Η Καμέλια είναι η προστατευόμενή μου. Είναι πέντε ετών, και έχει τα πιο χαριτωμένα μάτια του κόσμου. Αμυγδαλωτά και μελιά, κρύβουν μέσα τους όλη την αθωότητα της τρυφερής αυτής ηλικίας, αλλά και την περιέργεια και την ανεμελιά που συναντά κανείς σε ένα παιδί. Μα αυτό που πραγματικά θαυμάζει κανείς στα παιδιά, είναι η μεγάλη τους καρδιά. Μια καρδιά που πιστεύει σε θαύματα. Έτσι και η Καμέλια, έχει μια καρδιά μεγάλη και γεμάτη, που ποτέ δεν κλείνει και ποτέ δεν κοιμάται.
Ανοιχτή και φωτεινή, σαν το φως που ξεχύνεται από τον ήλιο μέσα από τα ορθάνοιχτα παραθυρόφυλλα του δωματίου της, η καρδιά της φωνάζει χαρωπά. Τα μάτια της φωνάζουν και εκείνα, καλώντας τα θαύματα κοντά της.
Πόσες φορές με φώναξε με όλη την δύναμη της ψυχής της, δεν μπορώ να θυμηθώ. Αλλά ήταν πολλές. Συνήθως τα βράδια, όταν η παιδική της φαντασία σχημάτιζε τέρατα κάτω από το κρεβάτι ή στις σκιές που έπεφταν στον τοίχο. Μπορεί να μην γνωρίζει το όνομά μου, αλλά με φωνάζει, ακόμα και τώρα. Και εγώ τρέχω δίπλα της στο λεπτό, και ανοίγω τα φτερά μου και την κλείνω μέσα στην αγκαλιά μου, όπως κάνουν όλοι οι άγγελοι. Η Καμέλια αισθάνεται την παρουσία μου αμέσως –είναι έξυπνο κορίτσι, και σύντομα αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου, μέχρι που ξημερώνει και δεν με χρειάζεται πια.
Πολλές φορές κοιτάει προς το μέρος μου και μου χαμογελά. Όπως τα περισσότερα παιδιά, έτσι και εκείνη με βλέπει. Αντιλαμβάνεται την παρουσία μου αμέσως μόλις βρεθώ δίπλα της. Είμαι ένα φως, μία σπίθα, μια αύρα φρέσκων λουλουδιών, ένα απαλό θρόισμα. Όταν χαϊδεύω το κεφάλι της ή φιλώ το πρόσωπό της, εκείνη γελά και με χαιρετά.
Δεν ξέρω για τους ανθρώπους, αλλά για τους αγγέλους, η καλύτερη στιγμή, εκείνη που περιμένουν και πάντα χαίρονται όταν έρχεται, είναι όταν οι προστατευόμενοί τους αναζητούν την παρουσία τους. Όταν τους καλούν.
Κάποιοι προσεύχονται, κάποιοι τραγουδούν. Μερικοί κάνουν μια ευχή, άλλοι κοιτούν μελαγχολικά τον ουρανό με βλέμμα ονειροπόλο. Μπορεί να έχουν διαφορετικό τρόπο, αλλά όλοι τους αναζητούν την παρουσία μας. Όλοι τους αναζητούν τα θαύματα.
Αυτή λοιπόν η στιγμή, η ώρα εκείνη η ανθρώπινη που οι κουρασμένες τους φωνές καλούν δυνατά ή σιωπηλά τους ουρανούς, περιμένοντας να μας δουν να καταφτάνουμε πετώντας, είναι η αγαπημένη όλων μας. Καταφτάνουμε λοιπόν με την ταχύτητα του φωτός, μα εκείνοι δεν μας αντιλαμβάνονται. Τους παρατηρούμε να χαμηλώνουν το βλέμμα απογοητευμένοι ή να ανασηκώνουν αδιάφορα τους ώμους, και γυρνούν την πλάτη, αγνοώντας ότι εμείς βρισκόμαστε εκεί, κοντά τους.
Υπάρχει ένας άγραφος μα παντοδύναμος νόμος στον ανθρώπινο κόσμο: Όσο οι άνθρωποι είναι παιδιά, οι καρδιές τους είναι μεγάλες και ανοιχτές, λαμπερές. Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζουν με περιστέρια, γιατί έχουν μεγάλα, δυνατά φτερά και φτερουγίζουν, πετούν σαν αερόστατα και φτάνουν πάνω από τα σύννεφα. Όσο μεγαλώνουν όμως, οι καρδιές τους μικραίνουν σταδιακά και θαμπώνουν, ενώ τα φτερά τους μένουν αδύναμα και σκονισμένα από την αχρηστία, μέχρι που κάποια στιγμή σπάνε.
Αν μπορούσα να πω κάτι στους ανθρώπους, θα τους έλεγα να κοιτάξουν μέσα τους. Να δώσουν λίγη σημασία στις μικρές, μπαλωμένες, σκονισμένες τους καρδιές. Να τις κρατήσουν στα χέρια τους ευλαβικά, να τους φερθούν όπως θα φέρονταν σε ένα πληγωμένο περιστέρι. Να τις θρέψουν με αγάπη και ελπίδα μέχρι να δυναμώσουν, και έπειτα να τις αφήσουν να πετάξουν ελεύθερες.
Βλέπω την Καμέλια. Η καρδιά της φτερουγίζει δυνατά. Πετάμε μαζί, δίπλα δίπλα, παίζουμε με τις ηλιαχτίδες και γελάμε. Δεν διαφέρουμε και πολύ μεταξύ μας. Εκείνη είναι παιδί, ζει στην γη και είναι μικροκαμωμένη με σγουρά μαύρα μαλλιά που πιάνει σε κοτσίδες. Εγώ δεν έχω ηλικία. Κατοικώ στους ουρανούς και δεν έχω κάποια συγκεκριμένη μορφή, γιατί είμαι αέρας. Αλλά έχουμε και οι δύο μας φτερά. Τα δικά μου τα έχω κρεμασμένα στην πλάτη μου. Η Καμέλια τα έχει στην καρδιά της.
Θα είμαι πάντα δίπλα της, θα της κρατώ το χέρι, θα της φιλώ το μέτωπο και θα της κρατώ συντροφιά τα βράδια. Όποτε με φωνάζει, εγώ θα είμαι εκεί. Και όταν περάσουν τα ανθρώπινα χρόνια και εκείνη σταματήσει να πιστεύει σε εμένα, εγώ πάλι θα είμαι εκεί.
Μέχρι το τέλος, για την γλυκιά μου Καμέλια.
Tags: The Weird Side Daily , άγγελος , αθωότητα , Άνθρωπος , διήγημα , διήγημα φανταστικού , Διηγήματα , διηγήματα φανταστικού , δύναμη , ευχή , ηλιαχτίδες , θαύμα , θαύματα , ιστορία , Ιωάννα Τσιάκαλου , Καμέλια , καρδιά , λουλούδι , ουρανοί , ουρανός , Παιδί , παρουσία , περιέργεια , περιστέρι , προσευχή , προστατευόμενη , πρόσωπο , Σκιά , σκιές , σπίθα , ταχύτητα , τέρας , τέρατα , φαντασία , φτερά , φτερό , φωνή , φως , Ψυχή
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.