Οι κάτοικοι του Hessen της Γερμανίας, όταν βλέπουνε το χιόνι να πέφτει, λένε πως η Frau Holle βγήκε στο μπαλκόνι και τινάζει τα μαξιλάρια της.
Πρέπει να χιόνιζε κι εκείνη τη μακρινή νύχτα της 13 Οκτωβρίου του 1811, όταν η Dorothy Wild, διηγούνταν στον μετέπειτα διάσημο παραμυθά, Wilhelm Grimm, το όμορφο παραμύθι της Frau Holle. Τα ξύλα τσιρίζουν στη μικρή σόμπα, κι η ψιθυριστή φωνή της Dorothy ηλεκτρίζει τον αέρα. Ο Grimm, συνεπαρμένος την ακούει καθισμένος δίπλα στη σόμπα, αφήνοντας τις φλόγες να φωτίζουν το σημειωματάριο του. Το πρόσωπο του καίει από την έξαψη και τη ζέστη της σόμπας, στην τελευταία σελίδα σημειώνει βιαστικά: «Σαν μια λάμψη που λαμπυρίζει ανάμεσα σαν άρωμα που το αφήνει πάνω της».
Αργότερα, θα συμπεριλάβει το παραμύθι στον πρώτο τόμο της διάσημης συλλογής παραμυθιών, «Kinder- und Hausmärchen», που εξέδωσε μαζί με τον αδερφο του Jacob, το Δεκέμβρη του 1812. Αν και η πρώτη γραπτή αναφορά της Frau Holle, είναι πολύ παλαιότερη και συναντάται στη συλλογή «Decretum», του επισκόπου Burchard της πόλης του Worms, περίπου το 1000 μ.Χ, όπου αναφέρει, πως η Frau Holle είναι μια πολύ γνωστή θεότητα της Γερμανικής παράδοσης και αποτελεί μια προσωποποίηση της Γης. Η μορφή της ταξιδεύει μέσα στο χρόνο σαν μυστική μελωδία που επαναλαμβάνεται ψιθυριστά. Τα στόματα που στοιχειώνει, τη μνημονεύουν ως Ηοlla, Herchta, Κυρά του Πάγου (Lady of the Frost), Mother Hulda κ.ά.
Το παραμύθι, που δεν μοιάζει παρά με μια άλλη εκδοχή της Σταχτοπούτας, μιλά για μια χήρα που απεχθάνεται την θετή της κόρη και κακομαθαίνει την βιολογική της. Η θετή κόρη συνηθίζει να κάθεται σε ένα πηγάδι έξω από το σπίτι της και να γνέθει. Κάποια μέρα,το αδράχτι την κόβει στο δάχτυλο, κι εκείνη προσπαθώντας να σκουπίσει το αίμα, αφήνει το αδράχτι να πέσει μέσα στο πηγάδι. Φοβούμενη την τιμωρία της μητριάς της, πέφτει κι αυτή μέσα στο πηγάδι με σκοπό να το βγάλει.
Αντί να βρεθεί όμως στον πάτο του πηγαδιού, βρίσκεται κάτω από το φως του ήλιου, σε μια καταπράσινη κοιλάδα, κι αντικρίζει ένα φούρνο γεμάτο ψωμί. Τα καρβέλια της φωνάζουν πως καίγονται, κι εκείνη με ένα φτυάρι τα βγάζει από το φούρνο. Στη συνέχεια, καθώς περιπλανιέται στην κοιλάδα , συναντά μια Μηλιά που παραπονιέται πως τη βαραίνουν τα μήλα της. Η κόρη τα μαζεύει και συνεχίζει το δρόμο της.
Κάποτε, αντικρίζει ένα σπίτι πάνω σε ένα βουνό. Αποφασίζει να το επισκεφτεί και μπαίνοντας σε μια σπηλιά στη ρίζα του βουνού, φτάνει στο σπίτι. Εκεί, την υποδέχεται η κυρά του σπιτιού, η Frau Holle και της ζητάει να μείνει στο σπίτι και να την βοηθήσει με τις δουλειές του σπιτιού. Το κορίτσι δέχεται πρόθυμα και για κάμποσο καιρό, ανάμεσα σε άλλες δουλειές, φροντίζει να τινάζει και τα μαξιλάρια από το μπαλκόνι του σπιτιού. Κάθε φορά που τα τίναζε, τα πούπουλα που έπεφταν, γίνονταν χιονονιφάδες που έπεφταν στον κόσμο των ανθρώπων.
Όταν η κοπέλα αποφασίζει να επιστρέψει στο σπίτι της, η Frau Holle την επιβραβεύει για την εργατικότητα της και τη λούζει με χρυσάφι.Της επιστρέφει το αδράχτι της που τώρα ήταν χρυσό και της δίνει το το όνομα «Gold-Marie», δηλαδή η «Χρυσή Μαίρη», ή αλλιώς, «Μαίρη του Φωτός».
Η μητριά, όταν βλέπει την κοπέλα να επιστρέφει λουσμένη στο χρυσάφι, αμέσως στέλνει την βιολογική της κόρη να γνέσει κι αυτή στο πηγάδι. Εκείνη, ρίχνει επίτηδες το αδράχτι μέσα στο πηγάδι και πέφτει και το ακολουθεί. Στην κοιλάδα, συναντά το φούρνο με τα καρβέλια και τον προσπερνάει αφήνοντας τα καρβέλια να καούν, κι όταν η Μηλιά της ζητά να την ξαλαφρώσει από τους καρπούς της, την ειρωνεύτηκε. Όπως και η θετή κόρη, δέχεται κι αυτή να μείνει στο σπίτι της Frau Holle, ωστόσο η τεμπελιά της και ο κακός της χαρακτήρας εξοργίζουν τόσο πολύ την Frau Holle, που στο τέλος την διώχνει, και αντί να τη λούσει με χρυσό, τη λούζει με πίσσα και της δίνει το όνομα «Pech-Marie», «Μαίρη η Κακότυχη», ή «Μαίρη του Πόνου», της θλίψης και των πληγών.
Η περιοχή στην οποία διαδραματίζεται το παραμύθι, υπάρχει στην πραγματικότητα και βρίσκεται στους πρόποδες του Hoher Meißner, ενός δασωμένου ορεινού όγκου στο βόρειo τμήμα της περιοχής του Essen. Εκεί, στην ανατολική πλευρά του ορεινού όγκου, υπάρχει μια μικρή λίμνη που ονομάζεται «Λίμνη της Frau Holle», (Frau- Holle Teich). Σύμφωνα με τις διηγήσεις των ντόπιων, μέσα από τη λίμνη, έβγαιναν μικρά παιδιά τα οποία σύλλεγαν τις ψυχές των νεκρών για λογαριασμό της Frau Holle, κι ύστερα τις έπαιρναν μαζί τους μέσα στη λίμνη. Πολλά είναι και τα παιδιά, τα οποία κατά καιρούς, καθώς έπαιζαν στις όχθες της λίμνης, έβγαινε η Frau Holle μέσα από τη λίμνη και τα έπαιρνε μαζί της στο βυθό, επιστρέφοντας τα όμως λίγο καιρό αργότερα, «αλλαγμένα». Ήταν τα λεγόμενα «Χρυσά Παιδιά», (Gold-Kinder), κάτι που τα ταυτίζει με τα γνωστά «Changelings», τα «ξωτικό-παιδιά», που άφηναν τα ξωτικά στη θέση των ανθρώπινων παιδιών, σε πολλές παραδόσεις των λαών της Ευρώπης. Στο παρελθόν, υπήρχε ένα έθιμο κατά το οποίο, νεαρές κοπέλες πετούσανε στη λίμνη διάφορες προσφορές με σκοπό, είτε για να τις ευλογίσει η θεά και να αποκτήσουν δικό τους παιδί, είτε να τις δωρίσει ένα από τα Χρυσά. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι μια από τις κορφές του Hoher Meissner ονομάζεται Freya, κάτι που συνδέει την Frau Holle με τη θεά Freya, την σύζυγο του θεού Odin στην σκανδιναβική μυθολογία, (Freen, ή Frien, Freya, είναι μεταξύ άλλων, μερικά παρεμφερή ονόματα που έχουν δοθεί στην Frau Holle).
Στην ίδια περιοχή, σε μια πλαγιά του Hoher Meißner που καλύπτεται από ηφαιστειογενή πετρώματα, βρίσκεται το «Kitzkammer», μια σπηλιά, η οποία αποτελεί την είσοδο για το υπόγειο βασίλειο της Frau Holle, το «Immergarten», ο Αιώνιος Κήπος, ή ο κήπος στον οποίο μπορείς και ζεις αιώνια. Από εκεί μέσα, έβγαινε η Frau Holle πάνω στην μεγαλόπρεπη άμαξα της που τη κινούσαν γάτες και περιπλανιόταν κατά τη διάρκεια της ημέρας στην περιοχή, μοιράζοντας δώρα στους ανθρώπους, ενώ τη νύχτα, μεταμορφωνόταν σε μια γριά, ντυμένη με κουρέλια, που άρπαζε τα άτακτα παιδιά και τα μεταμόρφωνε σε γάτες που τις χρησιμοποιούσε και σαν ακολούθους της. Κάποιοι θρύλοι λένε, πως αντί για παιδιά, απήγαγε μοναχικές κοπέλες που πρώτα τις αιχμαλώτιζε μέσα στο«Kitzkammer», κι ύστερα τις μεταμόρφωνε σε γάτες. Πολλοί βοσκοί που τύχαινε να περάσουν από την είσοδο της σπηλιάς , μιλάνε για μια πανέμορφη κοπέλα, ντυμένη στα λευκά, που έβγαινε από τη σπηλιά κρατώντας στο χέρι της μια αρμαθιά κλειδιά και τους καλούσε στο υπόγειο βασίλειο της.
Η γερμανική λέξη «Kitzkammer», είναι σύνθετη και αποτελείται από το «Kitz» και το «Kammar». Το «Kammar», σημαίνει κάμαρα, δωμάτιο και ολόκληρη η λέξη«Kitzkammer» (που φαίνεται να σχετίζεται κάπως με τη λέξη «Kinder-Kammer» – η κάμαρα των παιδιών), ενώ μοιάζει με παραφθορά του «Katzen- Kammer», σαν να λέμε, η κάμαρα των γατών, είναι πιθανότερο να προέρχεται από το «Kiez-Kammer», όπου το «Kiez», είναι το υποκοριστικό του «Kauz», που σημαίνει στρίγγλα και δηλώνει, είτε ένα συγκεκριμένο είδος κουκουβάγιας που ζει στις σπηλιές και στριγγλίζει τη νύχτα, είτε την ίδια την Frau-Holle που ως Στρίγγλα ζει μέσα στην πέτρινη κάμαρά της, κι αυτό, όπως δηλώνει το όνομα της σπηλιάς, αλλά και η συμπεριφορά της Frau Holle στην συγκεκριμένη περιοχή, την καθιστά μια Στρίγγλα με τις ίδιες ιδιότητες που αποδίδονται στις Στρίγγλες και στις Λάμιες της Ελληνικής παράδοσης.
Η μεταμόρφωση της Frau Holle από όμορφη νύμφη την ημέρα, σε μοχθηρή γριά τη νύχτα (Kinderschreck) και η σχέση της με τα παιδιά, εκφράζει την ιδέα ότι για να βρει κανείς το Immergarten, τον Αιώνιο Κήπο, δηλαδή τον Παράδεισο, θα πρέπει να έχει αγνή καρδιά -ο «Παράδεισος ανήκει στα παιδιά»- και, ότι αν είναι φρόνιμος και τακτικός ως προς την αναζήτηση του Κήπου, δηλαδή «συγχρονισμένος» μαζί του, η είσοδος κάποτε θα του αποκαλυφθεί. Η ίδια η σπηλιά φαίνεται να κατοπτρίζει τη φύση της Frau Holle, αφού, για να σου επιτραπεί η είσοδος στον υπόγειο φωτεινό κήπο, θα πρέπει να περάσεις πρώτα μέσα από τη σκοτεινή Σπηλιά της Στρίγγλας, είτε για να δοκιμαστεί η καρδιά σου, για να «πεθάνεις», κι ύστερα αναγεννημένος να αντικρίσεις τον Αιώνιο Κήπο, είτε για να τιμωρηθείς για τις κακές προθέσεις σου, για την έλλειψη καρδιάς, που δεν προετοιμάστηκες όπως όφειλες προκειμένου να περάσεις την είσοδο, αλλά και για την ασέβεια και την επιπολαιότητα σου.
Στο παιδικό παραμύθι των Grimm, η «Gold-Marie» και η« Pech- Marie», είναι οι εκδηλώσεις της ίδιας της Frau Holle, πρόκειται δηλαδή, για μια και μοναδική μορφή, για μια θεότητα με τρεις διαφορετικές πλευρές. Όπου, η πρώτη πλευρά της είναι επίγεια και διαφεντεύει την ίδια τη Γη και τις ασχολίες των ανθρώπων που σχετίζονται με τη γη, η δεύτερη πλευρά της είναι χθόνια, κρυφή, και διαφεντεύει τα μονοπάτια των νεκρών (είναι δηλαδή ένας ψυχοπομπός) και η τρίτη πλευρά της είναι ουράνια και διαφεντεύει το καιρό, αλλά αντιπροσωπεύει και το «Θείο» το Φανερό, το «Φως», την «Ιερότητα», και ενώ είναι ξεχωριστή πλευρά, ταυτόχρονα περικλείει και τις τρεις πλευρές. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, η θεά που απεικονιζόταν με τρία πρόσωπα, ήταν η θεά Εκάτη, προστάτιδα της μαγείας και της οικογενείας και σχετιζόταν με τους νεκρούς και τον Κάτω Κόσμο. Σε πολλές περιπτώσεις η Εκάτη, ταυτίζονταν και με τη Δήμητρα, τη θεά της γονιμότητας αλλά και με την κόρη της, Περσεφόνη που ήταν σύζυγός του Άδη.
Θεότητες με παρόμοια χαρακτηριστικά, απαντώνται σχεδόν σε όλες τις μυθολογίες του πλανήτη και αποτελούν παραλλαγές της «Μεγάλης Μητέρας», της Μητέρας Γης. Στον Χριστιανισμό, η αντιστοιχη μορφή, είναι η μητέρα του Ιησού, που στον ορθόδοξο κόσμο, μέσα στο διάβα των αιώνων, ο λαός αντικατέστησε το θνητό της όνομά που είναι Μύριαμ, Μαρία, Μαίρη, με το επίθετο της που είναι «Παναγία», η Αγία Μητέρα των πάντων, που με την αγιότητα της περικλείει τα πάντα.
H ετυμολογία του ονόματος της Frau Holle, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, αφού σχετίζεται με τον ίδιο τον χαρακτήρα της θεάς. Υπάρχει η άποψη ότι το ονομά «Holle», προέρχεται από τη λέλη «hulda», που στα μεσαιωνικά γερμανικά, είναι η γενναιοδωρία, αλλά και από την «Huldra», μια νύμφη των σκανδιναβικών μύθων, που το όνομά της σημαίνει κρυφός, με την έννοια του σκεπασμένου όπως hold, κρατώ, π.χ κρατώ στη χούφτα μου. Όμως, συγγενεύει και με τη λέξη «Hel», που ειναι το όνομα της θεάς του κάτω κόσμου, αλλά κι ο ίδιος ο κάτω κόσμος στην σκανδιναβική μυθολογία, (όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με τον Άδη, στη αρχαία ελληνική μυθολογία). Φυσικα το «Hel», είναι εμφανές ότι σχετίζεται με το Αγγλικό «hell», που είναι η κόλαση. Τώρα, Η ίδια η λέξη στα γερμανικά -«hell»- σημαίνει το φωτεινό, αλλά υπάρχει και το «heillig», που σημαίνει ιερό. Το «heillig», είναι περίεργη ιστορία, γιατί συγγενεύει με το «Heillung», που είναι η θεραπεία, ενώ «heil» σκέτο, σημαίνει την υγεία και σχετίζεται με το «hello, ( γρμ. Hallo), όπως αντίστοιχα στα ελληνικά θα λέγαμε, «γειά σου», «να έχεις υγεία» κλπ. (Οι ναζί, με τον γνωστό χαιρετισμό, εύχονταν υγεία και ζωή στο πρόσωπο στο οποίο τον απηύθυναν). Το γερμανικό «heillig», συγγενεύει με τη σειρά του με το γερμανικό «Hölle», που είναι η κόλαση, ενώ «Höhle» (προφέρεται όπως το Hölle, με το «Hö» πιο μακρύ), είναι η σπηλιά και σχετίζεται με το αγγλικό «hole», που είναι η τρύπα. Ακόμη, το όνομα «Frau Holle», είναι ομόηχο με τη γερμανική λέξη «Eule» που είναι η κουκουβάγια και φαίνεται να συγγενεύει και με το αγγλικό« Howl» που είναι το ουρλιαχτό, αλλά και με το γερμανικό «Heulen», που σημαίνει ουρλιάζω, κλαίω δυνατά.
Η μορφή της Frau Holle, μοιάζει να δραπετεύει από τη περιοχή του Essen, να καβαλικεύει τον παγωμένο άνεμο και να πετά μέσα στη νύχτα. Περιπλανιέται πάνω από τις γερμανικές χώρες, ολόλαμπρη, σαν μια δεύτερη σελήνη, ξοπίσω της οι ψυχές των νεκρών παιδιών ανεμίζουν το μακρύ πέπλο της, που ξεχύνεται στον ουρανό και δημιουργεί το Σέλας. Εκείνη τη νύχτα ο Wilhelm Grimm, την ακούει να περνάει πάνω από το μικρό σπίτι της Dorothy Wild. Την ακούει γιατί τινάζεται, ανοίγει το παράθυρο και κοιτάζει τον νυχτερινό ουρανό με τα γουρλωμένα μάτια ενός παιδιού που σκαλώνει στο τζάμι περιμένοντας να λάμψει το θαύμα. Απλώνει το χέρι του έξω στη παγωνιά και σε λίγο, μικρές χιονονιφάδες έρχονται και του ευλογούνε την παλάμη. Συνεπαρμένος ψιθυρίζει: «Σαν μια λάμψη που λαμπυρίζει ανάμεσα σαν άρωμα που το αφήνει πάνω της».
Σε πολλές γερμανόφωνες περιοχές, η Frau Holle χαρακτηρίζεται ως θεά του χειμώνα που εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της «Υule», μιας γιορτής που γιορταζόταν το δωδεκαήμερο ανάμεσα στην 25η Δεκέμβρη και την 6η Ιανουαρίου. Μοιράζει φρούτα, γλυκά και ξηρούς καρπούς σε παιδιά και μεγάλους, επιβλέπει τις νοικοκυρές στο γνέψιμο και τιμωρεί τα άτακτα παιδιά.
Στη βόρεια Γερμανία, μια σκοτεινή εκδοχή θέλει τη Frau Holle να μετατρέπεται σε σύζυγο του Wodan, του αντίστοιχου θεού Οdin της σκανδιναβικής μυθολογίας Μαζί με τον σύζυγό της, κατά την διάρκεια της Yule, ξεκινούν το «Αγριο Κυνήγι» (Wilde Jagd ή Wild Hunt), κατά το οποίο, με έναν ολόκληρο στρατό νεκρών πολεμιστών να τους ακολουθεί, ορμάνε από τον ουρανό και σκορπάνε τον τρόμο και την καταστροφή στις κατοικημένες περιοχές. (Ο μύθος του Wild Hunt είναι διαδεδομένος σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, αλλά και σε πολλά μέρη του κόσμου παραλλαγμένος και προσαρμοσμένος σύμφωνα με τη μυθολογία της κάθε χώρας, π.χ. στη Μ. Βρετανία, επικεφαλής του Wild Hunt μεταξύ άλλων, είναι και ο βασιλιάς Αρθούρος, ενώ στην Αμερική, συναντά κανείς τον θρύλο των Ghost Riders).
Η δράση της Frau Holle την περίοδο των Χριστουγέννων, αλλά και η σύνδεση της με τον Wodan ή Οντίν, σχετίζεται άμεσα με τη μορφή του «Ιερού Βασιλιά» (Holy King ή Yulenking), που λατρευόταν σε πολλές περιοχές του ευρωπαϊκού βορρά. Η μορφή του Ιερού Βασιλιά, αποτελεί μια εκδοχή της αρχετυπικής φιγούρας του «Σοφού Γέροντα που ζει στο Δάσος», όπως ήταν π.x. ο μάγος Μέρλιν (Merlin ή Myrddin the Wild), αλλά και ο Odin, κι εδώ ταυτίζεται και με τον ίδιο τον Odin αλλά και με την Frau Holle.
Στις διάφορες απεικονίσεις του ο Ιερός Βασιλιάς, παρουσιάζεται σαν γενειοφόρος γέροντας ντυμένος στα πράσινα που φέρει κλαδιά στο κεφάλι, αναμμένα κεριά ή κέρατα (τα κλαδιά συμβολίζουν την ύλη και την σύνδεση του με την γη και τα δάση, τα κέρατα συμβολίζουν τη δύναμη, και οι φλόγες στα κεριά συμβολίζουν την σύνδεση του με τον πνευματικό κόσμο).
Πολλές παραδόσεις διηγούνται πως την παραμονή του Yulenfest, δηλαδή τη νύχτα της παραμονής της 25 Δεκεμβρίου, ο Ιερός Βασιλιάς, έβγαινε από το δάσος του και περιπλανιόταν στις κατοικημένες περιοχές, είτε μοιράζοντας φρούτα, γλυκά και ξηρούς καρπούς από σπίτι σε σπίτι (πολλοί θέλουν τον Ιερό Βασιλιά να μοιράζει τις ίδιες τις φλόγες από το κεφάλι του, κάτι σαν… την Πεντηκοστή), είτε να μεταμορφώνεται σε ένα δαιμονικό ον και να τρομοκρατεί και να τιμωρεί τα άτακτα παιδιά.
Στις γερμανόφωνες αλπικές περιοχές, διατηρείται ακόμη ο μύθος του τρομερού «Krampus», μιας δαιμονικής εκδοχής του «Santa Claus» που κυνηγούσε κι έδερνε τα παιδιά με κλαδιά σήμυδας, αλλα και της σκοτεινής «Berchta» (Frau Berchta, Perchta , Percht, το όνομα της σχετίζεται κάπως με το «Birch» και το «Birke», που είναι το δέντρο της σήμυδας), που μοιάζει τόσο στην όψη, όσο και στις ιδιότητες με τον Krampus. Κάποιοι μύθοι, ταυτίζουν την Berchta με τη Frau Holle και σε πολλές διηγήσεις, τοποθετούν την Berchta στο πλάι του Wodan όταν λαμβάνει χώρο το Άγριο Κυνήγι.
Στις μέρες μας, στα πλαίσια εορτών που λαμβάνουν χώρο στην καρδιά του χειμώνα, πολλοί άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές περιφέρονται στους δρόμους, φορώντας κουρέλια και μάσκες με κέρατα, προσομοιάζοντας τη Berchta και τον Krampus , προκειμένου να κρατήσουν μακριά τα «κακά πνεύματα». Όπως και στην Ελλάδα, σε πολλές περιοχές διατηρείται το έθιμο της μεταμφίεσης των νέων σε καλικάντζαρους, όπου οι νέοι καλούνται να τρομάξουν και να διώξουν τους «αυθεντικούς» καλικάντζαρους που περιφέρονται στο πάνω κόσμο κατά τη διάρκεια του δωδεκαήμερου. (Να σημειωθεί πως η γερμανική λέξη «Weihnachten», που σημαίνει τα Χριστούγεννα, δεν σημαίνει κατά λέξη Χριστούγεννα, αλλά «Wheine Nacht», Ιερή Νύχτα, όπου το «Wheine», προέρχεται από το «We», που στις βορειογερμανικές γλώσσες σημαίνει το Ιερό, αλλά και τον θεό We, τον αδερφό του Odin που σύμφωνα με το μύθο, παντρεύτηκε την Freya. Επίσης, ενώ o γνωστός Santa-Claus, προέρχεται από τη γερμανική μορφή του St. Nikolaus που είναι ο Άγιος Νικόλαος, σήμερα στην Γερμανία την παραμονή των Χριστουγέννων, αντί να φέρει τα δώρα ο Santa-Claus ή ο Nikolaus, τα φέρνει η μορφή του λεγόμενου« Wheihnacht`s Mann», ο οποίος αν και πλέον ταυτίζεται με τον ίδιο τον Santa-Claus, φαίνεται να παραπέμπει στον Odin και τον We, αλλά και στο Θείο Βρέφος, αφού το ίδιο το όνομα του δεν σημαίνει ο ανθρωπος των Χριστουγέννων όπως πιστεύεται, αλλά «holy man», ιερός άνθρωπος, ιερός άντρας, ή «Άνθρωπος της Ιερής Νύχτας», αυτός που έρχεται την ιερή νύχτα).
Το μικρό σπίτι της Dorothy έχει χαθεί εδώ και ώρες πίσω από τους χιονισμένους λόφους. Τριγύρω, τα δέντρα του δάσους, μοιάζουν σαν πάσσαλοι μπηγμένοι στο χιόνι. Στο διάβα της άμαξας, οι κουκουβάγιες φουσκώνουν και τινάζονται από δέντρο σε δέντρο σαν να την ακολουθούν. Ο Grimm, με το μάγουλό του κολλημένο στο τζάμι αποδιώχνει τις σκέψεις του και παρατηρεί τις νιφάδες να πέφτουν. Μοιάζουν σαν ψίχουλα, σκέφτεται. Ψίχουλα που πέφτουν από τον ουρανό, κάποιος ή κάτι του δείχνει το δρόμο. Όμως είναι μακρύς ο δρόμος, τα δέντρα τον κρύβουν, το χιόνι τον κρύβει, ο δρόμος έχει χαθεί. Κάπoια στιγμή, διακρίνει λάμψεις και κίνηση μέσα από τα δέντρα. Ο Grimm κάνει νόημα στον αμαξά να τρέξει τα άλογα. Τον έχουν ανακαλύψει. Είναι Εκείνοι, και τον ακολουθούν.
Tags: Berchta , brothers grimm , Cave , Changelings , christmas , Dorothy Wild , fairy tale , Frau Holle , german , goddess , grimm , hell , Kitzkammer , krampus , odin , snow , weird , winter , Yule , άρθρο , βασιλιάς , Γερμανία , Γη , Εκάτη , θεότητες , Θρύλος , κόρη , Λάμιες , μητέρα γη , μύθος , νύμφη , ξωτικά , παραμύθι , Σπηλιά , Στρίγγλα , Στρίγγλες , φως , χειμώνας , χιόνι , Χριστούγεννα , χρυσά παιδιά
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.