ἓν τὸ σοφὸν

Ανάβαση στα εσωτερικά σκαλοπάτια του σπιτιού–

πορεία προς τις κορφές της συνειδήσεως–

και η μαχητικά παλλόμενη σιωπή του νου

σμίγει εκκωφαντικά με τη σονάτα του Διαβόλου…

Διάχυτο το ηλιακό φως από τα γυάλινα παράθυρα

ορμάει αγκαλιάζοντας το αρμυρό σαρκίο–

θαρρείς πως θέλει να το φάει–

δημιουργώντας πύρινες σκιές σε τεχνική βιτρό.

Ο λευκός –καμωμένος από μάρμαρο– διάδρομος του δωματίου

πλημμυρισμένος από λάμψη οδηγεί στο πλωριό μπαλκόνι.

Περνώντας πια απ’ το κατώφλι, νέος κόσμος ανοίγεται εμπρός,

το βλέμμα αγέρωχο ατενίζει το Αιγαίο -μαύρο της γης σεντόνι.

Ψυχή και σώμα εισδύουν χέρι-χέρι στο ζοφερό βασίλειο,

αύρα ψυχρή, μα φιλική, διεγείρει τους νευρώνες,

και αναδυόμενες μαγευτικές εικόνες –υπηρέτριες μιας αλλότροπης νομοτέλειας–

φανερώνουν ψήγματα της καθολικής παρουσίας του Θεού…

Τρία στοιχεία της φύσης ομονοούν υπό το βλέμμα της σελήνης–

καμβάς δίχως θερμά χρώματα–

και το καυτό -από τα πριν- κορμί μετέχει στον αρχέγονο χορό

σε μια προσπάθεια μέθεξης με ανώτερες δυνάμεις.

Σιβυλλικός χρησμός η συνδετική των δύο κόσμων γέφυρα.

Σε μια άχρονη στιγμή όλα είναι έκδηλα.

Τα πολεμοχαρή αντίθετα ερωτοτροπούν ποθώντας τη μόνιμη ένωσή τους.

Εδώ η Ενοείδεια αγάλλεται!