“Ένα δωμάτιο. Μικρό και κυκλικό με θολωτή οροφή. Επάνω στα κυρτά του τοιχώματα, ένα απαίσιο μωσαϊκό από λιωμένα εντόσθια και λοιπούς ανθρώπινους ιστούς που σχημάτιζαν κουλούρες και γιρλάντες και ανόσια αραβουργήματα…”
“Η εικόνα της καταστροφής ήταν αδιαμφισβήτητη. Όλα θα κατέληγαν πάλι στο νερό. Η ζωή και ο θάνατος. Νερό παντού… Γεννιόμαστε στο νερό και τώρα έρχεται ένας υδάτινος θάνατος να μας περιβάλει, χωρίς τη ζεστή θαλπωρή της μήτρας…”
Ένα weird διήγημα από τη Χαρά Κωστοπούλου.
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
