Ο Graham Masterton, είναι από τους συγγραφείς που δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις στο ελληνικό κοινό. Το έργο του στοιχειώνει εδώ και δεκαετίες τον ύπνο χιλιάδων βιβλιόφιλων, ενώ η φήμη του έχει φτάσει σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Για τους αμύητους, θα μπορούσαμε να πούμε πως συμπληρώνει την “Αγία Τριάδα” της σύγχρονης λογοτεχνίας τρόμου – μυστηρίου, δίπλα στα μεγαθήρια που φέρουν τα ονόματα Stephen King και Clive Barker. Το βιογραφικό του είναι αξιοζήλευτο· ωστόσο, δεν πρόκειται να αναφέρω κάτι παραπάνω σχετικά με αυτό, διότι το ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά ο ίδιος μέσα στις απαντήσεις του.
Σε προσωπικό επίπεδο, ένα όνειρο εκπληρώθηκε. Δεν είναι λίγο να αφιερώνει ένας άνθρωπος που θαυμάζεις ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει (αναφέρομαι στον αδηφάγο Χρόνο) για να ικανοποιήσει την περιέργειά σου. Επέλεξα οι ερωτήσεις να κινηθούν γύρω από την αντίληψή του για τη ζωή, τον θάνατο και τη λογοτεχνία. Δηλαδή, για όλα όσα κάνουν τους σκεπτόμενους ανθρώπους να χάνονται στα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου. Μέτα το τέλος της επικοινωνίας μας, αυτό που μου έμεινε, είναι η απλότητα και η αμεσότητα ενός ανθρώπου που ενώ έχει καταφέρει τόσα πολλά, παραμένει προσιτός και ειλικρινής. Από καλλιτέχνες όπως ο Graham Masterton, έχει μόνο να πάρει κάνεις, γι’αυτό κάθε λέξη του είναι ιδιαίτερα βαρυσήμαντη μέσα στη φαινομενική απλότητά της.
Στο μυαλό των αναγνωστών, η εικόνα ενός συγγραφέα λογοτεχνίας τρόμου, αποτελεί αφορμή για τολμηρές εικασίες. Πώς περνάει ο Graham Masterton την ημέρα του; Διαφέρει πολύ η ζωή ενός συγγραφέα τρόμου – μυστηρίου, από αυτή ενός καθημερινού ανθρώπου;
Ο τρόμος και το υπερφυσικό άρχισε να με συναρπάζει από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω τις ιστορίες του Edgar Allan Poe, στην ηλικία των 10 ετών. Συνήθιζα να γράφω σύντομες ιστορίες τρόμου για τους φίλους μου στο σχολείο και να τους τις διαβάζω στα διαλείμματα. Ένας παλιός φίλος από το σχολείο που συνάντησα ύστερα από πολλά χρόνια -όταν ήταν πια διαχειριστής εμπορικού κεφαλαίου στο Σίτι του Λονδίνου– μου είπε ότι δε θα με συγχωρέσει ποτέ για τις ξάγρυπνες νύχτες που του χάρισα, όταν ήταν παιδί και πήγαινε ακόμα στο σχολείο. Μία ιστορία, ιδίως, τον είχε φοβίσει περισσότερο, η οποία μιλούσε για έναν άνδρα χωρίς κεφάλι, ο οποίος τριγυρνούσε τραγουδώντας μέσα από τον κομμένο λαιμό του! Αλλά η ζωή ενός συγγραφέα τρόμου είναι σχεδόν ίδια με οποιουδήποτε άλλου… ιδιαίτερα (όσον αφορά τη δική μου) μιας και δεν είμαι αποκλειστικά και μόνο συγγραφέας τρόμου. Εκπαιδεύτηκα ως ρεπόρτερ εφημερίδων, και αργότερα έγινα συντάκτης δύο γνωστών αντρικών περιοδικών, του Mayfair και του Penthouse, που ήταν οι κύριοι ανταγωνιστές του Playboy. Επομένως, τα ενδιαφέροντα μου ήταν πάντα πολυποίκιλα. Δεν έχω γράψει μόνο μυθιστορήματα τρόμου, αλλά και ιστορικά έπη, πολιτικά θρίλερ, χιουμοριστικά μυθιστορήματα, μυθιστορήματα καταστροφών και είκοσι εννέα bestseller βιβλία σεξουαλικής διδασκαλίας. Η καθημερινότητά μου, όμως, είναι αρκετά συνηθισμένη: σηκώνομαι και φτιάχνω έναν δυνατό καφέ. Τον ονομάζω «πέταλο αλόγου», επειδή έγραψα ένα μυθιστόρημα παλιότερα σχετικά με το κτίριο των Αμερικανικών Σιδηροδρόμων (American Railroads) και οι συμμορίες των σιδηροδρόμων έφτιαχναν τον καφέ τους τόσο δυνατό που έλεγαν πως θα μπορούσε και ένα πέταλο αλόγου να επιπλεύσει πάνω του. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας συγγράφω και το βράδυ μπορεί να συναντηθώ έξω με μερικούς φίλους μου· ειδικά με τη συν-συγγραφέα μου Dawn G Harris με την οποία γράφω μια νέα συλλογή διηγημάτων τρόμου. Θα πιούμε μερικά ποτήρια κρασιού μαζί και θα προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο στην επινόηση φρικτών καταστάσεων που θα μπορούσαν να συμβούν στους ανθρώπους!
Σε πολλά βιβλία σας, το ζήτημα του αρχέγονου κακού εμφανίζεται συνεχώς με ποικίλες εκφάνσεις. Πιστεύετε πως το κακό έχει οντολογική υπόσταση ή πρόκειται για μια ανθρώπινη επινόηση;
Είμαι άθεος, οπότε δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένας πραγματικός Σατανάς, περισσότερο απ’ ότι πιστεύω πως υπάρχει ένας πραγματικός Θεός. Γνωρίζω πολύ καλά πως πολλοί άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να πιστέψουν ότι υπάρχει ένας Θεός που τους παρακολουθεί και τους προστατεύει και το σέβομαι. Εντάσσω το αρχέγονο κακό στις ιστορίες μου, καθώς, όταν οι διάφοροι αυτοί δαίμονες εφευρέθηκαν από τους ανθρώπους, ήταν ένας τρόπος να κατανοήσουν καλύτερα καταστάσεις, όπως η πανούκλα και οι φυσικές καταστροφές για τις οποίες δεν είχαν καμία επιστημονική εξήγηση. Έπλασαν τρομακτικούς δαίμονες και μου αρέσει να γράφω ιστορίες στις οποίες οι συνηθισμένοι σύγχρονοι άνθρωποι, όπως εσύ και εγώ, ξαφνικά απειλούνται απ’ αυτούς τους δαίμονες και πρέπει να βρουν έναν τρόπο να τους αντιμετωπίσουν. Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να απορρίψω εντελώς την ύπαρξη φαντασμάτων, αλλά πιστεύω πως τα φαντάσματα θα μπορούσαν να ‘ναι ένα επιστημονικό φαινόμενο που δεν μπορούμε ακόμα να κατανοήσουμε. Η ύπαρξη φαντασμάτων θα μπορούσε να ‘ναι μια ένδειξη πως υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, κάτι που πολλοί διακεκριμένοι φυσικοί θεωρούν πως είναι πιθανόν. Με άλλα λόγια, υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι στους οποίους εσύ και εγώ υπάρχουμε σε μια ελαφρώς διαφορετική μορφή, και περιστασιακά αυτοί οι κόσμοι επικαλύπτονται. Αντιθέτως, νομίζω ότι πως οι περισσότερες κακόβουλες (evil) πράξεις διαπράττονται από βίαιους και εμμονικούς ανθρώπους. Λυπάμαι γι’ αυτό που λέω, αλλά κάποιες από τις πιο κακόβουλες πράξεις της ανθρώπινης ιστορίας έχουν διαπραχθεί στο όνομα της θρησκείας.
Φαίνεται να δείχνετε βαθιά κατανόηση απέναντι στους ανθρώπους που έχουν διαπράξει απεχθή εγκλήματα. Μάλιστα είχατε την έμπνευση για το «Written In Prison Award». Tι πιστεύετε πως είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να φέρονται με βαναυσότητα απέναντι στους συνανθρώπους τους;
Υπάρχουν πολλών ειδών κίνητρα που αποβαίνουν στη βιαιότητα: εγωπάθεια, απληστία, σεξουαλική επιθυμία, εγωισμός και καθαρή ηλιθιότητα. Πριν από λίγους μήνες, μίλησα στο Βέλγιο σε ένα μεγάλο ακροατήριο και τους ρώτησα αν θα μπορούσαν να μου πουν την πρώτη από τις Δέκα Εντολές και κανείς δεν μπορούσε. Είπα λοιπόν, ότι για μένα, η μόνη εντολή που μετρά είναι να είμαστε ευγενικοί με τους συνανθρώπους μας. Καμία άλλη εντολή δε μετράει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καθιέρωσα το «Graham Masterton Written In Prison Award». Σκοπός του ήταν να τονίσει στους κρατούμενους των πολωνικών φυλακών πως οι σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους έχουν σημασία για τους ανθρώπους έξω από τις φυλακές. Η απήχηση ήταν τεράστια και ο διαγωνισμός βρίσκεται πλέον στο τέταρτο έτος. Υπάρχει αξιοσημείωτη ποικιλία ιστοριών. Μερικές από αυτές είναι φαντασίας, μερικές τρόμου και μερικές προσωπικές καταθέσεις αφόρητου πόνου.
Θεωρείτε πως η πραγματικότητα είναι σκληρότερη από τη φαντασία ή το αντίθετο;
Ασφαλώς και η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από τη φαντασία, αλλά η αξία της φαντασίας έγκειται στο ότι μπορούμε να την αξιοποιήσουμε προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις κατά πολύ χειρότερες φρικαλεότητες και καταστροφές που μπορεί να δημιουργήσει το ανθρώπινο μυαλό. Ωστόσο, εν τέλει, όταν κλείσουμε το βιβλίο και το αφήσουμε στην άκρη, γνωρίζουμε πως είμαστε ασφαλείς.
Οι ιστορίες τρόμου που έχετε πλάσει, μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από τους πιο απόκοσμους εφιάλτες. Κοιμάστε ήσυχα τα βράδια;
Κοιμάμαι γαλήνια κάθε βράδυ. Περνάω όλη τη μέρα σκεπτόμενος φρικτά πράγματα και όταν φτάνει η ώρα του ύπνου, έχω αποκαθάρει το μυαλό μου πλήρως από οποιαδήποτε τρομακτική σκέψη.
Το συγγραφικό σας έργο καλύπτεται από ένα πέπλο μεταφυσικού μυστηρίου. Είχατε ποτέ κάποια μεταφυσική εμπειρία; Πώς αντιμετωπίζετε την ιδέα του θανάτου;
Δε θα μπορούσα να πω πως είχα ποτέ μου κάποια εμπειρία που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μεταφυσική. Πιστεύω, όμως, στις «διασταυρώσεις», όπως τις αποκαλεί ο παλιός μου φίλος, αμερικανός συγγραφέας,William Burroughs. Με λίγα λόγια, εννοώ κάποιες ασυνήθιστες συμπτώσεις που δεν είναι ακριβώς συμπτώσεις, όπως η διαπίστωση ότι η απάντηση σε μια ερώτηση στο σταυρόλεξο είναι το ίδιο όνομα με κάποιον που γνωρίζατε και πέθανε εκείνη τη μέρα. Ο William πίστευε στην πανταχού παρουσία του αριθμού 23… Περνούσα τη σιδηροδρομική γέφυρα κοντά στο σπίτι μου τις προάλλες και παρατήρησα ότι ήταν η γέφυρα με τον αριθμό 23. Η Dawn και εγώ πρόσφατα γράψαμε μια ιστορία τρόμου που ονομάζεται «CUTTING THE MUSTARD» και η απάντηση 7 στο σταυρόλεξό μου την ημέρα που κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το βιβλίο μας ήταν «cutting mustard». Μπορείτε να κάνετε αυτές τις διασταυρώσεις και θα τις κάνετε αν θέλετε· ίσως απλά παρατηρείτε κάτι που έχει μια παρόμοια αύρα ή ίσως αυτό που ονομάζεται μεταφυσικός κόσμος είναι ένας περίτεχνος αραχνοϊστός συμπτώσεων. Όσον αφορά τον θάνατο, θεωρώ ότι απλά σβήνουμε, όπως στον ύπνο, μια για πάντα. Σίγουρα δεν πιστεύω ότι θα κάθομαι σε ένα σύννεφο παίζοντας άρπα ή ότι θα καίγομαι στις φωτιές της κολάσεως.
Ποια συμβουλή θα δίνατε στους συγγραφείς τρόμου που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στον χώρο;
Να ‘ναι απολύτως αυθεντικοί. Να ξεχάσουν τα βαμπίρ, τα ζόμπι και τους λυκανθρώπους. Ο λόγος για τον οποίο το πρώτο μου μυθιστόρημα τρόμου «THE MANITOU» γνώρισε τόση επιτυχία, ήταν πως κανείς πριν από ‘μένα δεν είχε γράψει μια ιστορία τρόμου βασισμένη στη μυθολογία των ιθαγενών της Αμερικής. Μάλιστα, με είχε καλέσει για μεσημεριανό γεύμα στη Νέα Υόρκη η εγγονή του ινδιάνου αρχηγού της φυλής των Σιου, ονόματι «Το Καθιστό Βουβάλι», για να με ευχαριστήσει γι ‘αυτό! Ποτέ να μην το βάζετε κάτω, ακόμα και όταν δεν πουλάει αρκετά το βιβλίο σας. Εξοικειώστε τον εαυτό σας με τα σπουδαιότερα περιοδικά τρόμου, τόσο διαδικτυακά όσο και έντυπα. Η καριέρα της Dawn ως συγγραφέας τρόμου παγιώθηκε σταδιακά μέσα από τις ιστορίες της, οι οποίες εμφανίζονταν στα περιοδικά τρόμου των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας, την Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Ρωσίας και της Πολωνίας. Να βρείτε κάποιον ατζέντη. Υπάρχει αφθονία ατζέντηδων στο ίντερνετ, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να σας δεχτεί κάποιος. Να θυμάστε πως οι ατζέντηδες και οι εκδότες υπάρχουν στην επιχειρηματική αγορά για να βγάλουν λεφτά και όχι για να κάνουν φιλανθρωπίες σε ονειροπαρμένους συγγραφείς!
Πέρα από τη λογοτεχνία τρόμου έχετε επιδείξει μια εξίσου επιτυχημένη καριέρα και σε άλλα λογοτεχνικά είδη. Ποιο είδος λογοτεχνίας απολαμβάνετε περισσότερο;
Μου αρέσουν όλα τα λογοτεχνικά είδη και νομίζω πως είμαι τυχερός που μπορώ να γράψω αστυνομικά μυθιστορήματα και ιστορικά μυθιστορήματα, καθώς και τρόμου και όλα τα υπόλοιπα. Μου αρέσουν πολύ τα ιστορικά μυθιστορήματα, παρόλο που μπορούν να γίνουν πολύ επίπονα στη συγγραφή εξαιτίας της έρευνας που πρέπει να γίνει γι’ αυτά. Για παράδειγμα, φορούσαν οι γυναίκες εσώρουχα το 1785; Η απάντηση είναι: όχι. Αλλά αυτή η έρευνα είναι απίστευτα ενδιαφέρουσα και διευρύνει τις γνώσεις μου για τον κόσμο και τους ανθρώπους που τον δημιούργησαν.
Ως αρχισυντάκτης σε διάσημα αντρικά περιοδικά και ως συγγραφέας εγχειριδίων για το σεξ, ποια πιστεύετε πως είναι η σχέση μεταξύ της σεξουαλικής δραστηριότητας και της φαντασίας του συγγραφέα;
Όλοι κατευθυνόμαστε από σεξουαλικά αισθήματα του ενός ή του άλλου τύπου, και όταν γράφετε ένα μυθιστόρημα, είναι καίριο να καταλάβετε ότι και οι χαρακτήρες σας θα ‘ναι έτσι. Πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα και μυθιστορήματα τρόμου δεν έχουν καθόλου σεξ, ή έχουν ελάχιστα και νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που στερούνται βάθους. Δε χρειάζεται τα μυθιστορήματα να ‘ναι γεμάτα με όργια και σαδομαζοχισμό· ακόμα και ένα φιλί μπορεί να ‘ναι αρκετό.
Όπως γνωρίζετε, έχετε ένα πολύ υποστηρικτικό κοινό στην Ελλάδα. Τι να προσδοκούμε από εσάς στο άμεσο μέλλον;
Πέρυσι κυκλοφόρησα το «GHOST VIRUS», που είναι μια αρκετά τρελή ιστορία τρόμου βασισμένη στη δουλειά της Dawn σε ένα φιλανθρωπικό κατάστημα. Μόλις τελείωσα το «THE CHILDREN GOD FORGOT» με τους ίδιους χαρακτήρες και αυτόν τον καιρό γράφω ένα νέο μυθιστόρημα για ένα στοιχειωμένο σπίτι… αλλά όχι στοιχειωμένο με τον τρόπο που πιστεύετε! Η σειρά αστυνομικών θρίλερ με γεωγραφικό φόντο το Κορκ της Ιρλανδίας έχει φτάσει στο 11ο βιβλίο της, «THE LAST DROP OF BLOOD». Αλλά θα υπάρξει περισσότερη φρίκη στο μέλλον!
Tags: American Railroads , article , books , Clive Barker , creatures , dark , Dawn G Harris , death , Edgar Allan Poe , fantasy , Ghost Virus , Graham , Graham Masterton , Graham Masterton Interview , horror , Interview , Mayfair , Movies , murder , mystery , Penthouse , Playboy , Review , scary , Spooky , Stephen King , story , THE CHILDREN GOD FORGOT , THE LAST DROP OF BLOOD , THE MANITOU , weird , William Burroughs , αλλόκοτο , ανατριχίλα , άρθρο , αστυνομική λογοτεχνία , Γράχαμ , Γράχαμ Μάστερτον , θάνατος , θρίλερ , Κινηματογράφος , Λογοτεχνία , Μανιτού , Μάστερτον , μυστήριο , Πορφυρή Χήρα , σκοτάδι , Συνέντευξη , συνέντευξη Graham Masterton , συνέντευξη Γκράχαμ Μάστερτον , συνέντευξη Μάστερτον , ταινία , Ταινίες , τρόμος , φαντασία , Φόβος , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.