“Τα μαλλιά μου είναι κόκκινα. Ρουμπίνια από αίμα, γλυκό κρασί. Τα χείλη μου κεράσια. Ροδαλά και απαλά, σαν πέταλα. Στην κορυφή του κεφαλιού μου απλώνονται αγκάθια σαν στεφάνι. Είναι το στέμμα μου, η επέκταση του νου μου. Όπως κατάλαβες είμαι βασίλισσα εδώ.”
“Ήταν δεκαπενταύγουστος και η Αθήνα είχε ερημώσει. Εκείνη ήταν η μέρα που την είδα: Μια σιλουέτα, μαύρη και ασαφή, να τρεμοπαίζει πάνω απ’ την πυρακτωμένη άσφαλτο του οδοστρώματος…”
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
