Κάθε χειμώνα, κάθε φορά που αγγίζω τα γυμνά κλαδιά των δέντρων, συναντώ τα απομεινάρια της ψυχής μου.
Όλα παραπέμπουν σε μιαν άλλη εποχή.
Τότε που οι άνθρωποι φάνταζαν μικροί, άμορφοι και γκρίζοι κάτω από τη γιγαντιαία σκιά μου.
Το Εγώ μου, ο καλύτερος μου φίλος. Πάντα πλάι μου, σκέπαζε όλα τα στοιχεία της φύσης.
Το δώρο του, ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά.
Αποτελούσε μοναδικό φίλτρο προστασίας για τα ατάραχα μάτια μου, ασπίδα απέναντι στα δάκρυα και την απόγνωση των άλλων.
Όταν θυμάμαι τα γυαλιά που θρυμματίστηκαν κάτω από τις ρόδες εκείνου του διερχόμενου αμαξιού, συνάμα ακούω και τις κραυγές του Εγώ που διαμελίστηκε.
Αυτή είναι και η τελευταία ανάμνηση που έχω μέχρι σήμερα ανάκατη με μυρωδιά καμένου ελαστικού και ρυπαρής βενζίνης.
Τώρα όλα εμπρός μου αόρατα όμως ταυτόχρονα θεόρατα, πολυεπίπεδα, ζωντανά.
Ολική τύφλωση είπαν ή μήπως όχι;
Χρύσα Τσομαρίδη
Tags: dark , death , fantasy , horror , mystery , scary , Spooky , story , weird , αλλόκοτο , αμάξι , ανατριχίλα , απώλεια , δάκρυα , Εγώ , εποχή , θάνατος , θρίλερ , ιστορία , μάτια , μαύρα γυαλιά , μοναξιά , μυστήριο , ποίηση , σκοτάδι , τρόμος , φαντασία , Φόβος , φύση , χειμώνας , Ψυχή , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.