Στις μέρες μας ελάχιστοι άνθρωποι πιστεύουν πλέον ότι η ανθρωπότητα μοιράζεται αυτόν τον κόσμο με κάποια μυστική φυλή πλασμάτων που είναι προικισμένη με παράξενες δυνάμεις και αλληλεπιδρά ενίοτε με τους Homo Sapiens. Μια φορά και έναν καιρό εντούτοις, η πίστη στην ύπαρξη κάποιου παράξενου «μικρού λαού» ήταν διαδομένη σε όλα τα έθνη του πλανήτη μας και ακόμα και σήμερα, σε όλες τις κουλτούρες που έχουν επιβιώσει στο πέρασμα του χρόνου, ανακαλύπτει κανείς θρύλους και αφηγήσεις που έχουν πολλά κοινά στοιχεία και που περιγράφουν πλάσματα τα οποία ο σύγχρονος άνθρωπος έχει κατατάξει τελεσίδικα στη σφαίρα της μυθολογίας.
Ωστόσο πότε-πότε συμβαίνει κάτι παράξενο: Στο πεδίο της πεζής πραγματικότητας μας εμφανίζονται αντικείμενα που προκαλούν προβληματισμό και υποθάλπουν την υποψία ότι ίσως οι πρόγονοί μας να γνώριζαν κάτι περισσότερο από εμάς για τις μυστικές πτυχές του κόσμου που μας περιβάλλει.
Το 1969 για παράδειγμα, μια καταξιωμένη γενεαλόγος και ιστορικός, η Rosemary ffolliott (το επώνυμο της οποίας γράφεται με δυο μικρά “f” γιατί μια φορά και έναν καιρό το κεφαλαίο “F” γράφονταν ως “ff”), αναφέρεται στο πρώτο τόμο του πολυσέλιδου έργου της «The Irish Ancestor», σε μια ασυνήθιστη περιπέτεια που έζησε ο παππούς της, ο John Abraham ffolliott, ένα καλοκαιρινό πρωινό του 1868: Ο συγκεκριμένος άνθρωπος λοιπόν, περπατούσε σ’ έναν αγρό, στην περιοχή Loyd, που βρίσκεται στα περίχωρα του Kells, στην κομητεία του Meath στην Ιρλανδία, όταν εντόπισε ένα «νεραϊδοδαχτυλίδι» όπου φύτρωνε πυκνό χορτάρι. Τα «νεραϊδοδαχτυλίδια» όπως τα αποκαλούν οι κάτοικοι των Κέλτικων Χωρών, είναι κυκλικά σχήματα στο έδαφος που δημιουργούνται από μανιτάρια. Πολλές φορές στο εσωτερικό τους ή στα όριά τους, το χορτάρι είναι πιο πυκνό και ζωηρό και σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των παλιών Ιρλανδών, προκαλούνται από τους κυκλικές χορούς των ξωτικών τις νύχτες με φεγγάρι.
Ο κύριος Abraham πάντως, είδε ένα κομμάτι ρούχου να εξέχει κάτω από μια πέτρα που βρισκόταν έξω από τα όρια του «δαχτυλιδιού». Όταν τη σήκωσε γεμάτος περιέργεια, ανακάλυψε από κάτω της κρυμμένο ένα μικροσκοπικό πανωφόρι που ο ίδιος θεώρησε ότι ανήκε σε κάποιο ξωτικό το οποίο το είχε κρύψει σε εκείνο το σημείο προτού πάει να χορέψει μέσα στον νεραϊδόκυκλο με τους φίλους του.
Αν και οι ντόπιοι στους οποίους έδειξε το πανωφόρι τον προειδοποίησαν με αυστηρό ύφος ότι αν δεν το επέστρεφε στο μέρος όπου το είχε βρει, θα υπέφερε από μεγάλη κακοτυχία για το υπόλοιπο της ζωής του, εκείνος αποφάσισε να το κρατήσει ως σουβενίρ. Χρόνια αργότερα το έδειξε σ’ έναν από τους καλύτερους ράφτες του Δουβλίνου ο οποίος του είπε ότι το συγκεκριμένο ρούχο «δεν θα μπορούσε να έχει φτιαχτεί από ανθρώπινα χέρια!»
Σύμφωνα με την Rosemary ffolliott, το επίμαχο πανωφόρι ήταν φτιαγμένο από ένα καφέ-γκρίζο υλικό που θύμιζε Ιρλανδέζικο μάλλινο ύφασμα. Το σχέδιό του έμοιαζε με τα πανωφόρια που φορούσαν οι αριστοκράτες στα τέλη του 18ου αιώνα. Το μήκος του, από το κολάρο μέχρι το στρίφωμα ήταν 16,51 εκατοστά, με αφύσικα μακριά μανίκια 12,7 εκατοστά σε μήκος, ενώ το πλάτος του στο σημείο των ώμων ήταν υπερβολικά στενό, μόλις 9 εκατοστά. Το ασυνήθιστο αυτό ρούχο είχε βελούδινη επένδυση στο κολάρο του που ήταν ψηλό, τα μανίκια και η μέση ήταν διακοσμημένα με κουμπιά και στο πέτο του υπήρχε ένα μεταλλικό κουμπί σαν κονκάρδα που διαλαλούσε την ανάκληση της ένωσης των δυο Ιρλανδιών, ένα διακοσμητικό στοιχείο που ήταν πολύ συνηθισμένο στα ρούχα των Ιρλανδών από το 1801 και μετά. Το πανωφόρι φαινόταν μεταχειρισμένο γιατί το βελούδινο κολάρο του έμοιαζε φθαρμένο και γυαλιστερό από τη χρήση, η επένδυση του είχε ξεφτίσει σε κάποια σημεία και υπήρχαν τρύπες στις μικρές τσέπες του καθώς και καμένα σημεία από κάποια καυτή πίπα!
Δυστυχώς για μας όμως, τα ίχνη του πανωφοριού, έχουν πλέον χαθεί. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της δεσποινίδας ffolliott, στο άρθρο που έγραψε το 1969, η ίδια είχε δει και περιεργαστεί το μικροσκοπικό εκείνο πανωφόρι, ενώ όντας φανατική συλλέκτρια αντικών, σίγουρα το είχε κρατήσει ως ένα πολύτιμο εύρημα. Ωστόσο, με τον ξαφνικό θάνατο της στην ηλικία των 73 ετών, καθώς φρόντιζε τον κήπο της στα Βρετανικά Midlands, το παλτό εξαφανίζεται. Κανείς δεν γνωρίζει αν κρύβεται στην αποθήκη κάποιου μουσείου, αν κοσμεί κάποια ιδιωτική συλλογή ή αν απλά καταστράφηκε από το πέρασμα του χρόνου.
Φυσικά, οι πιο ευφάνταστοι από τους αναγνώστες αυτού του άρθρου, δεν έχουν κανένα λόγο να μην υποψιάζονται ότι απλά επέστρεψε στον παράξενο κόσμο από όπου είχε αρχικά προέλθει.
Πηγές:
- https://www.irishcentral.com/roots/fairy-coat-ireland-fairies
- https://www.irishtimes.com/news/rosemary-ffolliott-1.733105
- https://www.wikitree.com/wiki/Ffolliott-13
Tags: Eerie , Homo Sapiens , John Abraham ffolliott , Kells , Loyd , Meath , Midlands , mystery , Rosemary ffolliott , The Irish Ancestor , The Mystery of the Blue Train , The Weird Side Daily , weird , αλλόκοτο , Άνθρωπος , αντίκα , αποθήκη , άρθρα , άρθρα τρόμου , άρθρα φαντασίας , άρθρο , αριστοκράτες , ασυνήθιστο , αφήγηση , βελούδο , Βρετανία , δαχτυλίδι , Δουβλίνο , έδαφος , έθνη , έθνος , Έρικ Σμυρναίος , ζωή , θάνατος , Θρύλοι , Θρύλος , ιδιωτική συλλογή , Ιρλανδία , κακοτυχία , καλοκαίρι , Κέλτες , κήπος , κολάρο , κόσμος , κουμπί , λαός , μανιτάρι , μανιτάρια , μουσείο , μύθοι , μυθολογία , μύθος , μυστική , μυστικό , νεραϊδοδαχτυλίδι , ξωτικά , ξωτικό , ον , όντα , όριο , παλτό , πανωφόρι , παππούς , Παράξενο , περίεργο , περιπέτεια , πέτρα , πλάσμα , πλάσματα , πραγματικότητα , προβληματισμός , πρόγνος , πρόγονοι , πρωινό , ράφτης , ρούχο , σουβενίρ , τρύπα , τρύπες , ύφασμα , φίλοι , φίλος , χέρι , χέρια , χορτάρι
.jpg){kind=link}
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.