Μου αρέσουν πολύ οι καινούργιες πόλεις. Είναι πνιγμένες από πυκνή βλάστηση, ήρεμες και γαλήνιες. Μοιάζουν λιγάκι μ’ εκείνα τα θρησκευτικά κέντρα του Βιετνάμ που έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολλούς αιώνες και τώρα, αναρριχητικά φυτά και ρίζες σαν πλοκάμια τυλίγουν πελώρια γρανιτένια πρόσωπα και περίτεχνες προσόψεις πολυώροφων ναών. Ακόμα και το φως που πέφτει στους κατάφυτους δρόμους και τις πλατείες τους έχει μια πρασινωπή απόχρωση καθώς φιλτράρεται από τις φυλλωσιές πανύψηλων δέντρων και κάθετων κήπων που καλύπτουν τα πλευρά τροποποιημένων ουρανοξυστών.
Είμαι αρκετά μεγάλος σε ηλικία για να θυμάμαι τις παλιές πόλεις. Εκείνες τις αχανείς και βρώμικες εκτάσεις από τσιμέντο και γυαλί, μέταλλο και τούβλο, που σχημάτιζαν αφιλόξενους λαβυρίνθους μέσα στους οποίους συνωστίζονταν βιαστικοί πεζοί και θορυβώδη αυτοκίνητα που κατανάλωναν δύσοσμους υδρογονάνθρακες. Θυμάμαι ακόμα την κακοφωνία των πειραγμένων εξατμίσεων, των αεροπλάνων, τ’ αδιάκοπα κορναρίσματα, τα εκκωφαντικά κροταλίσματα των κομπρεσέρ. Θυμάμαι τις ασφυκτικές ζέστες του καλοκαιριού, τότε που οι πόλεις λειτουργούσαν σαν θερμικές νησίδες που παγίδευαν την θερμότητα του ήλιου και τις ξαφνικές βροχές που μετέτρεπαν τους δρόμους σε ορμητικά ποτάμια βρώμικου νερού. Τις νύχτες δε, όταν φωταγωγούνταν από τη λευκή μαγεία του ηλεκτρισμού, μεταμορφώνονταν σε επίγειους γαλαξίες και συνέθεταν χαώδη τοπία πολύχρωμου φωτός που ιρίδιζε πάνω σε υγρά οδοστρώματα και κυματιστούς υαλοπίνακες. Αλλά και οι καινούργιες πόλεις λάμπουν. Τώρα όμως, το φως τους αναβλύζει από τα κύτταρα φωσφορικών δέντρων και φυτών που εκπέμπουν τα βιοχημικά τους φωτόνια σε κάθε δυνατή απόχρωση του οπτικού φάσματος. Τέλος, οι καινούργιες πόλεις εξακολουθούν να κατοικούνται από ανθρώπους αλλά οι κάτοικοί τους είναι σαφώς λιγότεροι σε πληθυσμό και έχουν μάθει να χρησιμοποιούν λιάνες και κρεμαστές γέφυρες από σφιχτοπλεγμένους βλαστούς και ρίζες για να μετακινούνται ανάμεσα σε μεταμορφωμένα κτίρια και να συνυπάρχουν με όλα εκείνα τα ζώα και τα έντομα που είχαν εξοριστεί από τους παλιούς αστικούς πυρήνες. Οι καινούργιες πόλεις είναι ζωντανές. Στα δικά μου μάτια, μοιάζουν με επίγεια θαύματα. Είναι οι δημιουργίες εκείνων που κατέβηκαν από τον ουρανό.
Ήμουν νέος όταν εμφανίστηκαν. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Η ανθρωπότητα είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι ήταν ανίκανη να διαχειριστεί το περιβάλλον της κατά τρόπο βιώσιμο. Το παγκόσμιο κλίμα γινόταν όλο και πιο ασταθές, οι διακυμάνσεις του ήταν όλο και πιο ακραίες. Η παγκόσμια οικονομία, οι μηχανισμοί που την συνέθεταν, είχαν αρχίσει να καταπονούνται σοβαρά εξαιτίας των κλιμακούμενων φυσικών καταστροφών και των πανδημιών που ξεσπούσαν πλέον σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι εφοδιαστικές αλυσίδες που εξασφάλιζαν την ευμάρεια των βιομηχανοποιημένων χωρών διαβρώνονταν. Στο μεταξύ, χώρες που ήταν λιγότερο πλούσιες είχαν αρχίσει να αδειάζουν από τους κατοίκους τους καθώς οι θερμοκρασιακές ακρότητες που τις χτυπούσαν, καθιστούσαν τη ζωή αδύνατη σε πολλές περιοχές του κόσμου. Η λεγόμενη Νέα Φτώχεια, ένας όρος που επινοήθηκε για να περιγράψει το ισοπεδωμένο βιοτικό επίπεδο όλων εκείνων των ανθρώπων που είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους ή είχαν χάσει τα υπάρχοντά τους εξαιτίας καιρικών φαινομένων που είχαν γίνει κατακλυσμικά, είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και στις περιοχές του ανεπτυγμένου κόσμου. Οι κοινωνίες που επιζούσαν ακόμα είχαν γίνει πιο άκαμπτες και περιοριστικές προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις νέες απειλές και οι ανθρώπινες ελευθερίες περιορίστηκαν. Οι διακρατικές συγκρούσεις ανάμεσα σε χώρες που υπέφεραν από λειψυδρία πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά και η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής δεν αποτελούσε πλέον απιθανότητα. Το μέλλον είχε γίνει πολύ ζοφερό. Η Γη μεταμορφωνόταν πολύ γρήγορα σε μια αφιλόξενη φυλακή.
Και τότε εμφανίστηκαν Εκείνοι. Χωρίς καμία προειδοποίηση. Ούτε τα τροχιακά τηλεσκόπια ούτε τα ραντάρ που σάρωναν τους ουρανούς δεν είχαν καταφέρει να ανιχνεύσουν την παρουσία τους. Απλά, από τη μια στιγμή στην άλλη, τα πελώρια αστρόπλοια τους υλοποιήθηκαν πάνω από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου λάμποντας στο φως σαν κολοσσιαία μαργαριτάρια που ιρίδιζαν ανεπαίσθητα.
Η αρχική σιωπή τους ήταν τρομακτική. Ο πανικός αγκάλιασε την ανθρωπότητα. Σε πολλές χώρες του κόσμου ξέσπασαν λεηλασίες, κυβερνήσεις ανατράπηκαν και οι δρόμοι μετατράπηκαν σε πεδία ένοπλων συγκρούσεων. Κάποια κράτη μάλιστα δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα για να αντιμετωπίσουν αυτό που οι ηγέτες τους είχαν αντιληφθεί ως εισβολή, με αποτέλεσμα πολλές περιοχές του κόσμου να καταστραφούν ολοκληρωτικά και να μετατραπούν σε δηλητηριασμένες ζώνες. Τα οχήματα Εκείνων ωστόσο παρέμειναν ανεπηρέαστα από τις ατομικές εκρήξεις λες και περιβάλλονταν από κάποιο είδος ενεργειακού πεδίου που τα καθιστούσε άτρωτα.
Στο τέλος της δεύτερης βδομάδας μίλησαν. Απευθύνθηκαν σε μια ανθρωπότητα που είχε γονατίσει από μόνη της, χτυπημένη από τα ίδια της τα όπλα, και μας είπαν ότι οι προθέσεις τους ήταν ειρηνικές και ότι είχαν έρθει για να μας δωρίσουν την ανώτερη τεχνολογία τους για να μας γλυτώσουν από την εξελισσόμενη αυτοκαταστροφή μας. Εμείς απαντήσαμε με ζητωκραυγές ανακούφισης και ενθουσιασμού. Μάταια κάποιοι γκρινιάρηδες διανοούμενοι προειδοποιούσαν πως κατά την ιστορία του ανθρώπινου είδους, κάθε φορά που ένας κατώτερος τεχνολογικά προορισμός ερχόταν σε επαφή με έναν ανώτερο, εξαφανιζόταν. Μάταια χρησιμοποιούσαν ως παραδείγματα τους Μεσο-Αμερικανικούς πολιτισμούς των Ίνκας και των Αζτέκων ή το ολοκαύτωμα των Ινδιάνων της Βόρειο-Αμερικανικής ηπείρου που είχαν εξολοθρευτεί σχεδόν εντελώς μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες. Τέλος, μάταια προειδοποιούσαν πως η αλληλεπίδρασή μας με ένα ανώτερο τεχνολογικά είδος που θα μας πρόσφερε τα πάντα, θα μας στερούσε το κίνητρο της επιστημονικής έρευνας, της τεχνολογικής επινοητικότητας, της περιέργειας.
Κανείς δεν τους έδωσε σημασία. Προτιμήσαμε, συλλογικά, να μετατραπούμε σε κακομαθημένα παιδιά των άστρων και να απαρνηθούμε το σκοτεινό και ντροπιαστικό μας παρελθόν. Εκείνοι, καθάρισαν την μολυσμένη μας ατμόσφαιρα, ανάστησαν τους ωκεανούς μας, μας χάρισαν τροποποιημένα φυτά που έλαμπαν τις νύχτες σαν αστρικά κοσμήματα και μεγάλωναν ταχύτατα, απορροφώντας το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας, μας δώρισαν μηχανές που παρήγαγαν απεριόριστες ποσότητες νόστιμου φαγητού και φάρμακα που θεράπευαν όλες τις αρρώστιες. Έτσι λοιπόν, ερευνητικά κέντρα και εργοστάσια, τεχνολογικά πάρκα και ινστιτούτα, μετατράπηκαν σε χώρους αναψυχής ή απλά κατεδαφίστηκαν. Ολόκληρος ο κόσμος μεταμορφώθηκε σε ένα πελώριο θεματικό πάρκο. Οι κοινωνικές και οι οικονομικές ανισότητες που μας χώριζαν σε πλούσιους και φτωχούς εξαλείφθηκαν γιατί κανείς δεν ένιωθε πια την ανάγκη να κυνηγήσει την δύναμη και την εξουσία σε μια εποχή απεριόριστα διαθέσιμης ευμάρειας.
Ζούμε μια υλοποιημένη ουτοπία. Απολαμβάνουμε έναν κόσμο που οι δύστυχοι πρόγονοι μας δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Στην ουσία, η απεριόριστη απόλαυση αποτελεί πλέον το πιο κοινό αγαθό. Βέβαια, η εξάλειψη των σκιών του παρελθόντος παρέσυρε μαζί της και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που φαίνεται ότι δεν έχουν πλέον λόγω ύπαρξης. Για παράδειγμα, κανείς δεν οικοδομεί πια σχέσεις ουσίας με τους άλλους. Η επιστήθια φιλία, ο έρωτας, η συντροφικότητα, έχουν αντικατασταθεί από βραχύβιες συμπάθειες και έλξεις και από μια χλιαρή αποδοχή. Μοιάζουμε με τα επιπόλαια παιδιά κάποιου σχολείου που παίζουν όλη την ώρα και αντιλαμβάνονται τους γύρω τους ως ευχάριστες εστίες περιστασιακού ενδιαφέροντος. Και μια και ανέφερα τα παιδιά, παρατηρείται και μια επιπρόσθετη αλλαγή: Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τεκνοποιήσει. Οι γυναίκες αρνούνται να βιώσουν την άβολη χρονική περίοδο μιας εγκυμοσύνης παρά το γεγονός πως υπάρχουν πια φάρμακα που αντιμετωπίζουν κάθε είδους δυσκολία. Απλά αδιαφορούν. Η συνέχιση του είδους δεν απασχολεί πια κανέναν και ο δρόμος προς μια ταχύτατη δημογραφική παρακμή, σε μια εποχή που το γήρας δεν συνεπάγεται την αδυναμία, την παραμόρφωση και την ασθένεια, δεν ανησυχεί κανέναν.
Εξάλλου γνωρίζουμε πολύ καλά, πως αν το ανθρώπινο είδος αντιμετωπίσει κάποια καινούργια σοβαρή απειλή, Εκείνοι, σίγουρα, θα μας σώσουν και πάλι.
Tags: story , The Weird Side Daily , αεροπλάνο , ανθρωπότητα , ασθένεια , άστρα , αστρόπλοιο , Ατζέκοι , Ατμόσφαιρα , Βιετνάμ , βλάστηση , βροχή , Γη , γήρας , γυαλί , δέντρα , δέντρο , διήγημα , Διηγήματα , εγκυμοσύνη , εκείνη , έκρηξη , ενδιαφέρον , ενθουσιασμός , έρευνα , Έρικ Σμυρναίος , έρωτας , ηγέτες , θαύμα , ιθαγενείς , Ινδιάνοι , Ίνκας , ιστορία , ιστορίες , καταστροφές , κήπος , κλίμα , κοινωνία , λαβύρινθος , Μέλλον , ναός , Νέα Φτώχεια , νερό , νύχτα , οικονομία , όπλα , ουτοπία , πανδημία , πανικός , πάρκο , παρουσία , πεζοί , περιβάλλον , περιέργεια , πόλη , πυρηνικά , ραντάρ , σύγκρουση , τεχνολογία , τοπίο , τούβλο , τσιμέντο , φιλιά , φυλακή , χώρα , ωκεανός
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.