“Ήταν δεκαπενταύγουστος και η Αθήνα είχε ερημώσει. Εκείνη ήταν η μέρα που την είδα: Μια σιλουέτα, μαύρη και ασαφή, να τρεμοπαίζει πάνω απ’ την πυρακτωμένη άσφαλτο του οδοστρώματος…”
“Παγωνιά, θαμπό τοπίο… Στην έρημη πλατεία περπατώ. Όλη η ζωή σταχτοδοχείο, όπου την τέφρα μου αργά σκορπώ.” Ένα σκοτεινό ποίημα από τον ταλαντούχο Μάνο Πλατιά.
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
