“Τώρα, η πόλη είναι σιωπηλή. Τα πουλιά της έχουν πεθάνει, τα δέντρα των λιγοστών πάρκων της έχουν ξεραθεί και κανένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι δεν κυκλοφορεί στα διάπυρα φαράγγια της. Ο φλογερός αέρας τρεμοπαίζει γύρω από τα κουφάρια των κτιρίων της, ραγίζει τους σοβάδες τους και μετατρέπει την άσφαλτο των δρόμων σε μια παχύρρευστη μάζα που μοιάζει με ηφαιστειακή λάσπη…”
“Η εικόνα της καταστροφής ήταν αδιαμφισβήτητη. Όλα θα κατέληγαν πάλι στο νερό. Η ζωή και ο θάνατος. Νερό παντού… Γεννιόμαστε στο νερό και τώρα έρχεται ένας υδάτινος θάνατος να μας περιβάλει, χωρίς τη ζεστή θαλπωρή της μήτρας…”
Ένα weird διήγημα από τη Χαρά Κωστοπούλου.
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
