δημιουργείται και πλαταίνει σαν τεκτονικό ρήγμα, προβάλλει ένα πελώριο πρόσωπο πλανητικών διαστάσεων. Είναι γυναικείο. Τα μαλλιά που το πλαισιώνουν είναι από λευκά σύννεφα, το μέτωπό του αυλακώνεται από γιγαντιαίες χαράδρες, τα μάτια του είναι ωκεανοί και το στόμα του περιβάλλεται από αχανείς ηπείρους. Ζωντανεύει και συσπάται αλλά η σιωπή που με περιβάλλει είναι απόλυτη και δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να μου πει. Σκύβει από πάνω μου σαν διαστημικό νεφέλωμα και εγώ αρχίζω και κυριεύομαι από έναν συντριπτικό τρόμο, θέλω να κρυφτώ από εκείνα τα γιγάντια μάτια αλλά η πεδιάδα δεν μου προσφέρει καμία κρυψώνα: Είναι σκονισμένη και επίπεδη, γκρίζα και συμπαγής. Το τρίτο είδος ονείρου που βλέπω είναι ακόμα πιο ανησυχητικό: Βρίσκομαι σε έναν υπόγειο θάλαμο με πέτρινα τοιχώματα που μοιάζει με κατακόμβη. Κρατώ στο χέρι μου έναν αναμμένο πυρσό. Μπροστά μου υψώνεται κάτι σαν βωμός και πάνω του, τοποθετημένο σε μια μεγάλη γαβάθα από ψημένο πηλό, βρίσκεται ένα βρέφος. Είναι αιμόφυρτο και κλαίει σπαρακτικά, ασταμάτητα και διαπεραστικά. Τα μέλη του συσπώνται σπασμωδικά και εγώ το μόνο που θέλω είναι να βγω από εκεί μέσα, να πάψω να ακούω αυτόν τον διαρκή θρήνο που μου διαπερνάει τον εγκέφαλο.
Μόλις μίλησα για όλα αυτά με τον Άλφρεντ, εκείνος μου πρόσφερε κάποια χάπια που υποτίθεται ότι θα βελτίωναν την ποιότητα του ύπνου μου. Συνδύασε αυτή την αγωγή με μια αλλαγή στο πρόγραμμα γυμναστικής που ακολουθώ κάθε μέρα και με κάποιες καινούργιες διατροφικές εναλλαγές. Παρόλα αυτά, αν και τα όνειρα σταμάτησαν, κατάφεραν να ξυπνήσουν μια επίμονη φοβία στο μυαλό μου: Μήπως είχα αρχίσει να παρουσιάζω τις πρώτες ψυχικές φθορές κάτω από το διαβρωτικό άγγιγμα της μοναξιάς; Αποφάσισα να πάψω να βλέπω ταινίες που απεικόνιζαν ανθρώπους και ζήτησα από τον Άλφρεντ να ανασύρει από την απέραντη μνήμη του αποκλειστικά ντοκιμαντέρ για έντομα, ψάρια και θηλαστικά, για οποιαδήποτε μορφή ζωής που δεν ήταν ανθρώπινη.
Για λίγο, πίστεψα ότι είχα υπερισχύσει του πρώτου εκείνου κύματος των ψυχικών αναταράξεων. Αλλά μετά άρχισα να βλέπω τους ανθρώπους έξω από τον σταθμό.
2
Συνέβη μια νύχτα του χειμώνα. Ο ήλιος-ο άχρωμος εκείνος δίσκος που παρίστανε τον ήλιο τέλος πάντων-είχα τρεις μήνες να φανεί. Οι τρομακτικοί άνεμοι που σφύριζαν γύρω από τα κυρτά τοιχώματα του σταθμού είχαν καταλαγιάσει και ο ουρανός είχε καθαρίσει από τα μαύρα σύννεφα του χειμώνα. Βέβαια, η λέξη «καθαρίσει» ήταν ατυχής καθώς το πυκνό πέπλο του καπνού και της σκόνης που είχε απλωθεί πάνω από τη στρατόσφαιρα, τα υπολείμματα των χιλιάδων μεγαλουπόλεων που είχαν απανθρακωθεί στα πρώτα είκοσι λεπτά του πολέμου, εξακολουθούσε να σκεπάζει τον κόσμο σαν ένα γκρίζο σάβανο. Καθώς καθόμουν στο δωμάτιο ψυχαγωγίας του σταθμού, στο «σαλόνι» όπως μου άρεσε να το αποκαλώ, μπορούσα να διακρίνω μέσα από το οβάλ παράθυρό του κάτι από τον έξω κόσμο: Την γκρίζα απεραντοσύνη των πάγων που απλώνονταν λερωμένοι από την ραδιενεργή στάχτη μακρινών ηπείρων η οποία αντανακλούσε μουντά το φως των προβολέων που πλαισίωναν το σταθμό.
Πιο μακριά, τις μαύρες σιλουέτες οδοντωτών βουνών που διαγράφονταν σαν τιτάνια δόντια κάτω από έναν ουρανό που είχε κατακλυστεί από έναν αρρωστημένο φωσφορισμό, ενδεχομένως από την τρεμάμενη ανταύγεια κάποιου σέλαος που πάσχιζε να διαπεράσει το στρώμα της στρατοσφαιρικής αιθάλης.
Υπήρχε και κάτι άλλο σ’ εκείνο το ερημικό τοπίο, μια ολοκληρωτική απιθανότητα: Ένας άνθρωπος. Στεκόταν ακριβώς στο σημείο όπου η λίμνη του φωτός που σχημάτιζαν οι δέσμες των προβολέων έδινε τη θέση της στο σκοτάδι. Σ’ εκείνο το όριο πέρα από το οποίο θα μπορούσε να υπάρχει οτιδήποτε. Στεκόταν εκεί, εντελώς ακίνητος, με τα πόδια του ελαφρά ανοιχτά να βυθίζονται μέσα στο χιόνι, τα χέρια του κρεμασμένα χαλαρά στα πλευρά του, το πρόσωπό του στραμμένο προς το μέρος μου χλωμό ασαφές και ανέκφραστο σαν μάσκα. Η εξωφρενική ποιότητα της όλης εικόνας γινόταν ακόμα πιο έντονη από το γεγονός πως ο άνθρωπος αυτός φορούσε το καλοραμμένο γκρι κοστούμι ενός εταιρικού στελέχους. Στεκόταν εκεί, ακίνητος σαν άγαλμα, σ’ ένα κατεψυγμένο περιβάλλον όπου η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους ενενήντα βαθμούς κελσίου κάτω από το μηδέν και με κοιτούσε.
Πανικοβλήθηκα. Φώναξα τον Άλφρεντ.
«Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» Με ρώτησε με την ευγενική και αβρή φωνή ενός Εγγλέζου μπάτλερ.
«Βλέπεις αυτό που βλέπω;» τον ρώτησα με μια φωνή που έτρεμε σαν φύλλο.
«Τι θα έπρεπε να βλέπω ακριβώς;»
«Τον άνθρωπο που στέκεται εκεί έξω και με κοιτάζει!»
Η απάντηση του αργοπόρησε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου περισσότερο από όσο θα έπρεπε:
«Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος εκεί έξω. Ίσως βιώνετε ένα φαινόμενο παρειδωλίας».
«Κοίτα πιο καλά! Στέκεται εκεί! Έξω από το παράθυρο!»
Ακολούθησε μια δεύτερη μια ιδέα περισσότερο καθυστερημένη απάντηση:
«Οι αισθητήρες μου δεν καταγράφουν καμία ανθρώπινη παρουσία εκτός του σταθμού σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων. Μπορείτε να μου περιγράψετε την εικόνα που βλέπετε;»
Για μια στιγμή δίστασα να του απαντήσω. Η ψύχραιμη και ήρεμη φωνή του είχε καταφέρει να με γειώσει. Για πρώτη φορά σκέφτηκα πόσο παράλογο ήταν αυτό που έβλεπα. Ωστόσο, δεν μπορούσα να αγνοήσω τη μαρτυρία των ματιών μου:
«Είναι ένας άνδρας. Φοράει κοστούμι και με κοιτάζει. Δεν τον βλέπεις;»
Η φωνή του Άλφρεντ ακούστηκε απόλυτα καθησυχαστική:
«Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ντυμένος κατά τέτοιο τρόπο σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Θέλετε να σας μεταφέρω την εικόνα των μόνιτορς στην οθόνη της αίθουσας ψυχαγωγίας;»
«Ναι, σε παρακαλώ».
Η οθόνη που απλωνόταν σε όλο το μήκος και το πλάτος ενός από τους τοίχους του δωματίου, ζωντάνεψε. Μπροστά μου απλώθηκε μια άποψη του έξω κόσμου, πανομοιότυπη με την εικόνα που αντίκριζα μέσα από το οβάλ παράθυρο του σαλονιού. Με μια μικρή διαφορά. Η εικόνα ήταν άδεια. Κανένας άνδρας δεν στέκονταν εκεί, καταμεσής της ερημιάς, εκτεθειμένος σε μια θερμοκρασία αντίστοιχη με αυτή που επικρατεί στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη.
«Ο σφυγμός σας έχει επιταχυνθεί σε επικίνδυνο βαθμό», επισήμανε ο Άλφρεντ, «Προτείνω την χορήγηση ενός ήπιου ηρεμιστικού. Επιπρόσθετα σας προτείνω να συζητήσουμε διεξοδικά την εμπειρία σας όταν θα έχετε ηρεμίσει και να εξετάσουμε μαζί τη σημασία της».
Το βλέμμα μου εγκατέλειψε την τηλεοπτική οθόνη και στράφηκε ξανά προς το παράθυρο. Αυτή τη φορά ωστόσο, ο άγνωστος άνθρωπος είχε εξαφανιστεί.
Εκείνο το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ παρά το ότι ο Άλφρεντ έκανε ό,τι μπορούσε για να με βοηθήσει να ηρεμήσω. Ένιωθα κυριολεκτικά τρομοκρατημένος: Αν ο άνδρας που είχα αντικρίσει υπήρχε στ’ αλήθεια, είχα αντικρίσει ένα φαινόμενο που ήταν ολοφάνερα υπερφυσικό. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορούσε να παραμείνει ζωντανός μέσα στο κρύο και στο σκοτάδι μιας πολικής νύχτας του χειμώνα, και μάλιστα ντυμένος κατά τέτοιο τρόπο. Αν είχα βιώσει μια παραίσθηση, τότε ήταν ολοφάνερο πως είχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Αλλά ποια ήταν η εναλλακτική εξήγηση; Ότι είχα δεχτεί την επίσκεψη ενός φαντάσματος;
Έκτοτε δεν κατάφερα να ηρεμήσω. Αν και κατά τη διάρκεια της βδομάδας που ακολούθησε, τίποτα παρόμοιο δεν προέκυψε και η ερημιά γύρω από το σταθμό παρέμεινε καθησυχαστικά άδεια, ο τρόμος που μου προκάλεσε εκείνη η εμπειρία, δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Ανακάλυψα ότι φοβόμουν να κοιτάξω έξω από τα παράθυρα ενώ κάθε λίγο και λιγάκι έλεγχα τις εξωτερικές κάμερες του σταθμού. Στο μεταξύ το μυαλό μου είχε αρχίσει να σκαρώνει ένα σωρό τρελές θεωρίες: Ίσως τα ραδιενεργά κατάλοιπα που είχαν μολύνει ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου να είχαν προκαλέσει γενετικές μεταλλάξεις στους επιζώντες που τους καθιστούσαν άτρωτους στο κρύο. Αλλά και πάλι, με ποια λογική θα ταξίδευαν μέχρι τους πόλους ντυμένοι με εταιρικά κοστούμια; Άθελα μου θυμόμουν ξανά και ξανά, την εικόνα του νυχτερινού επισκέπτη: Το ατσαλάκωτο ντύσιμο του, τα κοντοκουρεμένα μαλλιά του, το αγένειο πρόσωπο του που αν και θαμπό μπορούσα να δω ότι ήταν φρεσκοξυρισμένο και λευκό σαν γυαλιστερό χαρτί. Και κυρίως τα μάτια του, κατάμαυρα σε σύγκριση με τη χιονάτη επιδερμίδα του σαν δίδυμες πύλες που οδηγούσαν σε μια παράλληλη διάσταση από ατόφιο σκοτάδι. Ζήτησα από τον Άλφρεντ να ενισχύσει τις άμυνες του σταθμού στο μέγιστο δυνατό βαθμό, να ανεβάσει τα νάνο-παραπετάσματα των παραθύρων που τα κάλυπταν σε περίπτωση παγοκαταιγίδας και που ήταν χίλιες φορές πιο ανθεκτικά από τον ισχυρότερο κράμα χάλυβα. Του είπα να κρατάει όλα τα εφεδρικά συστήματα διατήρησης ζωής σε κατάσταση αυξημένης επιφυλακής και να με ενημερώνει για οτιδήποτε ασυνήθιστο κατέγραφε στις τιμές του εξωτερικού περιβάλλοντος, είτε αυτό ήταν μια ξαφνική θερμοκρασιακή διακύμανση, είτε μια αναταραχή στην πυκνότητα της ατμόσφαιρας, είτε στην ένταση της ραδιενεργούς ακτινοβολίας. Εκείνος υπάκουσε πρόθυμα και κάθε πρωί μου παρέδιδε τις αναφορές του προφορικά και διανθισμένες με καθησυχαστικά σχόλια.
Και έτσι κύλησαν κάποιες βδομάδες, σύμφωνα πάντα με το ηλεκτρονικό ημερολόγιο του σταθμού. Ο πολικός χειμώνας πλησίαζε στο τέλος του, στον ανατολικό ορίζοντα εμφανιζόταν σταδιακά, λίγο περισσότερο με κάθε εικοσιτετράωρο που περνούσε, μια αχνή φωταύγεια σε χρώμα πορφυρό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο φως της αυγής που μέρα με τη μέρα γινόταν πιο αισθητή. Η στιγμή της ανατολής του ήλιου πλησίαζε.
Εκείνο το πρωινό αποφάσισα να νικήσω τον φόβο μου. Ζήτησα από τον Άλφρεντ να ανοίξει τα παραπετάσματα του παράθυρου του σαλονιού για να μπορέσω να δω την ανατολή του ήλιου με γυμνό μάτι. Εκείνος με υπάκουσε αβίαστα, με την μηχανική προθυμία που χαρακτήριζε την κάθε του πράξη. Βολεύτηκα στην πολυθρόνα μου, τα δάχτυλα μου σφίχτηκαν σπασμωδικά στα μπράτσα της και ετοιμάστηκα για το χειρότερο. Αλήθεια, αναρωτήθηκα, τι θα έκανα αν αντίκριζα για μια ακόμα φορά τον κουστουμαρισμένο άγνωστο να με κοιτάζει μέσα στην κατεψυγμένη ερημιά;
Το παραπέτασμα ανέβηκε και μπροστά μου απλώθηκε ένα τοπίο από λοφίσκους χιονιού που σπινθήριζαν αχνά κάτω από ένα φως που ήταν κόκκινο σαν το αίμα και απλωνόταν σε ολόκληρο τον ανατολικό ορίζοντα, πίσω από τα οδοντωτά βουνά, μέχρι το ζενίθ του ουρανού. Το μυαλό μου άρχισε να βγάζει λογικά συμπεράσματα με ξέφρενη ταχύτητα: Η αφύσικη απόχρωση του φωτός θα πρέπει να οφειλόταν στην παρουσία των μυριάδων σωματιδίων της πυρηνικής σκόνης και της στάχτης που αιωρούνταν ακόμα στην ατμόσφαιρα. Αλλά το γεγονός πως ήταν ορατό σημαίνει ότι ο αέρας καθάριζε σιγά-σιγά και κάποια στιγμή ο ήλιος θα ζέσταινε ξανά τη γη. Ο πυρηνικός χειμώνας υποχωρούσε. Μια αισιόδοξη διαπίστωση. Αλλά μετά, ανήμπορος να ελέγξω τις κινήσεις των ματιών μου, εστιάστηκα στις δυο φιγούρες που αλληλό-κυνηγιόντουσαν στο χιονισμένο πλάτωμα που απλωνόταν μπροστά απ’ το παράθυρο: Μια γυναίκα και ένα μικρό αγόρι, ντυμένοι με τα ελαφρά ρούχα κάποιου ξεχασμένου καλοκαιριού. Η γυναίκα γελούσε και χοροπηδούσε χαρωπά, προσπαθώντας να παρασύρει το μικρό αγόρι που την ακολουθούσε επαναλαμβάνοντας με μια μηχανική αρτιότητα τις κινήσεις της. Τα μαλλιά της ανέμιζαν στο άγγιγμα ενός ανύπαρκτου ανέμου, οι σιλουέτες τους διαγράφονταν σαν σκοτεινά αποτυπώματα στο πορφυρό φόντο του ορίζοντα και τα πρόσωπά τους παρέμεναν κρυμμένα μέσα στις πορφυρές φωτοσκιάσεις. Έμοιαζαν να κινούνται ολότελα ξέγνοιαστα, ολότελα αφύσικα, απόλυτα τρομακτικά. Τα δόντια μου κροτάλισαν και το στόμα μου γέμισε με ένα κύμα αίματος καθώς δάγκωσα άθελα μου τη γλώσσα μου. Τινάχτηκα όρθιος:
«Κλείσε το παράθυρο, τώρα!» φώναξα στον Άλφρεντ.
«Σας συμβαίνει κάτι;» Με ρώτησε εκείνος με τη συνηθισμένη ολύμπια αταραξία του. «Τα ζωτικά σημεία σας έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης».
«Κλείσε το γαμημένο παράθυρο! Κλείστο τώρα!»
Προτού εκτελέσει την εντολή μου, το έβαλα στα πόδια. Διέσχισα τρέχοντας, σαν να με κυνηγούσαν χίλιοι διάβολοι τους διαδρόμους που με χώριζαν από το υπνοδωμάτιο μου και χώθηκα κάτω από τις κουβέρτες του κρεβατιού μου τρέμοντας και κλαίγοντας γοερά. Σαν να ήμουν πάλι πέντε χρονών και βρισκόμουν μόνος, στο πατρικό μου σπίτι ενώ γύρω του είχε ξεσπάσει μια νυχτερινή καταιγίδα και οι γονείς μου έλειπαν σε κάποια νυχτερινή έξοδο.
Αρνήθηκα να απαντήσω στις ευγενικές ερωτήσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης. Δεχόμουν επίθεση. Κατά πόσο προερχόταν από τον έξω κόσμο ή από το εσωτερικό σύμπαν του μυαλού μου, δεν μπορούσα να γνωρίζω αλλά είχα καταλάβει ότι με απειλούσε ένας θανάσιμος κίνδυνος.
3
Οι επόμενες μέρες κύλησαν μέσα σε μια κατάσταση συνειδησιακής θολούρας. Σίγουρα ο Άλφρεντ μου χορηγούσε κάποιου είδους δραστικότατου ηρεμιστικού καθώς κοιμόμουν πολλές ώρες, ένιωθα βαρύς και κουρασμένος όλη την ώρα, ενώ οι σκέψεις που στροβιλίζονταν μέσα στο κεφάλι μου ήταν ασαφείς και μισοσχηματισμένες σαν τα όνειρα που παλεύει κανείς να θυμηθεί λίγα λεπτά προτού ξυπνήσει.
Κάποια στιγμή ωστόσο ξύπνησα. Απότομα, σε κατάσταση απόλυτης διαύγειας. Ανακάθισα στο κρεβάτι μου και κοίταξα γύρω μου την μικρή καμπίνα που χρησιμοποιούσα ως υπνοδωμάτιο. Τα απαλά χρώματά της, γαλαζωπά και ρόδινα παστέλ μου φάνηκαν ζωηρότατα, γεμάτα ενέργεια. Ο αέρας που εισέπνεα ήταν δροσερός και πεντακάθαρος, φιλτραρισμένος μέσα από δεκάδες συστήματα καθαρισμού και εμπλουτισμού με αναζωογονητικά ιόντα οξυγόνου.
«Άλφρεντ;» ρώτησα κοιτάζοντας το κενό.
«Τι μπορώ να κάνω για σας;» Μου απάντησε αμέσως η ευγενική και καλλιεργημένη φωνή του.
«Μίλησε μου για τον εαυτό σου», του ζήτησα.
«Είμαι ένα αυτόματο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης έβδομης γενιάς που λειτουργεί σύμφωνα με τις κατευθυντήριες αρχές της προστασίας του σταθμού και των ενοίκων του από κάθε κίνδυνο. Το όνομα μου αποτελεί ένα αρκτικόλεξο το οποίο συνθέτουν τα αρχικά των λέξεων Advanced, Linguistic, Frame of Regulatory Empathic Directives. Υπάρχω για να σας υπηρετώ και να σας προστατεύω από κάθε κίνδυνο».
«Οι κίνδυνοι από τους οποίους καλείσαι να με προστατεύσεις είναι υλικοί ή και διανοητικοί;»
«Και τα δυο».
«Εάν καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι ο εγκλεισμός μου στο εσωτερικό του σταθμού βάζει σε κίνδυνο την διανοητική μου υγεία, θα μου επιτρέψεις να βγω στον έξω κόσμο;»
«Φυσικά. Η επιβίωσή σας είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχω».
Τώρα καταλάβαινα. Αντιλαμβανόμουν τα πάντα. Όλες εκείνες οι ημέρες της ημί-κωματώδους καταστολής μου είχαν λειτουργήσει ευεργετικά. Το μυαλό μου είχε βρει το ζωτικό χώρο που χρειαζόταν για να επεξεργαστεί την καινούργια πραγματικότητα. Χάρη στον Άλφρεντ. Η ηρεμιστική του αγωγή ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν. Το κατά πόσο η σωτήρια εκείνη παρέμβαση είχε υπάρξει τυχαία ή ήταν αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κατανόησης των πραγμάτων εκ μέρους του, ήταν κάτι που δεν θα μάθαινα ποτέ.
Πέρασαν κάποιες ώρες. Πλύθηκα, έφαγα, γυμνάστηκα. Μπήκα στις αποθήκες με τις προμήθειες του σταθμού, γέμισα τις δεξαμενές ενός snow mobile με καύσιμα και τους αποθηκευτικούς του χώρους με προμήθειες που θα με κρατούσαν ζωντανό για πολλές βδομάδες. Ο Άλφρεντ, πάντα πρόθυμος, πάντα εύστοχος, με βοήθησε καίρια στην ολοκλήρωση των προετοιμασιών μου.
Όταν ένιωσα πλέον έτοιμος, άνοιξα τις βαριές εξώθυρες, έσυρα το snow mobile έξω και ανέβηκα πάνω στη σέλα του. Ο έξω κόσμος με τύλιξε σαν μια εκτυφλωτική κουβέρτα από γαλάζιο φως. Ο ήλιος πλησίαζε το ζενίθ της τροχιάς του, λοφίσκοι χιονιού σπινθηροβολούσαν γύρω μου σαν να ήταν καλυμμένοι με ένα υφάδι από μικροσκοπικά διαμάντια. Η Ανταρκτική απλώθηκε γύρω μου απέραντη και λευκή. Και το κυριότερο, δεν ήμουν μόνος, για πρώτη φορά μετά από μια ολόκληρη ζωή. Λίγα μέτρα πιο μακριά από το ρύγχος του οχήματος μου στέκονταν ο στητός άνδρας με το ακριβό κοστούμι. Αυτή τη φορά, κάτω από το εκθαμβωτικό φως του ήλιου, τον αναγνώρισα αμέσως: Ήταν ο πατέρας μου που ποτέ δεν μπόρεσε να με καταλάβει, που ποτέ δεν κατάφερε να αποδεχτεί τις ιδιαιτερότητές μου, που είχε υψώσει ανάμεσα μας έναν τοίχο ψυχρής αυστηρότητας, μια διαρκή παγωνιά που μας οδήγησε στην απόλυτη αποξένωση. Δίπλα του, η γυναίκα και το παιδί. Η μητέρα μου και η παιδική εκδοχή του εαυτού μου εκείνο το τελευταίο καλοκαίρι, προτού αποφασίσει να μας εγκαταλείψει για πάντα εξουθενωμένη από την συμπεριφορά ενός παιδιού πού ήταν ανίκανο να της εκφράσει την αγάπη του. Τώρα στέκονταν και οι τρεις μπροστά μου για να με αποχαιρετήσουν. Να ξεπροβοδίσουν τον άνθρωπο που θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του έξω από κελύφη, κουκούλια και προστατευτικούς σταθμούς που ήταν φτιαγμένοι για να προφυλάξουν τη ζωή σε άλλους πλανήτες.
Δεν τους χρειαζόμουν πια. Με περίμενε ένας κόσμος. Κατεστραμμένος ίσως, δηλητηριώδης, ένας σωρός ερειπίων.
Αλλά πραγματικός. Και ίσως, όχι εντελώς έρημος.
Tags: drama , fantasy , fantasy short story , humans , sci-fi , short-story , ΑΙ , άνθρωποι , διήγημα , Επιστημονική Φαντασία , Όνειρα , σταθμός , φαντασία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.