”’Τότε ήταν που με βρήκε ένα ξωτικό, όμορφο με χρυσά μακριά μαλλιά, πράσινα μάτια σαν σμαράγδια και μυτερά αυτιά. Με είδε ταλαιπωρημένο όπως ήμουν και δεν με φοβήθηκε, παρόλο που η μορφή μου δεν είχε λογική. Μια μαύρη μάζα γεμάτη με φωτεινούς αστερισμούς μέσα της, ένα συσσωρευμένο σύμπαν. Αν το σύμπαν ήταν μια σφαίρα, τότε αυτή θα ήμουν εγώ. Με πήρε στα χέρια του και τότε ήταν που πήρα την πρώτη μου μορφή. Τη μορφή ενός μωρού. Αγγίζοντάς το δέρμα του έγινε και κομμάτι δικό μου. Απέκτησα σκιστά, μαύρα μάτια και μυτερά αυτιά.”
”Ο Θάνατος όχι απλώς υπάρχει στα δύο αυτά έργα αλλά οι συγγραφείς κάνουν έντονη την παρουσία του στα κείμενά τους. Ο Ντίκενς ξεκινά το βιβλίο του με την πρόταση «Ο Μάρλει, ήταν νεκρός, για να ξεκινήσουμε» (Marley was dead, to begin with). Ο Άντερσεν τελειώνει το παραμύθι του με μια ακόμα πιο μακάβρια εικόνα. Οι περαστικοί αντικρίζουν το παγωμένο πτώμα του κοριτσιού στο δρόμο, πλάι στα καμένα σπίρτα.”
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
