Δεν είναι όλα όπως φαίνονται
…άνοιξε τα μάτια μόλις κατάλαβε πως το μαμούνι μπήκε μέσα στα μαλλιά της όπως και την προηγούμενη φορά. Σηκώθηκε γρήγορα. Τίναξε τα μαλλιά της. Εκείνο το μικρό αηδιαστικό πλάσμα έπεσε στο έδαφος. Σήκωσε το πόδι της να το πατήσει όμως κάτι τη σταμάτησε. Ήταν η περιέργεια που την ανάγκασε να το παρατηρεί. Να δει πως είναι. Εκείνο θαρρείς και περίμενε μια της κίνηση για να αντιδράσει ανάλογα. Γονάτισε αργά για να μην τρομάξει. Χωριζόταν σε τρία τμήματα. Από ένα μαύρο κεφάλι, το σώμα και μια κοιλιά που κουνιότανε περίεργα. Άπλωσε το χέρι. Το μαύρο έντομο κούνησε για λίγο τις κεραίες του. Το δάχτυλό της το πλησίαζε προσεχτικά. Δεν αηδίασε. Για μια στιγμή θυμήθηκε τη σκιά που την κυνήγησε. Ένιωσε το ίδιο ρίγος όταν την πρωτοαντίκρισε. Έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά αναπνοή. Ηρέμησε για λίγο. Προσπάθησε να θυμηθεί πως βρέθηκε εκεί. Μάταια. Το μυαλό της δεν θυμόταν τίποτε άλλο εκτός από την φορά που έτρεχε να σωθεί από την σκιά. «Και η λάμψη, τι ήταν εκείνη η λάμψη;», αναρωτήθηκε. «Ίσως ο μόνος τρόπος διαφυγής», υπέθεσε. Ένιωσε εγκλωβισμένη.
Ένα δυνατό σφίξιμο στο δάχτυλο την ανάγκασε να επανέλθει στην πραγματικότητα. Ήταν το έντομο που βρήκε την ευκαιρία και την τσίμπησε με το κεντρί του. Τράβηξε το χέρι της απότομα και την ίδια στιγμή φώναξε δυνατά από τον πόνο, σπάζοντας την ησυχία. Το έντομο έπεσε κάτω και χάθηκε ανάμεσα στα φύλλα. Έτρεξε λίγο αίμα από το τσίμπημα. Δυσανάλογη η πληγή με τον πόνο που ένοιωσε. Έβαλε το δάχτυλο στο στόμα σε μια προσπάθεια να απαλύνει το άσχημο αυτό αίσθημα. Τη στιγμή που ανησύχησε να μην είχε κάποιο δηλητήριο το έντομο άκουσε ξανά τον ίδιο μπάσο ήχο. Τρόμαξε. Τα πόδια της μούδιασαν απότομα. Θυμήθηκε το επιβλητικό της ύψος και ξέχασε με μιας τον πόνο. Τα αυτιά της άρχισαν να πονούν προοδευτικά από την ένταση του ήχου που όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο δυνατός. Προσπάθησε να δει από πού προέρχεται όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει. Τα σκέπασε δυνατά με της παλάμες της όμως και πάλι δεν μπόρεσε να τον περιορίσει.
Άρχισε να κοιτάζει τριγύρω. Περίμενε να φανεί η σκιά. Τίποτα. Ήταν αυτή και η φύση. Ο ήχος ως εκείνη την ώρα ακόμη παρέμενε μπάσος. Δεν άλλαξε, δε γινόταν λεπτός. Και το περιβάλλον δεν είχε γίνει γκρι. Ήταν όπως και πριν. Έγχρωμο. Παραξενεύτηκε.
Την ίδια στιγμή αισθάνθηκε την ανάγκη να κρυφτεί. Σταμάτησε να ψάχνει για την σκιά και κοιτούσε να βρει κρυψώνα. Είχε καμπουριάσει ελαφρώς το σώμα της χωρίς να το καταλάβει. Βρισκόταν σε ετοιμότητα για να τρέξει, σε περίπτωση που δει την σκιά ή την κρυψώνα, πρώτη. Οι φλέβες στο μέτωπό της πετάχτηκαν από την ένταση. Η μπλούζα της κόλλησε πάνω της από τον ιδρώτα διαγράφοντας ελαφρώς τις καμπύλες της. Γύρισε δεξιά να δει και πρόσεξε μια τρύπα στον κορμό ενός δέντρου. Ήταν η ευκαιρία της. Κοίταξε δεξιά κι αριστερά με τρόπο και, μόλις επιβεβαίωσε πως ήταν μόνη, έτρεξε προς τα κει. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Τα πέλματά της ένιωθαν το ανάγλυφο έδαφος. Τα φύλα θρόιζαν στα πόδια της και άθελά της τα ανακάτευε καθώς έτρεχε. Το δέντρο πλησίαζε με ανάλογη ταχύτητα με το τρέξιμό της. Μια ρίζα ήταν στο έδαφος, την πρόσεξε και την απέφυγε. Άρχισε να ελπίζει πως μπορούσε να ξεφύγει από την σκιά. Μόλις την πλησίασε, βγήκε από εκεί ένα μυώδες αντρικό χέρι και της έπιασε το μέτωπο αιφνιδιαστικά. Μια λάμψη έσβησε ό,τι έβλεπε μέχρι εκείνη τη ώρα. Λιποθύμησε.
Ησυχία…
Κάτι σκληρό σαν φύλλο της χάιδεψε το πρόσωπο και την ξύπνησε. Ένα μικρό, μαύρο μαμούνι σκαρφάλωσε στη λερωμένη, από λάσπες, μπλούζα της…
Tags: dark , darkness , fantasy , flash fictions , forest , horror , Literature , short-story , The Weird Side Daily , weird , Ακολούθησε το Φως , αλλόκοτο , δάσος , διήγημα , Διήγημα τρόμου , Λογοτεχνία , σκοτάδι , Σκοτεινό , τρόμος , φαντασία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.