”Η καλύβα ορθώνεται εμπρός μου σαν γέρικο σκαρί. Ο αέρας τσιρίζει στο σβέρκο μου. Τα ξερά φύλλα τρίζουν κάτω από τις μπότες μου. Η νύχτα πέφτει. Έχω χαθεί εδώ και ώρα με τσέπες άδειες και το Σαράβαλο νεκρό. Δεν έχω επιλογές.”
”Δεν τον έβλεπε συχνά. Όταν όμως τον έβλεπε ήταν πάντα εκεί. Είχε έναν πολύ παράξενο τρόπο να εμφανίζεται από το πουθενά… Κυριολεκτικά από το πουθενά! Αρκούσε ένα στριφογύρισμα των βλεφάρων της και εκείνος ήταν εκεί. Σαν μια σκιά που έμοιαζε στο φως του ηλίου διάφανη, μα με το πρώτο πέπλο της νύχτας μεγάλωνε αφύσικα, χωρίς να ακολουθεί τους νόμους της φυσικής γινόταν ένα πελώριο τέρας.”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
