Μεγάλωσα με μια εμμονή, ήθελα να έχω μια αδερφή, αλλά θα έπρεπε να ήμασταν δίδυμοι.
Όταν πήραν την απόφαση οι γονείς μου να κάνουν παιδί, σκέφτηκαν πως ένα είναι αρκετό. Η ύπαρξη μου σχεδιάστηκε πρώτα στο χαρτί, ή μάλλον αν θέλω να ακριβολογώ μέσω ενός συγκεκριμένου λογισμικού, και τα πρώτα μου κύτταρα έκαναν την εμφάνισή τους σε τρυβλίο Petri. Ήξεραν από την αρχή πως θα είμαι αγόρι, ποιο θα είναι περίπου το ύψος μου, ήξεραν το χρώμα των ματιών μου, τη μυϊκή μου κατανομή, τις γνωστικές μου δυνατότητες. Οι γονείς μου ήταν αρκετά επινοητικοί ώστε να σχεδιάσουν το γενότυπο μου από το μηδέν, και επιπλέον είχαν πρόσβαση σε κάθε είδους τεχνολογία αιχμής ως διακεκριμένοι επιστήμονες που ήταν στο χώρο της βιοτεχνολογίας.
Η επιθυμία μου ήταν τόσο έντονη που οι γονείς μου θεώρησαν πως ως μοναχοπαίδι ένιωθα μοναξιά. Αυτό θα μπορούσε ίσως να έχει μια κάποια δόση αλήθειας καθώς όταν ήμουν μικρό παιδάκι πέρναγα ώρες ατέλειωτες μόνος μου στη σοφίτα με μόνη παρέα την εκάστοτε αδιάφορη οικιακή βοηθό που εκτελούσε και χρέη νταντάς. Αλλά δεν είχε να κάνει τόσο με τη συντροφικότητα αλλά με το ότι ήθελα ένα κορίτσι να παίζει μαζί μου και που να μου μοιάζει.
Σταθερά και χωρίς να γίνει αντιληπτή η μετάβαση σε κανέναν από τους ενήλικες της ζωής μου, κατέληξα να περάσω το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών μου χρόνων μπροστά από τον καθρέφτη στο υπνοδωμάτιο μου. Εκεί που άλλα παιδιά έβλεπαν τέρατα να αναδύονται από τις σκοτεινές γωνίες των ανακλώμενων επιφανειών, κυρίως κατά τη διάρκεια της νύχτας, τις ευάλωτες εκείνες ώρες λίγο πριν τους πάρει ο ύπνος, εγώ έβλεπα το άλλο μου μισό. Έβλεπα το αγέννητο ωάριο της μητέρας μου, τη γεννητική πληροφορία που αποδομήθηκε για να γίνει τροφή για τα πρωτογενή μου κύτταρα. Το ωάριο που δεν έγινε ποτέ έμβρυο, έπαιρνε σχήμα μπροστά στα μάτια μου, μέσα από τον καθρέφτη, καθόταν δίπλα μου στο κρεβάτι, μου κράταγε το χέρι όταν ξύπναγα τη νύχτα κάθιδρος από τους εφιάλτες και μου χαμογελούσε με χείλη ίδια με τα δικά μου. Και καθώς μεγάλωνα μεγάλωνε και εκείνη μαζί μου, η αγέννητη δίδυμη αδερφή μου, την οποία αποφάσισα να ονομάσω Μία.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως ήμουν ένα μοναχικό παιδί και αργότερα ένας πολύ περισσότερο μοναχικός έφηβος. Ήταν όντως έτσι, αλλά δεν ήμουν ποτέ απόλυτα μόνος. Στις κρύες απουσίες του υπνοδωματίου μου στη σοφίτα, το μυαλό μου κατακλύζονταν από θέρμη που ανέβλυζε από τη μη-παρουσία εκείνης που μεγαλώνοντας μαζί μου, μου είχε γίνει τόσο απαραίτητη. Η Μία ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου, με τα μακριά της κομψά δάχτυλα και τις λεπτεπίλεπτες γάμπες, να μου κρατάει συντροφιά ενώ μελετούσα Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά, Φιλοσοφία, Μαθηματικά και Επιστήμες. Οι γονείς μου ως γνήσιοι λόγιοι οι ίδιοι, επιθυμούσαν το ίδιο και για μένα και θεώρησαν πως για να φτάσω τους ακαδημαϊκούς στόχους που είχαν θέσει έπρεπε να μαθητεύσω αποκλειστικά εσώκλειστος στο σπίτι με αξιόλογους δασκάλους που εκείνοι είχαν προσεκτικά επιλέξει.
Περίπου σαράντα χρόνια αργότερα, και η Μία βρέθηκε δίπλα μου να μου κρατά το χέρι στ’ αλήθεια.
Φυσικά και το όραμα μου πέρασε από διαδοχικά στάδια αποτυχίας και αγανάκτησης. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια εκπαίδευσης στο σπίτι, πέρα από το απαραίτητο γνωσιακό υπόβαθρο, με θωράκισαν με επιμονή, υπομονή και πείσμα. Ήμουν μόλις δεκαέξι όταν συνειδητοποίησα εν τω βάθει τα αληθινά όρια της επιστήμης και της τεχνολογίας και μπόρεσα να διαχωρίσω τι είναι επιστημονική φαντασία και τι μπορεί όντως να επιτευχθεί. Η τεχνολογία για τη κλωνοποίηση ανθρώπου ήταν ήδη προηγμένη από τότε, ωστόσο οι επιτροπές ηθικής ανά τον κόσμο, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη ήταν κατηγορηματικά ενάντια σε τέτοιες πρακτικές. Αναπόφευκτα ακολούθησαν αντίστοιχα νομικά πλαίσια και η κλωνοποίηση ανθρώπου κρίθηκε παράνομη με υψηλές ποινές για όσους παραβίαζαν το νόμο. Σχεδόν όλες οι χώρες ακολούθησαν το ίδιο μονοπάτι. Σχεδόν.
Μερικές δεκαετίες πριν, γύρω στο 2030, είχαν ήδη απαγορευτεί βάσει νόμου τα πειράματα σε ζώα παγκοσμίως. Τεχνολογίες προσομοίωσης ήταν ήδη σε εξαιρετικά ικανοποιητικά στάδια ώστε να επιτρέψουν τη μετάβαση από τα πειράματα στα ζώα, σε ειδικά εξειδικευμένα λογισμικά τρισδιάστατης απεικόνισης. Σταδιακά, σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου προσαρμόστηκαν με τις νέες ηθικές απαιτήσεις. Σχεδόν.
Ο κόσμος είναι επίπονα άνισος. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου στο κέντρο της Ευρώπης όπου βασικά προβλήματα επιβίωσης είναι προ πολλού λυμένα και έχουμε το χώρο και το χρόνο να φιλοσοφούμε και να δημιουργούμε νόμους. Όταν επιβλήθηκαν παγκοσμίως οι νόμοι σχετικά με την απαγόρευση χρήσης ζώων, κάποιοι θεώρησαν ότι αυτό θα αποτελούσε σημαντικό φρένο στη βιοϊατρική και τη γρήγορη ανακάλυψη νέων φαρμάκων. Κάποιοι από αυτούς είχαν τον τρόπο τους με μυστικές, ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις. Και όπως και σήμερα, έτσι και τότε, όσο πιο πολύ πεινάει ο κόσμος τόσο λιγότερο εφαρμόζονται οι νόμοι. Και η Ευρώπη μαζί με τις Η.Π.Α. τη Κίνα και τη Ρωσία, είχαν φροντίσει, πολύ πριν το 2030, να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν συνθήκες ανέχειας και εξαθλίωσης σε συγκεκριμένο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού.
Προσωπικά δε με απασχόλησε ποτέ η παγκόσμια κατανομή πλούτου και ούτε ένιωσα ποτέ ενοχές που γεννήθηκα λευκός και ευκατάστατος με όλες τις ευκαιρίες για ανάπτυξη απλόχερα δοσμένες στα χέρια μου. Ο άνθρωπος είναι ζώο ακόρεστο και οπορτουνιστικό και πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να ξεγλιστρά μέσα από τις χαραμάδες του κόσμου τούτου. Έτσι κι έγινε και σιγά σιγά τα παράνομα εργαστήρια ζώων αντικαταστάθηκαν με παράνομα εργαστήρια χρήσης ανθρώπων. Και εγώ είχα ένα όραμα, ένα πάθος, και είχα το μυαλό και τα χρήματα να το κυνηγήσω.
Θυμάμαι σα να ‘ταν χθες, τα μάτια μου δακρύζουν από συγκίνηση, όταν με τρεμάμενο χέρι άρχισα δειλά να σχεδιάζω το γενετικό υλικό της Μία. Τη προγραμμάτισα ώστε να έχει πράσινα μάτια, όχι όπως τα δικά μου γκρι· πάντα ζήλευα τα πράσινα μάτια των άλλων. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που άλλαξα, κατά τ’ άλλα τη σχεδίασα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση μου. Μια θηλυκή και κατά πολύ νεότερη έκδοση του εαυτού μου.
Όταν ξεκίνησε η κοινή μας πορεία, αλίμονο τόσο σύντομη, η βιολογική της ηλικία ήταν εικοσιπέντε χρόνων. Ωστόσο ήταν μόλις οχτώ χρόνια πριν που ήταν μια μάζα κυττάρων σε ένα τρυβλίο Petri από τα εκατοντάδες που είχα στήσει ανά διάφορα χρονικά διαστήματα. Κόκαλο από τα κόκαλα μου και σάρκα από τη σάρκα μου· «Γυναίκα» αυτή θα λέγεται, γιατί απ’ τον άντρα πάρθηκε. Είμαι άθεος φυσικά, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως η Βίβλος έχει κάποια πολύ επιτυχημένα κείμενα για απαγγελία, κατάλληλα για τις υγρές νύχτες που βρισκόμουν χωμένος στις σημειώσεις μου στο εργαστήριο, βαθιά μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου, με μόνους ήχους αυτούς των τροπικών νυχτόβιων ζώων.
Βέβαια δεν ήταν ούτε κόκαλο ούτε σάρκα, αλλά βλαστοκύτταρα από το δέρμα μου που έδωσαν τη βιολογική δυναμικότητα της ύπαρξής της.
Ήταν η επιθυμία μου για δίδυμη αδερφή τόσο έντονη που ασυνείδητα με οδήγησε στο να γίνω επιστήμονας ή όντας επιστήμονας και έχοντας στη διάθεση μου όλα τα κατάλληλα εργαλεία, αναζωπυρώθηκε η ανάγκη και έγινε πάθος; Ίσως δε θα καταλάβω ποτέ αν η αγάπη της για μένα πήγαζε από γνήσια συναισθήματα ή με αγάπησε εξαιτίας των γονιδίων της. ‘Η ίσως επειδή ήμουν ο μόνος άνθρωπος που γνώρισε και είχε έρθει σε επαφή.
Την κοίταζα τα βράδια ενώ κοιμόταν δίπλα μου, το γυμνό στήθος της ανεβοκατέβαινε ρυθμικά και ηδονικά κάτω από την επίδραση της ήρεμης αναπνοής της. Εγώ την έφτιαξα τόσο τέλεια και αλαβάστρινη ή κάποιος γενετικός ανασυνδυασμός ξέφυγε της προσοχής μου; Παρά τον εξονυχιστικό σχεδιασμό της, παρά τους γενετικούς χειρισμούς που έκανα, συνέχιζε να με εκπλήσσει καθημερινά. Φίλα με, της σιγοψιθύριζα στο σκοτάδι και την έσπρωχνα απαλά προς το μέρος μου.
Κάτι χιλιάδες χρόνια πριν, ο Αριστοφάνης μίλησε για τον μύθο της αδερφής ψυχής και πως οι άνθρωποι ήταν αρχικά δύο σε σώμα ενός, ανδρόγυνες μορφές, ολοκληρωμένες που περπάταγαν τη γη σε πλήρη αρμονία. Αλλά ο Δίας βρίσκοντας ότι έτσι ενωμένοι ήταν δυνατοί σαν τους Γίγαντες, άρα επικίνδυνοι, τους έκοψε στα δυο, διαχωρίζοντας τα δύο φύλα. Και είπε ο Αριστοφάνης πως μετά τη διχοτόμηση μείναμε με μια πλευρά μόνο, ωσάν επίπεδα ψάρια, αναζητώντας το άλλο μας μισό.
Ένα απόγευμα, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, της διάβαζα το Συμπόσιο του Πλάτωνα, μεταφράζοντας απευθείας από τα αρχαία ελληνικά. Νωχελικές μεσημεριάτικες ηλιαχτίδες διαπερνούσαν τα στόρια και φώτιζαν μ’ ένα ζεστό πορτοκαλί τα μακριά καστανά μαλλιά της που πλαισίωναν το λεπτοκαμωμένο πρόσωπο της σαν αδέσποτα φίδια. Γλυκιά μυρωδιά βανίλιας αναδυόταν από το δέρμα της στραμμένη όπως ήταν προς τα ‘μένα, μαγεμένη από την ιστορία που της διάβαζα. «Το ανδρόγυνο στεκόταν όρθιο πάνω στα τέσσερα του πόδια και μπορούσε να πάει προς όποια κατεύθυνση εκείνο επιθυμούσε, μπορούσε να τρέξει γρήγορα και να κάνει ακροβατικά, χρησιμοποιώντας τα τέσσερα του πόδια και τέσσερα του χέρια» της είπα και σήκωσα τα μάτια μου να τη κοιτάξω. «Τι θαύμα» ψέλλισε και μετά, σχεδόν ικετευτικά είπε «σε παρακαλώ, συνέχισε».
«Τα φύλα ήταν τρία, το αρσενικό που προερχόταν από τον ήλιο, το θηλυκό που προερχόταν από τη γη και ο συνδυασμός των δύο που προερχόταν από τη σελήνη, γιατί η σελήνη είναι φτιαγμένη από τον ήλιο και τη γη.» Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι, το σεντόνι γλίστρησε απαλά πάνω στις καλλίγραμμες καμπύλες του σώματος της, ωσάν Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, και με ρώτησε με μία αθωότητα που έκανε τη καρδιά μου να σκιρτήσει «είμαι το φεγγάρι;» «Όχι αγάπη μου» της είπα και της χάιδεψα τα μαλλιά «εσύ είσαι η γη και εγώ είμαι ο ήλιος.» Και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής, όπου το μόνο που ακούγονταν στο χώρο ήταν οι συγχυσμένες τις ανάσες τη ρώτησα «θες να δεις το φεγγάρι;» Μου έγνεψε ναι και της είπα «επέτρεψε μου να σου δείξω.»
Την έφερα μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη, τον ίδιο που είχα στο υπνοδωμάτιο μου όσο ζούσα στο πατρικό μου, και στάθηκα πίσω της. Της άνοιξα τα πόδια και τα χέρια, Βιτρούβιος ομορφιά, και έκανα και εγώ το ίδιο. Ακούμπησα το κεφάλι μου στον αριστερό της ώμο και κοιτάζοντας της στα μάτια μέσα από τον καθρέφτη τη ρώτησα «το βλέπεις τώρα το φεγγάρι;»
Το στόμα της μισάνοιχτο, παρατηρούσε με ακόρεστη περιέργεια το πλάσμα μέσα στο καθρέφτη. Ιδού η υπέρτατη μου δημιουργία, σκέφτηκα. Το ανδρόγυνο ήταν τώρα ολοκληρωμένο, μπορούσα να σταματήσω να ψάχνω το άλλο μου μισό, κρατούσα το φεγγάρι στα γυμνά μου χέρια.
Ωστόσο, παρά όλη τη γνώση και την επιστήμη, ο χρόνος και ο χώρος παραμένουν οι ίδιες απροσδιόριστες μεταβλητές από την απαρχή της δημιουργίας του σύμπαντος. Το παλιό, στερεοτυπικό κλισέ, ότι τίποτα δεν κρατά για πάντα ισχύει ακόμα και σήμερα παρά την προφανή ανωτερότητα του είδους μας πάνω στην ίδια τη ζωή. Δεν είμαι πια δύο αλλά ένα, καθώς η Μία κατάφερε να επιβιώσει για πολύ μικρό χρονικό διάστημα· το γενετικό της φορτίο ήταν πολύ βαρύ και εκείνη πολύ εύθραυστη για να το υπομένει. Η θλίψη μου, σα λασπωμένο νερό σε χρυσελεφάντινο σιντριβάνι, με διαπερνά αφήνοντας χωμάτινη γεύση στο στεγνό μου στόμα. Η δημιουργία έρχεται με κόστος, το ξέρω τώρα πια. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στην αναζήτησή μου για ολοκλήρωση. Η Μία ήταν δικιά μου, η ιδέα της ύπαρξής της μου ανήκει.
Μαζεύω τα κομμάτια του κατακερματισμένου ονείρου μου και βρίσκομαι πάλι στο εργαστήριο, σκυμμένος πάνω από τους δοκιμαστικούς σωλήνες. Εάν καταφέρω να σκάψω μέσα μου, όσο πιο βαθιά μπορέσω, τότε ίσως βρω τις απαντήσεις που ψάχνω για τη μακροζωία, την ουσία που χαρακτηρίζει το αιώνιο. Γδέρνω το δέρμα μου, δερματικά κύτταρα αναμεμιγμένα με αίμα, δεν υπάρχει πόνος γιατί κάπου εκεί κρύβεται η Μία. Υπομονή αγάπη μου, ψελλίζω, θα γίνουμε ξανά ένα.
Tags: Biography , biology , birth of Venus , botticelli , creatures , dark , death , drama , fairytale , fantasy , horror , Lissa Rivera , Marcel Duchamp , mystery , scary , Spooky , story , weird , άλλο μισό , αλλόκοτο , ανατριχίλα , Αριστοτέλης , Αριστοφάνης , βιβλία , βιβλίο , γενότυπος , δίδυμοι , διήγημα , θάνατος , ιστορία , Μία , μοναξιά , μυστήριο , Πλάτωνας , σκοτάδι , συμπόσιο , τρόμος , φαντασία , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.