Το σούπερ μάρκετ ήταν σχεδόν άδειο. Αραιά και πού μοναχικοί πελάτες περιφέρονταν με τα καρότσια τους στους λευκοφωτισμένους διαδρόμους. Τα πρόσωπά τους ήταν κρυμμένα πίσω από αντί-μικροβιακές μάσκες και στα χέρια φορούσαν χειρουργικά γάντια. Το τμήμα με τα φρέσκα προϊόντα μαναβικής ήταν σφραγισμένο με λευκές κουρτίνες από νάιλον. Το ίδιο συνέβαινε στο τμήμα με τα τυριά και τα ψάρια. Κατά τα άλλα σιωπή. Η χαλαρωτική μουσική που θα περίμενε κανείς να βγαίνει από ηχεία απουσίαζε, το ίδιο και οι ενθουσιώδεις ανακοινώσεις για έκτακτες προσφορές και “δώρο το ένα αν πάρετε δύο.”
Τα περισσότερα ράφια ήταν εντελώς άδεια και εκείνα που περιείχαν ακόμα λίγα πράγματα, ληγμένες κονσέρβες, είδη περιποίησης προσώπου και προσωπικής υγιεινής, έμοιαζαν θλιβερά, σαν τους επιζώντες κάποιας κοσμικής καταστροφής. Ένα από τα χωνευτά φώτα της ψευδοροφής τρεμόσβηνε.
Η κατάσταση χειροτέρευε. Την τελευταία φορά που είχα επιχειρήσει να ψωνίσω δεν υπήρχαν φύλακες στην είσοδο. Τώρα τη φρουρούσαν δυο μαντραχαλάδες που φορούσαν στολές βιολογικού πολέμου και με είχαν βάλει να εκπνεύσω με δύναμη σ’ ένα ειδικό μηχάνημα λες και μου έκαναν αλκοτέστ. Τα μισά απ’ τα ταμεία ήταν άδεια και οι κοπέλες που δούλευαν εκεί φορούσαν ολόσωμα ρούχα από αεροστεγές πλαστικό και κράνη που τις έκαναν να μοιάζουν με μελισσοκόμους.
Ακόμα και οι δρόμοι ήταν άδειοι και κάποια φανάρια είχαν σταματήσει να λειτουργούν. Στα πεζοδρόμια υπήρχαν αναρίθμητα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα περισσότερα καλυμμένα από ένα στρώμα σκόνης και πεσμένων φύλλων. Οι προσόψεις των πολυκατοικιών υψώνονταν σκυθρωπές, με κλειστά μπαλκόνια και παράθυρα. Πίσω τους, τρομοκρατημένες οικογένειες κάθονταν μπροστά από αναμμένες τηλεοράσεις και κατάπιναν τις ειδήσεις ενός πολέμου που χανόταν. Είχα περάσει μπροστά από κάποια καταστήματα ηλεκτρικών ειδών που είχαν λεηλατηθεί. Οι βιτρίνες τους ήταν σπασμένες, το εσωτερικό τους μαυρισμένο και μπροστά τους, στο άδειο πεζοδρόμιο, λαμπύριζε ένα στρώμα από θραύσματα γυαλιού. Σε κάποιες διασταυρώσεις είχα συναντήσει στρατιωτικά μηχανήματα και φαντάρους που φορούσαν προσωπίδες χημικού πολέμου και με κοίταζαν φιλύποπτα. Ευτυχώς ήταν νωρίς. Δεν μπορούσαν να με πειράξουν. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας ίσχυε μετά τις εννέα η ώρα το βράδυ.
Εξακολούθησα να σπρώχνω το καρότσι μου, μια μοναχική φιγούρα και εγώ που φορούσε μάσκα και χειρουργικά γάντια. Τα τελευταία νέα που είχα διαβάσει στην οθόνη του κινητού μου, λίγο πριν μπω στο σούπερ μάρκετ, ήταν αποκαρδιωτικά: Ακόμα περισσότεροι νεκροί είχαν βρεθεί στα κλειδωμένα διαμερίσματά τους. Οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούσαν με προσωπικό ασφαλείας και σε πολλές περιοχές της χώρας είχαν σημειωθεί πολύωρες διακοπές ρεύματος. Η κυβέρνηση είχε επιβάλλει στρατιωτικό νόμο και διαβεβαίωνε τους πολίτες ότι η κατάσταση εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό έλεγχο. Οι εξωτερικές ειδήσεις ήταν ακόμα πιο στενάχωρες: Το Λονδίνο ακολουθούσε το παράδειγμα του Βερολίνου και του Παρισιού και απέκλειε κάθε είδους πρόσβαση προς και από την πόλη. Στις αραβικές χώρες όπου τα πάντα αποδίδονταν στην οργή του Αλλάχ είχαν ξεσπάσει βίαιες εξεγέρσεις και στην Κίνα είχαν αναφερθεί μαζικές εκτελέσεις. Τέλος, οι ΗΠΑ συγκέντρωναν τον στρατό τους στα σύνορα με το Μεξικό ενώ όλες οι πολιτείες της Ανατολικής Ακτής είχαν τεθεί σε κατάσταση καραντίνας. Ωστόσο, οι αριθμοί των θυμάτων αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο ενώ ακόμα δεν είχε βγει κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο ή εμβόλιο που θα σταματούσε το κακό.
Τώρα είχα φτάσει στον στόχο μου. Εκεί όπου βρισκόταν τα συμπληρώματα διατροφής: Χαπάκια με βιταμίνες και Ω-3, σίδηρο, μαγνήσιο και τα λοιπά. Είχα διαβάσει χτες, σε κάποιο σάιτ εναλλακτικών θεραπειών ότι οι πολύ μεγάλες δόσεις βιταμίνης C πρόσφεραν μια αρκετά ικανοποιητική προστασία απέναντι στο ιό αλλά η κυβέρνηση, όπως και όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις που αποτελούσαν πιόνια της Νέας Τάξης Πραγμάτων, κρατούσαν αυτό το εύρημα μυστικό για να εξοντώσουν το μεγαλύτερο μέρος του Παγκόσμιου Πληθυσμού.
Δεν ήμουν μόνος. Δίπλα μου εμφανίστηκε μια μασκοφόρα φιγούρα που άπλωσε το χέρι της στο τελευταίο φιαλίδιο με τα πολύτιμα χαπάκια που βρίσκονταν πάνω στο ράφι. Τα δάχτυλα μας το αγκάλιασαν ταυτόχρονα. Γύρισα και την κοίταξα. Αντίκρισα μια μεσήλικη κυρία με γκρίζα μαλλιά και καστανά μάτια που με κοιτούσε ξαφνιασμένη. Το βλέμμα μου στράφηκε προς την κάμερα που με κοιτούσε από κάποια γωνία. Το φωτάκι λειτουργίας της ήταν σβηστό. Οι άνθρωποι του προσωπικού ασφαλείας του σούπερ μάρκετ σίγουρα απουσίαζαν ή είχαν ήδη πεθάνει, πνιγμένοι μέσα στα ματωμένα υγρά που κατέκλυζαν τους πνεύμονές τους.
Εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου δούλεψε πολύ γρήγορα: Είχα μια και μόνο ευκαιρία και το χρειαζόμουν εκείνο το μπουκαλάκι. Ίσως να αποτελούσε το μέσο που θα με προφύλασσε από έναν βασανιστικό θάνατο. Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν και τότε, σπρωγμένος από μια αιφνίδια έκρηξη οργής, της έριξα μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο. Εκείνη τινάχτηκε προς τα πίσω και έπεσε καταγής δίχως να βγάλει τον παραμικρό ήχο, ούτε καν κάποια κραυγή. Το κεφάλι της χτύπησε με δύναμη στο πάτωμα και μια μικρή λίμνη αίματος σχηματίστηκε γύρω του.
Έβαλα το φιαλίδιο στο καρότσι και προχώρησα αργά και ψύχραιμα μέχρι τα ταμεία με τις κουκουλωμένες κοπελιές. Δεν σήκωσαν το κεφάλι τους για να με κοιτάξουν. Βγήκα από το σούπερ μάρκετ κουβαλώντας τις ελάχιστες αγορές μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο και κλείδωσα τις πόρτες του. Μόνο τότε τόλμησα να αναπνεύσω ελεύθερα. Ο σφυγμός μου χοροπηδούσε παράξενα και τα μάγουλά μου έκαιγαν. Αλλά κρατούσα τις βιταμίνες στα χέρια μου. Άνοιξα το μπουκαλάκι με δάχτυλα που έτρεμαν και κατάφερα να καταπιώ μια χούφτα. Αλλά τότε ακριβώς, με έπνιξε ένα τρομερό κύμα βήχα που γέμισε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου με ματωμένα πτύελα.
Tags: article , corona virus , dark , death , fantasy , Flash-fiction , horror , illness , murder , mystery , scary , short-story , Spooky , story , super market , virus , vitamin c , weird , αλλόκοτο , ανατριχίλα , αρρώστια , διήγημα , Έρικ Σμυρναίος , θάνατος , θρίλερ , ιός , ίωση , κορονοΪός , μυστήριο , τρόμος , φαντασία , Φόβος , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.